Διαφορετικά Πλασμένοι

43.

Αριάδνη

Σήμερα μετέφερα όλα μου τα πράγματα στο σπίτι του Πάρη.
Ήταν τόσο ενθουσιασμένος όσο και εγώ.

Βρήκαμε και κάναμε χώρο για τα ρούχα μου τα οποία δεν είναι λίγα. Θα πρέπει να πάρουμε άλλη μια ντουλάπα. Όχι εντάξει αστειεύομαι. Το σπίτι είναι αρκετά μεγάλο και τα βολέψαμε όλα.

Είναι τόσο καλός μαζί μου, άλλο τόσο και εγώ με εξαίρεση τα πειράγματα που ρίχνουμε ο ένας στον άλλον συνεχώς.

- Δεν ξέρεις πόσο χαρούμενο με κάνεις, λέει ο Πάρης.

- Α έτσι; Δηλαδή πριν δεν σε έκανα;

Μου χαμογελάει.

- Τότε...με κάνεις ακόμη περισσότερο. Κάθε μέρα σε θέλω ακόμη περισσότερο, μου λέει.

Παίρνω μία βαθιά ανάσα.

- Τελικά μήπως ταιριάζουμε πολύ;

- Νομίζω πως σε αυτό θα συμφωνήσουμε, λέει.

- Κι ας μαλώνουμε συνέχεια;

- Δεν μαλώνουμε μάτια μου. Απλά σε πειράζω και νευριάζεις, λέει.

- Ναι δίκιο έχεις. Άλλο τόσο και εγώ όμως, λέω.

- Ακριβώς. Και νομίζω πως πρέπει να κόψεις να το κάνεις, λέει.

- Λες ε;

- Ναι γιατί είσαι τόσο εγωίστρια που είσαι ικανή να το παρατραβήξεις και να το φτάσεις μέχρι το τέρμα, λέει.

- Και αφού είσαι και εσύ εγωιστής μετά δε θα γυρνάς πίσω για αρκετό διάστημα, λέω.

- Ακριβώς. Δεν θα υποχωρήσω τόσο εύκολα. Για αυτό πρόσεξε καλά, λέει.

- Αα ακόμα δεν αρχίσαμε βλέπω κήρυγμα, λέω και τον πλησιάζω.

- Ε αφού ήρθες να μείνεις μαζί μου θα τα ακούσεις, λέει και με φέρνει κοντά του.

- Αχ τι περνάω η κακομοίρα, λέω.

- Σε λίγο θα περάσεις. Αλλά καλά, λέει και με αρπάζει και με φιλάει.

- Μμ είσαι τόσο σίγουρος για αυτό;

- Όσο δεν πάει, λέει και με σηκώνει στην αγκαλιά του.

- Πάλι ορεξούλες;

- Γιατί εσύ όχι;

- Μαζί σου πάντα, λέω και με φιλάει ενώ πηγαίνουμε στην κρεβατοκάμαρα.

Με αφήνει στο κρεβάτι και έρχεται από πάνω μου.

- Και τώρα αυτό θα είναι το δικό μας κρεβάτι;

- Ναι και θα κάνουμε ότι θέλουμε όποτε θέλουμε, λέει.

- Και με όποιον θέλουμε, λέω επίτηδες.

- Όχι. Μόνο οι δυο μας. Δεν ανήκει σε κανέναν άλλον, λέει ο Πάρης.

- Καλά δεν το συνεχίζω γιατί θα ξενερώσεις και δεν θα το αντέξω. Μου ήρθε μια ακατάσχετη όρεξη, λέω.

- Ε τότε μην το καθυστερούμε, λέει και με φιλάει.

Είναι υπέροχοςςςς
Ο τρόπος του είναι απίστευτος.
Με παρασύρει παντού και πάντα σε καλό.
Δεν είναι πιεστικός και σέβεται τις επιθυμίες μου.
Είναι το στήριγμά μου και εγώ το δικό του.

Λίγη ώρα αργότερα αφού έληξε αυτή η μάχη επί κρεβατιού και ήμασταν νικητές και οι δύο απορροφήθηκα για λίγο στις σκέψεις μου και αποφάσισα να τις εκφράσω και στον Πάρη.

Καθόμαστε στο κρεβάτι σκεπασμένοι με ένα σεντόνι αγκαλιά.

- Πάρη;

- Ναι;

- Δεν νομίζεις πως έχουμε μεγαλώσει λίγο απότομα;
Πώς είμαστε πολύ πιο ώριμοι από άλλα παιδιά;

- Γιατί το λες αυτό αγάπη μου;

- Όχι απλά έτσι. Το σκεφτόμουν. Αυτά που έχουμε περάσει. Νιώθω πως με έχουν κάνει να σκεφτώ πολλά και πολύ.
Αλλά και να σκέφτομαι πριν πράξω. Με έχουν ωριμάσει.

- Σε καταλαβαίνω αγάπη μου. Νταξει δεν είναι τόσο κακό αυτό. Ξέρουμε τι θέλουμε. Έχουμε και την τρέλα της ηλικίας μας. Έχουμε ο ένας τον άλλον. Τι άλλο θέλουμε;

Χαμογελάω στα λόγια του και δεν απαντάω. Απλά τον αγκαλιάζω και εκείνος μου δίνει ένα φιλί.

Τελικά είμαστε αρκετά ώριμοι. Ξέρουμε πως να φερθούμε. Ξέρουμε και το αντιμετωπίζουμε. Ξέρουμε να απαντάμε. Είμαστε λογικοί και ενωμένοι. Το κυριότερο είναι αυτό. Ενωμένοι με μια αγάπη που κρατάει. Και δεν θα ήθελα να χαθεί.

Συνεχίζεται...

★Η ψήφος σας θα με βοηθούσε αρκετά. Ευχαριστώ πολύ★