Not Only A Fan

Chapter 104

Οι τελευταίες μέρες είναι διαφορετικές και για κάποιο λόγο φαίνονται πολύ ξεχωριστές για εμένα. Ο καιρός είναι ελάχιστα πιο ζεστός κι ο ήλιος εμφανίζεται πιο συχνά. Κάθε πρωί, πηγαίνω στην πίσω αυλή και τρώω εκεί το πρωινό μου. Τα λουλούδια μεγαλώνουν και πλέον έρχονται πιο συχνά πεταλούδες αλλά και πουλιά, τα οποία μου κρατούν συντροφιά με το κελάηδισμα τους. Οι μέρες περνούν με ηρεμία, γαλήνη αλλά και ανυπομονησία. Η γιατρός μου είπε πως από μέρα σε μέρα αναμένεται να γεννήσω. Δεν μπορώ να περιμένω τη στιγμή που θα γνωρίσω τα δύο μικρά πλασματάκια που έχω μέσα μου.

Μερικές φορές κουνιούνται αρκετά, και κάποιες άλλες κάποιο έχει λοξιγκα. Έχει λίγη πλάκα όταν το κάνουν αυτό. Ακόμη, ο Shawn τραγούδια συχνά σε αυτά, κάτι που βρίσκω εξαιρετικά χαριτωμένο.

"Κι αν δεν τους αρέσει η μουσική μου;" με είχε ρωτήσει.

"Φυσικά και θα τους αρέσει η μουσική σου. Είσαι ο μπαμπάς τους" είχα παραδεχτεί. Σκέφτομαι αν θα αρέσει γενικά σε εκείνα η μουσική στο μέλλον, αν θα θελήσουν να παίξουν κάποιο μουσικό όργανο, αν θα κάνουν μικρές συναυλίες για εμάς στο σαλόνι...

Το δωμάτιο τους είναι έτοιμο και τα περιμένει. Ωστόσο, εγώ πηγαίνω εκεί τουλάχιστον 3 φορές την ημέρα, σαν να είναι ήδη εκεί. Μερικές φορές είναι δύσκολη η μετακίνηση, μα δεν αντέχω να μην πηγαίνω. Συνεχώς σκέφτομαι 'ίσως αυτή είναι η τελευταία φορά που θα μπω εδώ και δεν θα είναι μέσα εκείνα', μα αυτό γίνεται όλη την ώρα. Ο Shawn καταλαβαίνει τον ενθουσιασμό, αλλά όχι την ανάγκη μου να πηγαίνω εκεί συνέχεια.

Συχνά, έρχεται και η Camila με το Harry για να μας κάνουν παρέα. Τις τελευταίες μέρες μαζευόμαστε στον κήπο και ζωγραφίζουμε σε πίνακες. Έχει αρκετή πλάκα, ειδικά όταν κάνουμε μικρούς διαγωνισμούς. Βέβαια, κάποιες άλλες φορές ο Harry μας παίζει τα νέα τραγούδια που έγραψε και μερικές άλλες φτιάχνουμε τα δικά μας. Συνήθως γράφω τα τραγούδια μόνη μου, είχα ξεχάσει πόση πλάκα έχει να γράφεις με κάποιον άλλο. Θυμήθηκα τότε που έγραφα τραγούδια με...μια παλιά φίλη. Δεν έχουμε μιλήσει από την τελευταία φορά που πήγα σπίτι της. Με είχε πληγώσει αρκετά το ότι έγινε, ακόμα με πονάει, αλλά δεν θέλω να σκέφτομαι κάτι δυσάρεστο, ειδικά όταν έχω δίπλα μου ανθρώπους που με αγαπάνε πραγματικά. Δεν αμφισβητώ όλα όσα πέρασα με εκείνες. Είναι ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου, που δεν μπορώ να αφήσω πίσω. Για αυτό το λόγο αποφάσισα να κρατήσω τις ευχάριστες στιγμές, γιατί έτσι αξίζει να σκεφτόμαστε για τους ανθρώπους. Κάνεις δεν θα ήθελε να τον θυμάται κάποιος από τις δυσάρεστες και μόνο στιγμές. Μάλιστα, έγραψα κι ένα τραγούδι για αυτές. Δεν νομίζω να κυκλοφορήσει ποτέ, μα με βοήθησε πολύ να βάλω σε μια τάξη τις σκορπισμενες σκέψεις μου, τις οποίες στη συνέχεια έβαλα σε ένα μπαούλο και το κλείδωσα. Ξέρω πως οπότε το χρειαστώ θα είναι ακριβώς εκεί που το άφησα.