Διαφορετικά Πλασμένοι

39.

Αριάδνη

Οι μέρες περνάνε ευχάριστα.
Σήμερα θα έρθει σπίτι μου.
Όλο έτσι το πάμε. Μία θα πηγαίνω εγώ μία θα έρχεται εκείνος.
Έχουμε ορέξεις πολλές. Θέλουμε να είμαστε συνέχεια ο ένας δίπλα στον άλλον.

Ήρθε και έχουμε κάτσει στο δωμάτιό μου. Με φιλάει.
Ντάξει αυτό γίνεται συνέχεια. Δεν με αφήνει από πάνω του. Όχι ότι φέρνω κάποια αντίρρηση αλλά κουβέντα να γίνεται.

Χτυπάει το τηλέφωνό μου. Είναι απέναντι στο γραφείο μου.

- Κάτσε ρε μωρό μου χτυπάει το τηλέφωνο, λέω.

- Έλα άστο τώρα, λέει εκείνος.

Επιμένει να χτυπάει.

- Πάρη άφησε μεεε, λέω.

- Όχι, μου λέει.

Ξεγλιστράω από κάτω του και πηγαίνω στο γραφείο να πιάσω το κινητό μου.

- Καλαά, λέει και χαμογελάει πονηρά.

Βλέπω το τηλέφωνο. Είναι ο Μάρκος. Ωχ. Αποφεύγω να μιλάω μαζί του όταν είναι ο Πάρης. Δεν του το κρύβω αλλά ο Μάρκος είναι απλά φίλος μου και μιλάω μαζί του που και που όπως και με τους υπόλοιπους.
Το κοιτάζω και δεν το σηκώνω.

- Τι έγινε; Δεν θα το σηκώσεις;

- Ε ναι ναι, λέω και πατάω το πράσινο κουμπί έναρξης.

Ο Πάρης κάθεται στο κρεβάτι και με κοιτάζει. Αχ.

- Ναι;

- Έλα Μάρκο.

Βλέπω τον Πάρη να έχει γουρλώσει τα μάτια του και να αρχίζει να θυμώνει.

- Ε ναι...σπίτι είμαι δεν ενοχλείς. Απλά έχω μια δουλίτσα. Αλλά πες μου.

- Κλείσε το τώρα, μου λέει ο Πάρης.

Δεν τον ακούω και του κάνω κίνηση με το χέρι μου να κάνει ησυχία.
Ωχ τα έχει πάρει. Άντε να τον ηρεμήσω μετά...

- Α αλήθεια; Μπράβο μπράβο. Έσκισες πάλι.

- Εγώ θα τον σκίσω!
Λέει ο Πάρης.

- Ναι Μάρκο μου. Είμαι με τον Πάρη αυτή τη στιγμή. Θα σε πάρω μετά ντάξει;

Περίμενα να το κλείσουμε αλλά δεν έγινε ποτέ. Ήθελε να μου πει και κάτι άλλα θέματα που είχαν προκύψει. Δεν ακούει ποτέ αυτό το παιδί.

- Αριάδνη μήπως να φύγω;
Ρωτάει ο Πάρης.

Του κάνω νεύμα αρνητικό.
Σηκώνεται και κατευθύνεται προς εμένα. Μου αρπάζει το κινητό και το κλείνει.