To υπόλοιπο της ημέρας το περάσαμε μαζί με τα κορίτσια και τον Κυριάκο.
Την επόμενη μέρα, πετάξαμε για Αθήνα.
Ο Shawn επέστρεψε στο ξενοδοχείο, εγώ στο σπίτι μου και τα κορίτσια στα δικά τους.
Θα ήθελα πολύ να φιλοξενήσω εγώ τον Κυριάκο αλλά είναι η σειρά της Ανθής.
Λίγο πριν πέσω για ύπνο, χτυπά το κινητό μου: οι γονείς μου.
«Γεια μαμά και μπαμπά» απαντώ στη κλήση τους.
«Γεια σου γλύκα! Γύρισες από Θεσσαλονίκη;»
ρωτά ο μπαμπάς μου.
«Μόλις»
«Τι κάνει ο Βαγγέλης;» ρωτά η μαμά μου.
Η μαμά μου συμπαθεί πάρα πολύ τον Βαγγέλη. Μάλιστα σε μια συναυλία του είχε πάει και σοκολατόπιτα.
«Καλά είναι»
«Ο Κυριάκος, τα κορίτσια;»
«Όλοι καλά είναι»
«Πως πέρασες στη συναυλία του Shawn Mendes;» ρωτούν και οι δυο ταυτόχρονα.
«Ήταν σκέτη μαγεία! Απλά τέλεια!» και άρχισα να τους εξιστορώ το πώς γίναμε φίλοι.
«Όλοι οι τραγουδιστές φίλοι σου είναι!» γελάει η μαμά.
«Χαχαχ, δεν είναι και όλοι! Για παράδειγμα ο Άρης Μακρής. Τον υποστηρίζω σαν καλλιτέχνη και έχω παραβρεθεί σε αρκετές συναυλίες του ειδικά όταν ήταν ακόμα το συγκρότημα αλλά δεν έχουμε μιλήσει , ούτε είμαστε φίλοι» εξηγώ.
«Σχετικά με αυτό, είμαστε στη Σαντορίνη και έχουμε να σου πούμε κάτι σχετικά με την αδερφή σου και αυτά δεν λέγονται από το τηλέφωνο. Μήπως θα μπορούσες να έρθεις; Τα εισιτήρια δικά μας!» λέει ο μπαμπάς.
«Τι;! Είναι καλά;!» ρωτάω γρήγορα.
Αν έχει πάθει κάτι η Μαργαρίτα, δεν θα το αντέξω...
«Ναι! Μια χαρά είναι!» λέει η μαμά.
Ακούγεται αρκετά πειστική οπότε δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο εκτός απο να την πιστέψω.
«Θα μπορούσα αλλά ξέρετε πως είναι κάπως δύσκολο να αφήσω τον Shawn. Εξάλλου—» με διακόπτει ο μπαμπάς.
«Ας έρθει και εκείνος! Θα τον γνωρίσουμε και εμείς και θα εξερευνήσετε και το νησί! Τα εισιτήρια δικά μας! Ρώτησε τον και πάρε μας. Σε αγαπάμε!» λέει γρήγορα και τερματίζει την κλήση πριν προλάβω να αρνηθώ.
Το μισώ όταν το κάνουν αυτό αλλά πάντα πιάνει!
Η μαμά μου, μου στέλνει σε μήνυμα την ημερομηνία και όλες τις σχετικές πληροφορίες.
Πράγμα που σημαίνει πως πρέπει να τον ρωτήσω τώρα...
Τον παίρνω τηλέφωνο.
«Μαρία; Έγινε κάτι;» απαντά στην κλήση μου.
«Όχι, όχι. Συγγνώμη αν σε ξύπνησα και σε ανησύχησα»
«Όχι, έβλεπα τηλεόραση. Τι έγινε;»
«Εμμ... θέλεις να πάμε Σαντορίνη;» ρωτώ και του εξηγώ καπως το λόγο.
«Ναι, φυσικά! Πότε φεύγουμε;» ακούγεται ενθουσιασμένος.
«Αύριο. Είσαι εντάξει με αυτό;»
«Ναι! Δεν μπορώ να περιμένω μέχρι αύριο. Καληνύχτα»
«Καληνύχτα»
Είμαι έτοιμη να το κλείσω αλλά ακούγεται από την άλλη γραμμή να φωνάζει “σε αγαπω” για να το ακούσω.
Χαμογελάω.
«και εγώ» λέω πριν κλείσω.
Ενημερώνω τους γονείς μου και φτιάχνω βαλίτσα.
—————————————————
Ξέρω, ξέρω. Αυτό το κεφάλαιο δεν ηταν και τοοοσο ενδιαφέρον.
Εχω ηδη έτοιμο το επόμενο οπότε μπορεί να το ανεβασω κάποια στιγμη της ημερας!
YOU ARE READING
Not Only A Fan
FanfictionΧαμογελάει και μειώνει ακόμα περισσότερο την απόσταση μεταξύ μας. Βάζει αργά μια τούφα των μαλλιών μου πίσω απο το αυτί μου. «Μωρο μου, είσαι πολλά περισσοτερα απο μια fan» ❗ Τα ονόματα της ιστοριας είναι τυχαία και δεν έχουν καμία σχέση με πρόσωπα...
