If the Deep Sea forgets you (Myanmar Translation)

156

Unicode Ver

၁၅၆။ ထပ်မတွေ့ဘဲနေကြရအောင်

ရှုချင်းရီက ဖုန်းကိုမကိုင်ဘဲ ဆက်မြည်စေလိုက်သော်လည်း ဟန်လျန်ခေါ်နေတာဖြစ်ကြောင်း ရိပ်မိလိုက်သည်။ ထို့နောက်
"ပြန်ဖို့လိုနေပြီ"

မော့ဟန်က ကုတင်ပေါ်က ထိုင်နေဆဲဖြစ်သည်။ ရှုချင်းရီက ထိုကုတင်ပေါ်က သူမ၏အိတ်ကို လာယူမှပြောလာသည်။

"မင်းထွက်သွားတာနဲ့ ငါတို့အဆက်အသွယ်လုပ်စရာ မလိုတော့ဘူး။ ဒီမှာပြီးပြီပဲ"

ရှုချင်းရီက အိတ်ကိုလှမ်းလိုက်သည့် သူမလက်တို့က လေထဲတွင် ခနတန့်သွားသည်။ ထို့နောက် သူမ၏မျက်လုံးက အရောင်မှိုင်းသွားကာ အိတ်ကိုယူလိုက်ပြီး ချက်ချင်းသဘောတူသည်။
"ရတယ်လေ!"

ထို့နောက် သူမသည် အခန်းဝကို ရောက်ကာမှ မော့ဟန်ကို ပြန်လှည့်ကြည့်လာသည်။ သူမ၏မျက်လုံးထဲတွင် ခါးသီးမှုအပြည့်ဖြင့် ဖြစ်ကာ
"အလုပ်တွေပဲ ဖိလုပ်မနေနဲ့။ ကိုယ့်ကိုကိုယ်လည်း ဂရုစိုက်ဦး"

မော့ဟန်က သူမကို ပြန်မပြောသလို ခေါင်းတောင် ထောင်မကြည့်လာပေ။ သူမ၏ခြေလှမ်းများ တဖြည်းဖြည်းဝေးသွားကာ အိမ်တံခါးပိတ်လိုက်သံကို ကြားလိုက်ရသည့်အထိ နားထောင်နေမိသည်။ သူမသည် ဒီကိုပြန်လာတော့မှာ မဟုတ်ပေ။ ကောင်းဖို့အတွက် ရှုချင်းရီသည် သူ့ကိုထားသွားခဲ့သည်မှာ သူထင်သလိုသာ ဖြစ်တော့သည်။

ရှုချင်းရီသည် ဟိုဘက်မြို့ကို ဟန်လျန်အား ကတိပေးခဲ့သလို ၈နာရီမှ ပြန်မရောက်ခဲ့ပေ။ မော့ဟန်၏အိမ်က ထွက်လာသည့်အချိန်မှာတောင် ၆နာရီရှိနေပြီ။ သူမသည် ဟန်လျန်တို့ဆီကို ပြန်ရမည်ကိုတောင်မေ့ကာ စိတ်နှင့်လူမကပ်ဘဲ လမ်းမထက်တွင် အထုတ်ကိုသယ်ကာ လျှောက်နေမိသည်။

ဟန်လျန်က သူမအား နောက်တစ်ကြိမ် ဖုန်းထပ်ခေါ်သည့်အခါ ၇နာရီရှိနေပြီဖြစ်သည်။

"ဘာဖြစ်လို့ အခုမှ ပြန်လာတာလဲ? တစ်ခုခုဖြစ်လို့လား"
ဟန်လျန်က စိတ်ပူစွာမေးသည်။

"မဖြစ်ပါဘူး။ ဖုန်းကို စတိုးဆိုင်မှာ မေ့ကျန်ခဲ့လို့ အခုမှသွားပြန်ယူလိုက်ရတာ"
ရှုချင်းရီက သူမကိုယ်သူမ လိမ်သည့်နေရာမှာ ပိုတော်လာကြောင်း သတိထားလိုက်မိသည်။ သူမကိုယ်တိုင်တောင် သူမ၏အလိမ်တွေထဲတွင် မျောပါနေမိသည်။