If the Deep Sea forgets you (Myanmar Translation)

34

Unicode Ver

၃၄။ ကိုကြီး အိပ်ချင်တယ်

"ထတော့ အပေါ်ထပ်ကိုသွားရအောင်"
မော့ဟန်က ကားပေါ်ကဆင်းကာ ရှုချင်းရီကထိုင်သည့်ဘက်ကို ကားတံခါးလာဖွင့်ရင်း ပြောသည်။ သူမထပ်အိပ်ပျော်သွားသည်ကိုမျင်သည့်အခါ သူရယ်ရအခက်ငိုရအခက်ဖြစ်သွားသည်။ သူက ကားမှန်တံခါးကို တဒေါက်ဒေါက်ခေါက်ရင်း
"ရှုချင်းရီ အခုထတော့!"

ရှုချင်းရီက လန့်နိုးလာသည်။ သူမကမျက်လုံးလေးဖွင့်ကာ ဒေါသထွက်နေပုံရသည့် မော့ဟန်ကို ကြည့်သည်။ ထို့နောက် သူမတစ်ကိုယ်လုံးမှာ သဲတောထဲကျသွားသလိုမျိုး နူးညံ့လွန်း၍ ဘာမှမခံစားနိုင်တော့ချေ။ အိပ်ချင်စိတ်က သူမကိုအကြီးအကျယ်နှိပ်စက်ပြီး သူမရောက်နေသည့် လက်ရှိအခြေအနေကိုမေ့သွားသည်။

"အိပ်ချင်တယ် ကိုကြီး။ ခနလေး အိပ်ပါရစေ"
အသံလေးမှာ အဝေးကြီးကထွက်လာသည့်အတိုင်း ကြားနိုင်ရုံမျှ တိုးတို့လေးဖြစ်သည်။

ရှုချင်းရီက ဒဏ်ရာမပျောက်သေးဘဲ တနေ့လုံးပင်ပန်းသွားမည်ကို တွေးမိသည့်အခါ မော့ဟန်စိတ်မှာ ပျော့သွားသည်။ ဒါတင်မကသေးဘူး။ သူ့ရုံးအထိလာပြီး သူ့ကိုဆယ်နာရီကျော်တဲ့အထိ စောင့်ပေးနေခဲ့သေးသည်။ သူမနိုးလာမည်မဟုတ်သေးဟု ကြိတ်မှိတ်ယုံကြည်ကာ သူမကိုမင်းသမီးလေးလိုမျိုး ပွေ့ချီလိုက်သည်။ ထို့နောက် သူမအပေါ်ပိုင်းကိုပွေ့ထားသည့်လက်ဖြင့် ကားတံခါးပိတ်လိုက်ကာ အိမ်ပေါ်သို့ သူမကိုသယ်သွားသည်။

သူမကတကယ်ပေါ့သည်။ ဒီကောင်မလေးက သူ့ပုခုံးကိုမှီရုံလောက်အထိ သေးသွယ်သည်။ သူပွေ့ထားစဉ် သူမကျောကုန်းမှ ပတ်တီးအထူကြီးကို ခံစားမိသည်။ သူ့လက်မောင်းပေါ်တွင်ပါလာသည့် သူမကိုယ်ပေါ့ပေါ့လေးက သူကြောင်လေးတစ်ကောင်ကိုသယ်လာရသလိုမျိုး ခံစားရစေသည်။

သူမဒီလိုဒဏ်ရာတွေ ဘယ်လိုလုပ်ရလာသလဲဆိုသည်ကို သူမပတ်တီးတွေကိုထိမိရင်း သူမတွေးဘဲ မနေနိုင်ခဲ့ပေ။
ဘယ်လိုလူက ဒီကောင်မလေးကို ဒီလောက်အထိ လုပ်ရက်ရတာလဲ? နောက်ဆုံးကျရင် ကောင်မလေးအတွက် အမှန်တရားကို ရှာပေးနိုင်လောက်မယ်မလား?