Διαφορετικά Πλασμένοι

29.β.

Αριάδνη

Μετά από κάποια ώρα κατέβηκα κάτω. Ακολούθησε και ο Πάρης.

- Αριάδνη πώς είσαι;
Με ρωτάει η Όλγα και έρχεται και με αγκαλιάζει.

- Πολύ καλύτερα, λέω.

- Ξέσπασε. Της έκανε καλό. Τα κρατούσε όλα μέσα της, λέει ο Πάρης.

- Αριάδνη μου θέλουμε να σου μιλήσουμε, λέει ο Στέφανος.

- Εντάξει. Ας καθίσουμε, λέω.

- Λοιπόν. Θα θέλαμε να έρθετε πιο κοντά. Είναι και γονείς σου, λέει ο Στέφανος.

- Που με παράτησαν...και δεν με αναζήτησαν ποτέ.

- Ότι και να πεις θα έχεις δίκιο. Αλλά έχουν μετανιώσει. Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο κλάμα έριξε η μαμά. Είναι μετανιωμένοι και οι δύο. Και θα επιμείνουν για όσο χρειαστεί, λέει η Όλγα.

- Ξέρω πως θα χρειαστείς πολύ χρόνο για αυτό, λέει ο Στέφανος.

- Δεν ξέρω ρε παιδιά...μου είναι πολύ δύσκολο, λέω.

- Αγάπη μου. Κάνε μια προσπάθεια. Τουλάχιστον ας γνωριστείτε. Δεν είπαμε να τους δεχτείς αμέσως, λέει ο Πάρης.

- Θα ήθελα τόσο πολύ να είχα και εγώ γονείς. Αλλά είναι πολύ δύσκολο να τους συγχωρήσω. Θέλει πολύ χρόνο όλο αυτό, λέω.

- Το ξέρουμε. Το ξέρουν και οι ίδιοι. Δώσε τους μια ευκαιρία τουλάχιστον να γνωριστείτε, λέει ο Στέφανος.

- Εντάξει, λέω.

- Μπράβο αγάπη μου, λέει ο Πάρης και μου δίνει ένα φιλί στο μάγουλο.

- Μην περιμένετε μεγάλες αλλαγές όμως από εμένα. Να το ξέρετε, λέω.

- Είναι μια αρχή και αυτό, λέει η Όλγα και με παίρνει αγκαλιά.

- Λοιπόν. Πάω να πάρω την μικρή εγώ, λέει ο Πάρης.

- Εντάξει θα σας περιμένουμε, λέω και ο Πάρης φεύγει.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Την επόμενη ημέρα είμαι πολύ πιο ήσυχη και ήρεμη.

Έχουμε μαζευτεί όλοι στο σπίτι.
Ήρθαν και οι "γονείς μου".

Κάποτε ευχόμουν να μην υπάρχουν. Να μην τους γνώριζα ποτέ.

Αλλά όταν τους είδα άλλαξε κάτι μέσα μου. Προφανώς και δεν θέλω το κακό τους. Αλλά δεν θα τους συγχωρέσω εύκολα.

- Λοιπόν Αριάδνη για πες μας για εσένα. Σπούδασες;
Ρωτάει ο Νίκος.

- Ναι. Οικονομικά. Απλά τώρα λόγω του μωρού αποφάσισα να μην βρω κάποια δουλειά προς το παρόν, λέω.

- Καλά έκανες. Πρέπει να προσέχεις, λέει η Ιωάννα.

Είναι πάρα πολύ άβολα.
ΠΟΛΥ ΟΜΩΣ.

- Εμ πάω να φέρω την μικρή. Να την γνωρίσετε, λέω και σηκώνομαι.

Πήγα στο δωμάτιο της μικρής και όντως είχε ξυπνήσει. Με κοίταξε.

- Μαμά.

- Κοριτσάκι μου, λέω και την παίρνω στην αγκαλιά μου.

- Έχω να σου πω κάτι. Δεν θα καταλάβεις και πολλά. Κάτω σε περιμένει η γιαγιά και ο παππούς. Πφφ τι λέω και εγώ τώρα. Λοιπόν αγάπη μου πάμε να σε ετοιμάσω και μετά πάμε να γνωρίσεις δύο ανθρώπους που θα μπουν στην ζωή μας.

Δεν ξέρω γιατί της τα είπα. Αφού δεν καταλαβαίνει πολλά. Τα είπα για να τα ακούσω εγώ μάλλον.

- Πάμε μαμά.

Την παίρνω αγκαλιά και μετά από λίγη ώρα την έχω ετοιμάσει.

Κατεβαίνουμε κάτω.

- Ήρθαμε και εμείς, λέω και αφήνω την μικρή κάτω και εκείνη τρέχει κατευθείαν στην αγκαλιά του Πάρη.

- Αγάπη μου, λέει ο Πάρης.

Πηγαίνω και κάθομαι κι εγώ κοντά τους.

- Από εδώ είναι η πανέμορφη κόρη μου Μυρτώ, λέει ο Πάρης.

- Γεια σου όμορφη μου, λέει η Ιωάννα.

- Γεια θαθ.

- Είμαι η...

Πάει να πει κάτι αλλά την διακόπτω.

- Είναι η γιαγιά σου. Και δίπλα ο παππούς σου, λέω και όλοι είναι έκπληκτοι.

Με το ότι λέμε στην μικρή ποιοι πραγματικά είναι δεν σημαίνει πως εγώ τους δέχτηκα σαν γονείς.
Είναι η γιαγιά και ο παππούς της Μυρτούς.

- Μπορώ να την πάρω μια αγκαλιά;

Με κοιτάζει ο Πάρης. Κοιτάζω την Ιωάννα και της γνέφω θετικά. Ο Πάρης της την δίνει.

- Είσαι πολύ όμορφη το ξέρεις;

Ο Νίκος και η Ιωάννα μιλούν στην μικρή και εκείνη χαμογελάει.

Όμορφη εικόνα.

Συνεχίζεται...

★Η ψήφος σας θα με βοηθούσε αρκετά. Ευχαριστώ πολύ★