Not Only A Fan

Chapter 97

- m -

Κοιτάζω έξω από το παράθυρο, με τον αέρα να έρχεται ορμητικά στο πρόσωπο μου και να ανακατεύει τα μαλλιά μου. Δεν έχω ιδέα προς τα που πηγαίνουμε, παρόλα αυτά εμπιστεύομαι τον Shawn. Είμαι ενθουσιασμένη και τραγουδάω μαζί με το τραγούδι που παίζει καθώς κουνάω ρυθμικά το γόνατο μου πάνω-κάτω.

Ο Shawn βάζει το χέρι του πάνω από το δικό μου και αρχιζει τραγουδάει και εκείνος. Το μόνιμο, πλέον, χαμόγελο στα χείλη του μεγαλώνει καθώς κοιτά μέσα στα μάτια μου για λίγα δευτερόλεπτα και μετά στρέφει πάλι την προσοχή του στο δρόμο. Η διαδρομή είναι οικεία...πιστεύω πως πηγαίνουμε στο σπίτι των γονιών του. Παρόλα αυτά επέλεξε να πάμε διαφορετικά. Πιθανότατα για να με μπερδέψει.

Μετά από λίγα λεπτά το αυτοκίνητο σταματά. Βρισκόμαστε στο πάρκο κοντά στο πατρικό του σπίτι. Στο ίδιο πάρκο που είχαμε έρθει τα πρώτα μου Χριστούγεννα εδώ στον Καναδά. Ο Shawn σχεδόν πηδάει πάνω από το αυτοκίνητο για να προλάβει να ανοίξει την πόρτα μου πριν το κάνω εγώ η ίδια.

"Ευχαριστώ" χαμογελάω και του δίνω το χέρι μου. Μόλις βγω από το αυτοκίνητο, πλέκει τα χέρια μας μεταξύ τους και με κατευθύνει στο παγκάκι που βλέπει τη λίμνη. Στο ακριβώς ίδιο παγκάκι που είχαμε καθίσει και τότε. Μόνο που τώρα έχουν περάσει αρκετά χρόνια και ο καιρός δεν είναι χειμερινός, κρύος και μουντός, αλλά καλοκαιρινός, ηλιόλουστος και ζεστός. Υπάρχουν ανθισμένα λουλούδια και όλο το μέρος είναι πράσινο. Και νόμιζα πως δεν θα μπορούσε να είναι πιο όμορφο.

Στη λίμνη αντανακλάται το πράσινο των δέντρων και ο γαλάζιος ουρανός με τα δύο μικρά λευκά αφράτα σύννεφα που τον διακοσμούν. Στα καθαρά νερα της, κολυμπά ένα ζευγάρι κύκνων.

Το μυαλό μου γυρίζει σε εκείνη την παραμονή Χριστουγέννων όπου τα νερά της λίμνης ήταν παγωμένα και πάνω στον πάγο υπήρχαν παιδιά που έκαναν πατινάζ. Θυμάμαι ακόμη τον Shawn να μου λέει πως εδώ έμαθε πατινάζ και πως είχε έρθει στο παρελθόν πολλές φορές με τη μητέρα του και την αδερφή του. Θυμάμαι ακόμη κι το ότι με είχε ρωτήσει 3 φορές αν κρυώνω για να μπορέσει να τυλίξει τα χέρια του γύρω μου. Και το ότι αργότερα μου αποκάλυψε ότι το βρήκε στο διαδίκτυο για να με εντυπωσιάσει. Χωρίς να το σκεφτω, ξεσπάσω σε γέλια.

"Έκανα κάτι λαθος; Θεέ μου...ήταν το ότι σου άνοιξα την πόρτα, ετσι; Δεν θέλεις να νομίζω ότι χρειάζεσαι τόση φροντίδα. Το ηξερα ότι θα γινόταν αυτό αλλά εγώ δεν-" μιλάει γρήγορα και είναι έτοιμος να μου πει ότι περνάει από το μυαλό του. Γνωρίζω ότι ξέρει για το πώς ένιωθα για το όλο θέμα αλλά εγω...Δεν νιώθω έτσι. Όχι πια.