Διαφορετικά Πλασμένοι

24.β.

Αριάδνη

Τα παιδιά έχουν φύγει εδώ και πολύ ώρα. Κάνουν βόλτα. Να δουν και την υπόλοιπη ομορφιά του χωριού.
Με τον Πάρη ετοιμαστήκαμε για να πάμε μια βολτίτσα και μετά στην θεία.

- Μικρή μου έτοιμη να φύγουμε;

- Ναι μαμά.

- Αγάπη μου περίμενε λίγο, μου λέει ο Πάρης και φτιάχνει το μαλλί του.

Ναι γιατί είναι και λίγο ψωνάρα.

- Τώρα πάμε, λέει ο Πάρης και παίρνει κλειδιά και κινητό.

- Ωραία. Πάμε πρώτα στην παιδική να παίξει και λίγο η μικρή;;

- ΝΑΙΙΙ, ακούμε την Μυρτώ.

- Δεν μπορούμε να της χαλάσουμε χατίρι, λέει ο Πάρης και εγώ χαμογελάω.

Στον δρόμο συναντήσαμε τον Στέφανο με την Όλγα.

- Ωπ για που το βάλατε;
Λέει ο Πάρης.

- Σε εσάς θα ερχόμασταν, λέει ο Στέφανος.

- Μμ σε λίγο θα πάμε στην θεία μου. Θα θέλατε να την γνωρίσετε;

- Εννοείται, λέει η Όλγα.

- Ωραία. Ας κάτσουμε λίγο να παίξει η μικρή και μετά θα πάμε, λέω.

- Θα πάω εγώ μαζί της. Να την βοηθήσω και με την κούνια, λέει η Όλγα.

- Και εγώ θα πάω, λέει ο Στέφανος.

- Εντάξει παιδιά, λέω και χαμογελάω.

- Αγάπη μου;

- Μμ;

- Ξέρεις πόσο σαγαπάω;

- Κι εγώ σαγαπάω Πάρη αλλά γιατί τόση καλοσύνη;

- Γιατί ήμουν μαλάκας, λέει και μου φιλάει το χέρι.

- Είσαι, του λέω και χαμογελάει.

Το βλαμμένο μου.

- Είμαι, λέει.

- Αλλά να μην συνεχίσεις να είσαι.

- Ούτε λίγο;

Τον κοιτάζω.

- Λιγάκι;
Συνεχίζει να ρωτάει.

- Άντε λίγο, του λέω και τον φιλάω.

- Ξέρεις πόσο όμορφη είσαι;

- Πάρη σταμάτα πια, λέω και γελάω.

- Γιατί; Μου αρέσει να σε φλερτάρω. Μέχρι και σήμερα...

- Δεν χρειάζεται να τα λες όλα αυτά τώρα για να με καλοπιάσεις. Σε έχω συγχωρήσει ήδη, λέω.