Not Only A Fan

Chapter 74

- S -

«Θέλω να κάνουμε ενα διάλειμμα» λεει και κάθε της λεξη είναι σαν μαχαιρι στη καρδια μου.
Δια-...διαλλειμα;

«Οχι, οχι μωρό μου, μη μου το κανεις αυτό!» την αιφνιαδιαζω με μια σφικτή αγκαλιά.

Δεν πρόκειται να την αφήσω να φύγει...ουτε απο το σπίτι, ουτε απο τη ζωή μου ουτε...απο εμας.

Εκείνη δεν με αγκαλιάζει όμως...παντα με αγκαλιάζει κι εκείνη.

«Shawn σε παρακαλώ, ξεκόλλησε το σωμα σου απο επανω μου»
Αυτό ηταν...

Ενα δάκρυ μου πέφτει πάνω στον ώμο της.
Ναι, δάκρυ.
Ναι, και οι άντρες δακρύζουν και κλαίνε.

«Shawn...μη το κανεις πιο δύσκολο. Είναι ήδη εξαιρετικά σκληρό και για τους δυο μας»
Απομακρυνομαι λιγάκι για να την κοιτάζω καθώς μιλάμε.
Οπως κάνω παντα.

«Τοτε γιατί δεν μένεις;» την ρωτάω έτοιμος να αφήσω τα υπολοιπα δάκρυα που προσπαθώ να κρατήσω στα ματια μου και να μην τα αφήσω ελεύθερα.

«Γιατί δεν αντεχω να μείνω άλλο εδω αυτή τη στιγμή...» λέει και κατευθύνεται προς τις σκάλες. Την ακολουθω.

Μπαίνει στο υπνοδωμάτιο μας και ανοίγει τα φώτα.
Βγάζει τη βαλίτσα της απο τη ντουλάπα και βάζει μέσα σε αυτη κάποια ρούχα της.

«Σε παρακαλώ Μαρια, μην το κανεις αυτό» προσπαθώ να την κάνω να μείνει.
Εκεινη δε μου μιλάει.

Προσπαθώ ακόμα περισσότερο με οτι επιχείρημα θα μπορούσε να την κανει να το σκεφτεί τουλαχιστον με πρωτο και πιο σημαντικό...την αγαπη μας.

Παρόλα αυτα, τίποτα απο οτι είπα δεν την έκανε να με κοιταξει και να σταματήσει οτι κανει. Αντιθέτως, είχε ηδη τελειώσει με τη βαλίτσα της.

«Σε παρακαλώ, μείνε...» σχεδόν φωνάζω πριν ανοίξει την πόρτα, πριν φύγει.

«Για να μην ανησυχείς, θα είμαι στους γονεις μου. Αλλά σε παρακαλω, μην έρθεις. Χρειάζομαι χρονο και χώρο για να σκεφτώ. Αυτή τη φορά το εννοώ. Επείσης θα είναι καλύτερα να μην με πάρεις τηλέφωνο...»

Δεν μου αφήνει καν χρονο να επεξεργαστώ τα λογια της και ανοίγει την πόρτα.

«Σε αγαπώ, μεινε!» πλεον κλαίω και φωνάζω.
Μια ματια πριν κλείσει την πόρτα πίσω της και...αυτό ηταν.

Γιατί την άφησα να φύγει;
Γιατί φέρθηκαεγωιστικά εξ αρχης;

Πηγαινω με γρήγορα βήματα κοντά στο παράθυρο ώστε να την δω μια ακόμη φορά.
Το αυτοκίνητο της φευγει και μαζί του παιρνει τις λιγοστες ελπίδες που μου ειχαν απομείνει.