Διαφορετικά Πλασμένοι

1.

Αριάδνη

Μετακόμιση σήμερα. Ντάξει δε λέω, στενοχωριέμαι που θα απομακρυνθώ από την παρέα μου αλλά ξέρω πως για την θεία μου είναι πολύ σημαντική αυτή η δουλειά. Εκείνη με μεγάλωσε. Ξέρω ότι έχει κάνει τα πάντα για μένα.

- Κορίτσι μου είσαι έτοιμη, με ρωτάει η θεία.

- Ναι, όλα έτοιμα. Κατεβαίνω τώρα, λέω.

Αφού έχω μαζέψει όλα τα πράγματά μου, κατεβαίνω και βλέπω τη θεία μου να μου χαμογελάει.

- Φεύγουμε; Με ρωτάει.

- Ναι θεία, λέω και ανοίγω την πόρτα.

Ήταν χρονοβόρο σχετικά το ταξίδι. Τρεις ώρες κάναμε. Αλλά πέρασε γρήγορα η ώρα. Με πήρε και ο ύπνος για καμιά ωρίτσα. Μπήκαμε στο σπίτι. Ωραίο φαίνεται. Μη σας πω και πιο ωραίο από το προηγούμενο.

- Αύριο θα πας και στο καινούριο σχολείο, μου λέει η θεία.

- Α ναι το είχα ξεχάσει αυτο.

- Θέλεις να έρθω και εγώ μαζί σου αύριο;

- Όχι καλέ. Σιγά θα τα βρω όλα μόνη μου. Στόμα έχω να ρωτήσω.

- Εντάξει κορίτσι μου, όπως θες.

Πάρης

Είμαι ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου μέχρι που ακούω κάποιος να μου χτυπάει την πόρτα. Ο πατέρας μου λογικά.

- Ναιι, φωνάζω.

- Πάρη θέλω να μιλήσουμε, μου λέει ο πατέρας μου καθώς είχε μπει ήδη μέσα στο δωμάτιο μου.

- Πάλι;

- Ναι, πάλι.

- Οκευ λέγε ακούω.

- Αύριο ξεκινάς σχολείο.

- Τί , πετάγομαι από το κρεβάτι.
Από πού κι ως που;

- Δεν τα ξανά λέμε. Θα τελειώσεις το σχολείο θες δε θες. Πήγα και σε έγραψα εγώ.

- Με ποιο δικαίωμα; Είμαι ενήλικος.

- Με το δικαίωμα του γονέα.

- Δεν πάω , απαιτώ.

- Πάρη, λέει ήρεμα ενώ κάθεται δίπλα μου.

- Η μητέρα σου θα ήταν πολύ περήφανη για σένα αν τελείωνες το σχολείο. Πήγαινε. Μία τάξη είναι και τέλος, λέει.

- Εντάξει, αύριο θα πάω.

- Μπράβο παιδί μου. Εγώ φεύγω τώρα.

Φεύγει αφήνοντας με στις σκέψεις μου.
Δεν θέλω. Δεν θέλω να πάρω το απολυτήριο μου και να μην είναι εκεί να μου χαμογελάει. Να είναι περήφανη. Αλλά ξέρω πως με βλέπει από εκεί ψηλά.
Από την άλλη, δίκιο έχει ο πατέρας μου.
Έχω χάσει δύο χρονιές. Είμαι 20 χρόνων πλέον. Η μία χρονιά ήταν όταν έχασα την μητέρα μου. Αυτό το ψυχολογικό σοκ με είχε καταστρέψει. Δεν έβγαινα καθόλου. Πριν ένα χρόνο απλά δεν ήθελα εγώ γιατί δεν θα ήμουν το ίδιο χαρούμενος να πάρω το απολυτήριο. Γιατί θα έλειπε εκείνη. Λείπει. Πολύ.

Σκούπισα τα μάτια μου και βγήκα από το δωμάτιό μου. Βγήκα για να πάρω λίγο αέρα.

Αριάδνη

Πρώτη μέρα στο καινούριο σχολείο. Είναι κάπως άβολα. Αλλά σιγά σιγά θα το συνηθίσω. Μπαίνω στη τάξη και κάθομαι πριν έρθουν τα υπόλοιπα παιδιά. Ωραία είναι. Δεν προλαβαίνω να καθίσω καλά καλά, μπαίνει ένα αγόρι, εμφανίσιμο μπορώ να πω, μέσα στην αίθουσα. Τον κοιτάζω, με κοιτάζει και δεν μιλάει κανένας. Μέχρι που αποφασίζω να μιλήσω πρώτη αφού τον βλέπω να κατευθύνεται προς εμένα.

- Γειαα, λέω λίγο αμήχανα.

Δεν μου μιλάει κατευθείαν και βάζει την τσάντα του στη διπλανή θέση από αυτή που κάθομαι.

- Καινούρια ε; Με ρωτάει.

- Εε ναι, πρώτη μετά σε αυτό το σχολείο.

- Άρα και μη ενημερωμένη, μου λέει.

- Γιατί το λες αυτό;

- Εδώ που κάθεσαι, είναι η θέση μου, λέει.

Ώπα. Από πού κι ως που θέση του;

- Εμ λέει κάπου το όνομά σου; Τον ρωτάω.

- Συζήτηση θα ανοίξουμε;

- Κοίτα, εάν θες κάτσε δίπλα μου. Αν όχι όλα τα υπόλοιπα θρανία είναι άδεια. Διάλεξε, του λέω δείχνοντάς του τα υπόλοιπα θρανία.

- Καλααά, λέει και κάθεται δίπλα μου.

- Δε σου πήρε και πολύ να το σκεφτείς, λέω ειρωνικά.

Συνεχίζεται...