Διαφορετικά Πλασμένοι

29.

Αριάδνη

- Δηλαδή μας λες ότι πήγε ο Μάρκος να μιλήσει στον Πάρη και ο Πάρης δεν αντέδρασε καθόλου;
Ρωτάει η Κλειώ.

- Καθόλου. Ρε κορίτσια τι να κάνω; Βοηθήστε με. Έχω προσπαθήσει τόσες φορές να του μιλήσω. Με αποφεύγει. Έχω κουραστεί, λέω και με πιάνουν τα κλάματα.
Πέφτω στην αγκαλιά της Ελεονώρας.

- Ηρέμησε βρε αγάπη μου κάτι θα κάνουμε, λέει η Ελεονώρα.

- Πφφ δεν το πιστεύω. Εσείς ήσασταν το πιο δυνατό ζευγάρι, λέει η Κλειώ.

- Μακάρι να ερχόταν να με βρει. Να μου μιλούσε. Να του εξηγούσα. Να με καταλάβαινε. Αλλά σιγά μην με καταλάβει εκείνος εμένα, λέω.

- Γιατί το λες αυτό, με ρωτάει η Ελεονώρα.

- Είμαστε εντελώς διαφορετικοί, λέω.

- Εγώ δεν το πιστεύω αυτό, λέει η Κλειώ.

- Ούτε εγώ, λέει η Ελεονώρα.

- Έχω κουραστεί αλήθεια, λέω.

Με αγκαλιάζουν και οι δύο ταυτόχρονα.
Τουλάχιστον με καταλαβαίνουν.
Με πιστεύουν εκείνες.

Εκείνος όμως; Γιατί μου το κάνει αυτό;

Μετά το σχολείο πήγα σπίτι και βρήκα τον Μάρκο στο δωμάτιο του. Πήγα και τον χαιρέτησα.

- Πώς είσαι μικρή;

- Μικρό είναι το μάτι σου, του λέω.

- Ααα καλά είσαι για να τα λες εσύ αυτά.

- Σκατά είμαι Μάρκο. Σκατά, λέω και βγαίνω από το δωμάτιο και πηγαίνω στο δικό μου.

Με ακολουθεί.

- Ακόμα να έρθει να σου μιλήσει ε;

- Κι ούτε πρόκειται.

- Θέλεις να πάω να του ξανά μιλήσω;

- Όχι όχι δεν θα κάνεις τίποτα. Αν θέλει θα έρθει μόνος του. Αν όχι χέστηκα.

Έτσι λέω. Μέσα μου καίγομαι.

- Μήπως πρέπει να τον ξεχάσεις;;

- Μακάρι να μπορούσα, λέω.

- Θα σε βοηθήσω εγώ μωρό μου.

Συνεχίζει να με αποκαλεί έτσι αλλά πλέον δεν έχει σημασία.

- Πώς ρε Μάρκο;

Με πλησιάζει και με παίρνει αγκαλιά. Ναι ντάξει αυτό βοηθάει στο να ηρεμήσω όχι στο να τον ξεχάσω.

- Καλύτερα;

- Ελάχιστα. Αλλά δεν μπορώ να ξεχάσω ρε συ Μάρκο, λέω και δάκρυα κάνουν ξανά την εμφάνιση τους.

Και τότε κάνει κάτι που δεν το περίμενα ποτέ από τον Μάρκο.

Με φιλάει. Πολύ απαλά. Κατά τη διάρκεια του φιλιού του έχω γουρλώσει τα μάτια μου. Μετά ασυναίσθητα τα κλείνω.
Τι γίνεται τώρα;
Σταματάει το φιλί και με κοιτάζει.
Καθώς ανοίγω τα μάτια μου βλέπω απέναντι μου τον Πάρη.
Πώς; Πώς βρέθηκε εδώ; Πότε ήρθε;

- Ώστε ήμουν υπερβολικός ε;
Δεν μπορείς χωρίς εμένα ε;
Έλεγα μαλακίες. Ε Αριάδνη; Έλεγα μαλακίες;

Λέει έντονα ο Πάρης.

- Πάρη δεν, λέει ο Μάρκος.

- Σκάσε εσύ, κοιτάζει με μίσος τον Μάρκο.

- Πάρη τι κάνεις εδώ;

Πάρης

Την σκέφτομαι συνεχώς. Σκέφτομαι και αυτά που μου είπε ο Μάρκος. Αποφάσισα να πάω σπίτι της να μιλήσουμε. Πήγα μετά το σχολείο. Όχι αμέσως μετά το σχολείο αλλά μετράει ότι το αποφάσισα τελικά. Ελπίζω όλα να είναι μια παρεξήγηση τελικά. Ελπίζω να είμαι μαλάκας και να έχω άδικο.
Πηγαίνω σπίτι της. Η θεία της μου λέει να πάω πάνω στο δωμάτιό της. Η πόρτα είναι ανοιχτή. Πηγαίνω και τι να δω.
Η Αριάδνη κολλημένη στην ντουλάπα της και ο Μάρκος να την φιλάει.
Την φιλούσε γαμώ το κεφάλι μου. Που μου έλεγε ότι δεν μπορεί χωρίς έμενα και πως τα λόγια μου ήταν υπερβολικά.
Με κοιτάζουν και οι δύο έκπληκτοι. Ειδικά εκείνη. Τώρα είμαι πια σίγουρος. Βγήκα αληθινός. Εγώ φταίω ρε. Εγώ. Που πίστεψα τον άλλον τον μαλάκα και ήρθα να την βρω. Εγώ ο μαλάκας που την αγαπάω κιόλας!

- Πάρη τι κάνεις εδώ;
Με ρωτάει εκείνη.

- Αυτό έχεις να πεις; Τι; Δεν περίμενες να έρθω; Ήρθα να σας καμαρώσω βρε, λέω με ειρωνεία και θυμό ταυτόχρονα.

- Πάρη θέλω να μιλήσουμε. Για αυτό τον λόγο δεν ήρθες;

- Ήθελα Αριάδνη. Ήθελα, της λέω.

Με κοιτάζει με αυτά τα βουρκωμένα ματάκια της. Δεν μπορώ να την κοιτάζω καθόλου.

- Εγώ καλύτερα να πηγαίνω, λέει ο Μάρκος.

ΜΟΥ ΕΧΕΙ ΑΝΈΒΕΙ ΤΟ ΑΙΜΑ ΣΤΟ ΚΕΦΆΛΙ.

- Όχι όχι. Μην ενοχλείσαι. Θα φύγω εγώ, λέω και φεύγω από το σπίτι της με δάκρυα στα μάτια.

Γιατί με πληγώνουν όλοι τόσο πολύ; Γιατί με πληγώνουν τα άτομα που αγαπάω; Δεν έχω κάνει κακό σε κανέναν. Δεν έχω πειράξει κανέναν.

Συνεχίζεται...

★Η ψήφος σας θα με βοηθούσε αρκετά. Ευχαριστώ πολύ★