If the Deep Sea forgets you (Myanmar Translation)

19

၁၉ မင်္ဂလာပါ ရှုချင်းရီ

"ဒါဆိုရင် ဆုံးဖြတ်ပြီးပြီလား?"
မော့ဟန်က ဆိုဖာပေါ်မှာ လက်ဆန့်ကာ ထိုင်လိုက်သည်။ ကောင်မလေးက သူ့ရဲ့တင်းမာခပ်ထန်တဲ့ပုံစံကိုကြည့်ကာ သူမကိုယ်သူမ ဘုရင်အရှေ့မှာ စစ်မေးခံနေရတဲ့ လက်ထိပ်နဲ့ အကျဉ်းသားလို ခံစားလိုက်ရသည်။

သူမအနာဂတ်ကို သူကဖန်တီးပေးလိုက်ပြီ။ ဆေးရုံမှာ သူမမျောနေတုန်းက အိပ်မက်တစ်ခုကို သူမမက်လေ့ရှိသည်။ အိပ်မက်ထဲမှာ သူမဘေးပတ်ပတ်လည်တွင် ပင်လယ်ပြာပြာကြီးပဲရှိသည်။ မဲနှယ်ရောင် ပင်လယ်ရေတွေကို ပြတ်ပြတ်သားသား မြင်ရတဲ့အထိ သူမမြုပ်သွားသည်။ အဲ့ဒီနေရာက တိတ်ဆိတ်နေပြီး ဘယ်သက်ရှိသတ္တဝါမှ မရှိလေဘူး။ သူမကအော်အကူအညီတောင်းပင်မယ့် ဘာအသံမှထွက်မလာနိုင်ဘူး။ ပိုကြောက်ဖို့ကောင်းတာက သူမက ဘယ်သူ့နာမည်ကို အော်ခေါ်ရမလဲ မမှတ်မိတာပဲ။ တစ်ခုတည်းသော သူမရဲ့အသိက သေမတက်ကြောက်ရွံ့ခြင်းပဲ။ သူမကိုယ်သူမ ပင်လယ်ကြီးရဲ့ တစ်စိတ်တစ်ပိုင်းဖြစ်လာပြီလို့ ခံစားရသည့်အချိန်တွေလည်း ရှိခဲ့သည်။

သူမနိုးလာသည့်အချိန်မှာ ဒီအကြောက်တရားတွေ လျော့သွားဖို့ အချိန်အတော်ယူခဲ့ရသည်။ ဒါက ရင်ဘတ်ထဲမှာ တင်းကြပ်နေစေသည်။ ဆရာဝန်နဲ့ နာစ်မတွေ သူမအခန်းထဲလာပြီး ဘာမှတ်မိလဲ မေးသည့်အခါတိုင်း သူမအမြဲခေါင်းခါပြရသည်။ ဒီလိုလျစ်လျူရှုခံရသည့် ခံစားချက်ကြီးကို သူမအရမ်းမုန်းသည်။
ဒီကမ္ဘာကြီးထဲမှာ ငါရှင်နေတာတောင် ဘာဖြစ်လို့ ဘယ်သူကမှ ငါ့ကိုမသိတာလဲ? ဘာဖြစ်လို့ ငါ့အကြောင်းကို ဘယ်သူမှ ပြောမပြနိုင်ကြတာလဲ?
သူမဒီလိုမျိုး ဆက်မရှင်သန်ချင်တော့ဘူး။

သူမက မော့ဟန်ကို ကြည့်ကာ ခါးသီးစွာ ပြုံးပြလိုက်သည်။
"ကျွန်မအတွက် ဒီတစ်လမ်းပဲ ရှိတယ်ထင်တယ်"
ကျွန်မ ရှင့်သဘောအတိုင်း ရှင်ဖန်တီးပေးထားတဲ့ လမ်းကနေ ဘာမှမသိတဲ့လောကကြီးကို လိုက်လာမယ်။ ဒါပင်မယ့် ဒီလောကကြီးထဲမှာတော့ ရှင်က ကျွန်မယုံကြည်လို့ရတဲ့ တစ်ယောက်တည်းသောသူပဲ။

မော့ဟန်က သူမမျက်ခုံးနှစ်ခုကြားကို ပွတ်လိုက်ကာ နာရီကိုကြည့်လိုက်သည်။ အချိန်တွေက မြန်မြန်ဆန်ဆန်ကုန်သွားကာ ၁၀နာရီတောင်ကျော်နေပြီ။ သူ့စာရွက်စာတမ်းတွေကို သိမ်းလိုက်ကာ
"နောက်ကျနေပြီ။ အိပ်တော့"