Διαφορετικά Πλασμένοι

25.β.

Αριάδνη

- Αριάδνη μου. Η Ιωάννα και ο Νίκος είναι οι γονείς σου.

Τι είπε μόλις τώρα; Άκουσα καλά;

Νομίζω μου κόβεται η ανάσα.

Αποκλείεται αποκλείεται.

- Δεν υπάρχει περίπτωση θεία. Λογικά απλή συνωνυμία, λέω όσο ψύχραιμα μπορώ εκείνη την στιγμή.

- Η Ιωάννα ναι. Αλλά και ο Νίκος;

- Είναι μαζί από νέοι, λέει ο Στέφανος.

- Δηλαδή...

- Δηλαδή ο Στέφανος και η Όλγα είναι αδέλφια σου, λέει ο Πάρης.

Κοιταζόμαστε με τα παιδιά και έχουμε μείνει.

- Τι;;

- Ναι Αριάδνη. Αν έχετε τους ίδιους γονείς είναι αδέλφια σου, λέει ο Πάρης.

Έχω μείνει. Δεν γίνεται αυτό.

Αρχίζω και βουρκώνω έντονα.

Σηκώνομαι όρθια.

- Αφού ρε θεία εμείς δεν είμαστε από εδώ. Πώς γίνεται;;

- Είμαστε αγάπη μου. Απλά όταν σε παράτησαν σε πήρα και πήγαμε να ζήσουμε σε άλλη πόλη.

- Δηλαδή σε αυτό το χωριό...

- Ναι Αριάδνη μου.

Βάζω τα κλάματα. Δεν μπορεί να χωρέσει ο νους μου τι συμβαίνει.

Η Όλγα έχει βάλει τα κλάματα και εκείνη.

Τι τέλεια. *Ειρωνεία.

- Αγάπη μου ηρέμησε, λέει ο Πάρης.

- Θα...θα...θα τους πάρω τώρα τηλέφωνο να έρθουν, λέει η Όλγα.

- Όχι Όλγα! Αποκλείεται, λέω.

- Δεν το πιστεύω ότι οι γονείς μας δεν είναι "άνθρωποι". Δεν πιστεύω ότι οι γονείς μας μπόρεσαν και μας έκρυψαν κάτι τέτοιο. Ότι έχουμε αδελφή, λέει και κλαίει.

Πηγαίνω και την σφίγγω στην αγκαλιά μου.

Ο Στέφανος έχει βάλει τα χέρια του στο κεφάλι. Ξαφνικά σηκώνεται.

- Γαμώτο!
Φωνάζει.

- Δεν θα τους συγχωρήσω ποτέ για αυτό που έκαναν. Ποτέ, λέει και αγκαλιάζει την Όλγα και εμένα.

Πάρης

Έχω υποστεί ένα τεράστιο σοκ.

Δεν μπορώ να πιστέψω τι γίνεται.

Η Αριάδνη μου...

Δεν ξέρω δεν ξέρω. Δεν μπορώ να περιγράψω την κατάσταση και τα συναισθήματα που υπάρχουν.

Βλέπω και τους τρεις αγκαλιά.
Είναι ωραία εικόνα.

- Πώς μπόρεσαν να μας το κάνουν αυτό;
Λέει ο Στέφανος.

Ο οποίος Στέφανος δάκρυσε και εκείνος.

- Μαμά, ακούω την μικρή.

Όχι ρε φίλε κλαίει και εκείνη.

- Αγάπη μου μην φοβάσαι η μαμά είναι καλά, της λέει η Αριάδνη και την παίρνει στην αγκαλιά της καθώς κάθονται στον καναπέ.

- Δεν θέλω καμία επαφή μαζί τους. Η μόνη απορία που είχα και με ταλαιπωρούσε ήταν αν είχα αδέλφια. Και έχω. Και δεν το πιστεύω, λέει η Αριάδνη.

- Με βασάνιζε η σκέψη αυτή. Τριγυρνούσε στο μυαλό μου. Και αν τους έψαχνα ποτέ θα ήταν μόνο και μόνο για να βρω εσάς. Γιατί δεν φταίτε σε τίποτα, λέει εν συνεχεία η Αριάδνη.

- Ενώ εσύ σε τι φταις; Σε άφησαν μωράκι και δεν σε έψαξαν ποτέ, λέει η Όλγα.

Το μόνο που κάνω εκείνη την ώρα είναι να κρατήσω το χέρι της Αριάδνης.

Είναι τόσο βαρύ το κλίμα αυτή τη στιγμή.
Είμαστε όλοι τόσο φορτισμένοι.

Αριάδνη

- Δεν φταίω. Αλλά το έκαναν. Δεν γύρισαν ποτέ πίσω. Και αν υπολογίσουμε τις ηλικίες μας μετά από τέσσερα χρόνια γεννήθηκε ο Στέφανος, λέω.

- Σωστά. Και δύο χρόνια μετά η Όλγα, λέει ο Στέφανος.

- Δεν το πιστεύω πως...πως έκαναν εμάς και ξέχασαν μια για πάντα το πρώτο τους παιδί.

- Πρέπει να επικοινωνήσουμε μαζί τους, λέει η θεία.

- Εσύ θεία δεν επικοινωνείς καθόλου με την...

Δεν μπορώ να την πω "μαμά".

- Όχι. Έκοψαν επαφές και μαζί μου, λέει η θεία.

- Δεν ήθελα ποτέ να τους γνωρίσω. Κι ούτε θέλω. Αλλά μόνο και μόνο για ένα "γιατί;".

- Αριάδνη...
Λέει η θεία και δεν την αφήνω να συνεχίσει.

- Όχι γιατί με άφησαν. Αλλά γιατί με χώρισαν από τα αδέλφια μου τόσα χρόνια. Μόνο αυτό, λέω.

Και τότε ένας δυνατός πόνος στη κοιλιά με διαπερνάει.

Συνεχίζεται...

★Η ψήφος σας θα με βοηθούσε αρκετά. Ευχαριστώ πολύ★