25

5.4K 595 0
                                    

Unicode Ver

၂၅။ မောင်နှမတွေ

"ပြန်လာပြီး ဒီမှာပဲနေမှာ"
ရှုချင်းရီက ပြုံးပြုံးလေး ဖြေသည်။

"ဒီနေ့အလုပ်သွားရမှာမလား?"
ရှုချင်းရီက စပ်စုပြန်သည်။

မော့ဟန်က ကားကိုပဲအာရုံစိုက် မောင်းနေရင်းက တည်ငြိမ်စွာပြောသည်။
"မင်းကို ဆေးရုံပို့ပြီးတာနဲ့ အလုပ်သွားတော့မှာ"

သူတို့ဆေးရုံကိုရောက်သည့်အခါ မော့ဟန်က ကားကို ပါကင်ထိုးပြီးသည်နှင့် လမ်းလျှောက်ထွက်လာသည်။ ရှုချင်းရီက သူ့နောက်မှ လိုက်လျှောက်လာသည်။

လူရှုပ်နေသည့် ဆေးရုံကို သူမရင်ထဲတွင် ကြောက်စိတ်ရှိနေဆဲပင်။ လေထဲတွင်ရနေသည့် ပိုးသတ်ဆေးအနံ့ကို သူမမမုန်းသည်။ နာကျင်မှုဒဏ် ခံစားနေရသည့် အမူအယာတွေကိုလည်း သူမမုန်းသည်။ မုန်းတယ်လို့ပြောရသည်ထက် ကြောက်သည်ဟု ပြောခြင်းက သူမအတွက် ပိုသင့်တော်သည်။

သူမကြောက်သည်။ ဒီဖြူဖျော့အားနည်းနေသည့်မျက်နှာများကို ကြောက်သည်။ နေမကောင်းသောအခါ သူတို့လမ်းလျှောက်သည့်ပုံစံမှာပါ နာကျင်မှုအရိပ်အယောင် ကပ်တွယ်နေသည်။ ဘဝကြီးဟာ မရေရာမသေချာတော့ပြီး ဘယ်အချိန်ထွက်သွားရမလဲဆိုတာကို မပြောနိုင်ဘူး။

သူမဒီလိုမဖြစ်ချင်ပင်မယ့် သူမကလည်း လူနာတစ်ယောက်ပဲဆိုတာ နားလည်ပါသည်။ မျောနေပြီး တစ်ပတ်အကြာတုန်းကမှ ပြန်နိုးလာသည့် လူနာပေါ့။ အတိတ်လည်းမေ့နေသေးသည်။

"ဒဏ်ရာတွေကိုကြည့်ရအောင် အဝတ်ချွတ်လိုက်"
Maskတပ်ထားသည့် ဆရာဝန်ကြီးက ရှုချင်းရီကို ခံစားချက်မဲ့စွာ ပြောသည်။

ရှုချင်းရီက အနည်းငယ်မသက်မသာဖြစ်စွာ မော့ဟန်ကို ကြည့်သည်။ သူက ခဲတံတစ်ချောင်းလိုပင် မတ်မတ်ကြီးရပ်နေသည်။ သူမျက်နှာတွင် ဘာခံစားချက်မှပေါ်မလာပင်မယ့် သူမကိုကြည့်မနေတာ သေချာရန် မျက်နှာကိုလွှဲပေးလိုက်သည်။ ထိုအခါမှသာ သူမကအဝတ်ကို မြှောက်ပြလိုက်သည်။ သူမရင်ဘတ်တွင်ရှိသောဒဏ်ရာကိုပြရန်ရှက်သောကြောင့် ဝမ်းဗိုက်ကဒဏ်ရာကိုပဲ ပြလေသည်။

If the Deep Sea forgets you (Myanmar Translation)Where stories live. Discover now