Διαφορετικά Πλασμένοι

14.

Αριάδνη

- Τι ποτό θέλεις;
Με ρωτάει ο Πάρης.

- Βότκα, απαντάω.

- Ωραία, λέει και μου βάζει.

- Άρα να υποθέσω όταν με φίλησες το ήθελες πραγματικά, λέω ενώ σπάω την σιωπή που υπήρχε μεταξύ μας.

Με κοιτάζει.

- Αυτό ήταν ένα λάθος, λέει και πάει να φύγει.

- Περίμενε, του λέω και τον αγγίζω στο χέρι. Με κοιτάζει ξανά.

- Γιατί; Δεν το αξίζω;

Ξεφυσάει και φεύγει χωρίς να μου απαντήσει. Πάλι. Για άλλη μια φορά φεύγει.

Επιστρέφουμε στο θάρρος ή αλήθεια.

Σειρά μου να ρωτήσω.
Θα ρωτήσω τον Πάρη.

- Πάρη, λέω και με κοιτάζει με απορία.

- Θάρρος ή αλήθεια; Ρωτάω.

- Αλήθεια, απαντάει.

- Είναι αλήθεια ότι είσαι δειλός;
Τον ρωτάω ενώ τον κοιτάζω έντονα μέσα στα μάτια.

Έχει νευριάσει. Έχει σφίξει το χέρι του ώστε να κάνει γροθιά και έχουν πεταχτεί οι φλέβες του.

Όχι δεν τον παρατηρώ καθόλου γενικά μην φανταστείτε. Μικροπράγματα.

Ξαφνικά ακούω σπάσιμο και βλέπω να έχει ραγίσει το ποτήρι που κρατούσε με το άλλο του χέρι.

Έμεινα παγωτό.
Όχι ότι λιώνω για εκείνον. Απλά εκείνη την στιγμή έμεινα κόκκαλο.

- Σε αυτό δεν απαντάω, σηκώνεται απότομα και πηγαίνει προς το μπάνιο.

- Τι στο καλό έγινε τώρα; Ρωτάω φωναχτά.

- Ρε συ Αριάδνη τι ερώτηση ήταν αυτή; Ποιος ο λόγος;  Με ρωτάει η Κλειώ.

- Γιατί αυτή η ερώτηση; Τι έχει συμβεί; Με ρωτάει η Ελεονώρα.

- Ναι τι έγινε μόλις τώρα;

Ρωτούσε ο ένας, ρωτούσε ο άλλος.

- ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ, φωνάξα χωρίς να το καταλάβω.

Σηκώθηκα και έτρεξα προς το μπάνιο. Τον βρήκα εκεί να πλένει το χέρι του. Κόπηκε το ηλίθιο.

- Φύγε, μου λέει.

- Δεν πάω πουθενά. Τι αντίδραση είναι αυτή; Τι; Φοβήθηκες;

- Τι να φοβηθώ μωρέ;

- Φοβήθηκες να απαντήσεις; Να πεις την αλήθεια. Να πεις ότι είσαι ένας δειλός και μισός. Ένας ο οποίος δεν ξέρει τι του γίνεται.

- Σκάσε Αριάδνη.

- Όχι δεν σκάω. Εσύ να σκάσεις. Μόνο να ήξερες τι νιώθω για σένα.

- Χα Χα. Άστα αυτά σε μένα...δεν περνάνε, μου λέει και εγώ για άλλη μια φορά βουρκώνω.

Μόνο εκείνος το καταφέρνει να το κάνει αυτό.

- Μην τολμήσεις και κλάψεις, μου λέει.

- Άσε ρε Πάρη. Τι μας λες; Δεν θα κάνουμε συνέχεια ότι θέλεις εσύ οκευ; Αν θέλω θα κλάψω, αν θέλω θα γελάσω, αν θέλω θα θυμώσω και γενικά ΘΑ ΚΑΝΩ ΟΤΙ ΓΟΥΣΤΆΡΩ.

- Που είναι ο φίλος σου;

- Στο διάολο.

- Τι;

- Αφού τα έχεις καταλάβει όλα. Σου παραδέχτηκα ότι είχες δίκιο. Έχουμε χωρίσει εδώ και μέρες. Με φίλησες. Με φίλησες Πάρη και το μόνο που καταφέρνεις μετά από αυτό είναι να με πληγώνεις. Συνέχεια με αποφεύγεις.
Είσαι χειρότερος από τον Μάριο. Τουλάχιστον εκείνος με πλήγωσε μία και καλή. Εσύ το κάνεις συνεχώς. Και μην πεις τίποτα. Γιατί αν κάνεις και πεις το οτιδήποτε θα με κάνεις να κλάψω πάλι για σένα. Πάλι.

Τα έβγαλα από μέσα μου και έφυγα. Χαιρέτησα τα παιδιά βιαστικά, τους ζήτησα συγνώμη και έφυγα και από το σπίτι. Πηγαίνω προς το σπίτι μου με δάκρυα στα μάτια.

Πάρης

Είμαι μαλάκας. Την θέλω. Όσο διαφορετικοί κι αν είμαστε. Σκεφτόμαστε τόσο διαφορετικά...

Έτρεξα στα παιδιά και μου είπαν ότι έφυγε από το σπίτι.
Όχι ρε γαμώτο. Πρέπει να την προλάβω.

- Μην κάνεις καμιά μαλακία, μου λέει η Κλειώ.

- Μην ανησυχείς, της λέω και φεύγω.

Συνεχίζεται...