If the Deep Sea forgets you (Myanmar Translation)

102

၁၀၂။ မှတ်မိပြီ

သူမ၏ကိုယ်မှာ တဖြည်းဖြည်းချင်းနစ်မြုပ်သွားသလို သူမ၏နှလုံးမှာလည်း တဖြည်းဖြည်းချင်းငြိမ်သွားသည်။ ဒါပင်မယ့်လည်း သူမ၏ခေါင်းမှာ စူးစူးဝါးဝါးကိုက်လာသည်။ ထို့နောက်တွင်တော့ မှတ်ညဏ်များက တရိပ်ရိပ်ပေါ်လာသည်။

သူမယောက်ျားတစ်ယောက်ကို မြင်သည်။ ထိုယောက်ျား၏ကိုယ်ပေါ်မှာ သွေးထွက်နေသည့် ဒဏ်ရာအပြည့်ဖြင့် ဖြစ်သည်။ ထိုလူက သူမအားကြည့်ကာ သူ့၏အသက်အက်ရှရှကြီးဖြင့် သူမအား သူ့ကိုကယ်ခိုင်းနေသည်။ ထိုလူမှာ မသေချင်သေးပါ။

သူမက ငိုနေသည်။ ထိုယောက်ျားကိုကြည့်ရင်း အဆက်မပြတ်ငိုနေသည်။

ထိုယောက်ျားကပြောသည်။
"မိန်းကလေး ငါ့ကို ကတိတစ်ခု ကျေးဇူးပြုပြီးတော့ ပေးပါ။ ဒါက ငါ့ရင်ထဲမှာ အမြဲရှိနေတဲ့အရာပါ"

သူမက မှောင်ရိပ်ကျသည့် လမ်းတစ်ခုသို့ လျှောက်သွားလိုက်သည်။ ထိုအချိန်မှာ မိုးကရွာနေသည်။

ထိုယောက်ျားက လှမ်းအော်သည်။
"အပြင်ထွက်လို့ မရဘူး! အပြင်ထွက်လို့ မရဘူး! အပြင်ထွက်သွားရင် ငါသေရလိမ့်မယ်!"

သူမ၏ကိုယ်မှာ နာကျင်နေသည်။ ခေါင်းနောက်ဘက်က အဆိုးဝါးဆုံးဖြစ်သည်။ သူမ၏ကိုယ်ကို အပ်တွေဖြင့် ထိုးနေသကဲ့သို့ပင်။ သူမ၏နားအနားကိုကပ်၍ စကားပြောနေသည့်လူတစ်ယောက်ရှိသည်။ ထိုလူ၏အသံမှာ အမုန်းတရားအပြည့်ဖြစ်သည်။
"မင်းကိုယ်က နာကျင်နေရတာကို မှတ်ထား။ မင်းအခု နာကျင်နေရတာတွေကို မှတ်ထား"

ရှုချင်းရီက စိတ်ခြောက်ခြားစွာဖြင့် ခေါင်းကိုခါလိုက်သည်။ သူမစိတ်ထဲကနေ ပေါ်လာသည့် ထိုမှတ်ညဏ်များမှာ အရမ်းမြန်ဆန်လွန်းသည်။ သူမ၏ပတ်ဝန်းကျင်က ရေများက သူမ၏နှာခေါင်းနှင့် ပါးစပ်တို့မှ ဝင်လာသည်။ သူမပိုရုန်းကန်လေလေ ရေများက ပိုဝင်လာလေလေပဲ ဖြစ်သည်။

သူမရုန်းကန်ခြင်းအား ရပ်လိုက်သည့်အခါ သူမ၏ကိုယ်မှာ ရေအောက်သို့ ပိုနစ်သည့်အထိရောက်အောင် နစ်သွားသည်။ ထိုအခါ သူမဆေးရုံတွင် ကိုမာဝင်နေသည့် အချိန်တွင် အမြဲတမ်းမက်လေ့ရှိသည့် နက်ရှိုင်းသည့် ပင်လယ်ကြီးထဲတွင် သူမနစ်မြုပ်သွားသည့် အိပ်မက်လို တူညီသည့် ပုံစံမျိုးထပ်ဖြစ်နေပြန်သည်။