Not Only A Fan

Chapter 92

Ξύπνησα παλι απο φωτεινές ακτίνες ήλιου στο προσωπο μου. Είναι απόγευμα.

Αν και δεν με νοιάζει τι ωρα ειναι, το βρίσκω παράξενο που ξυπνάω τόσο αργά.
Μετα θυμαμαι πως κοιμηθηκα στις 2, εχω να κοιμηθώ εβδομαδες ήρεμη και πως ήμουν κουρασμένη απο το ταξίδι και το βρίσκω πιο λογικό.

Θυμάμαι το χθεσινο βράδι. Λες να είναι όντως σημάδι που επαιξε το τραγουδι του στην τηλεοραση;

Μάλλον οχι, εχω τρελαθεί τις τελευταίες μέρες. Νομίζω πως τον βλέπω συνέχεια. Ισως να μην επαιζε πραγματικα στην τηλεοραση. Ισως απλως να το φανταστηκα. Εχω αρχίσει και τρελενομαι. Αν συνεχιστεί αυτό, σύντομα να βρίσκομαι σε κάποιο ψυχιατρείο.

Κοιτάζω αν εχω κάποια σημαντική κλήση. Και με αυτό εννοώ αν με έχει πάρει εκείνος τηλέφωνο ή αν μου έχει στείλει κάποιο μήνυμα. Τίποτα. Απολύτως τίποτα.

Για ενα δευτερόλεπτο περνάει απο το μυαλό κου η σκέψη να τον πάρω εγώ τηλέφωνο, μα κανω απόκλιση αυτή την επιλογή. Δεν είναι έτοιμη για κατι τέτοιο, ακόμη.

Το χθεσινο κλάμα βοήθησε άπειρα. Μετα απο τόσες εβδομαδες, κοιμηθηκα ήρεμη. Χωρίς εφιάλτες, χωρίς όνειρα, χωρίς ανησυχίες και φόβους .

Σηκώνωμαι απο το κρεβάτι και ετοιμάζομαι για να βγω εξω. Τίποτα υπερβολικό, τίποτα παράξενο. Ενα μαυρο κορμακι, ενα τζιν σορτσάκι, μια ζώνη, ενα τζιν τζάκετ και παπούτσια.

Αρχικα, έπρεπε να φάω κάτι. Ετσι έφαγα μια μακαροναδα σε ενα εστιατόριο. Μετα πήρα ενα παγωτό και άρχισα να πηγαίνω στη γέφυρα. Αν θυμάμαι καλά, αυτός ηταν ο δρόμος που ειχαμε πάρει.

Λιγα λεπτα και ενα παγωτό αργότερα, βρισκόμουν εκεί. Στην γέφυρα. Μπροστά απο εκείνη τη μπλουζα με τα ονόματα μας. Περναω το δάχτυλο μου πανω απο τον γραφικό χαρακτήρα του, σαν να ακουμπώ τις αναμνήσεις.

«Εχω μια ιδέα, περιμενε εδω» είχε πει και μπήκε με γρήγορα βήματα μπαίνω σε ενα μαγαζί που πουλάει σουβενίρ.
Αγοράσε κάτι και επέστρεψε εξω.

«Τι ειναι αυτο;» τον είχα ρωτήσει.

«Θα δεις» μου είχε χαμογελάει.

Αμέσως μετα, είχε πιασει το χερι μου και προχωρουσαμε μαζί στους δρόμους του Παρισιού.

Ο δρόμος μας εβγαλε σε μια γέφυρα. Στη γέφυρα με τις εκατομμύρια κλειδαριές στα κιγκλιδώματα της• την γέφυρα της αγάπης.

«Εισαι απίστευτος» του είπα και εβγαλε απο την τσέπη του εναν μαρκαδόρο.

Γραψαμε τα ονόματα μας πανω στη μπλούζα και την εδεσε πανω στη γέφυρα.

«Ειμαι παρα πολύ ερωτευμένος μαζί σου» αφησε ενα φιλί στα χείλη μου αν να σφράγισε ετσι την αγάπη μας εκεί, σε αυτό το σημείο.

Εβγαλε το κινητό του και τράβηξε μια φωτογραφία το σημείο με τη μπλούζα.

Γύρισα και κοίταξα την αλλη πλευρα της γέφυρας• το ποτάμι και το ηλιοβασίλεμα.

Λιγες ώρες αργότερα, είχα ανακαλύψει πως εκείνη τη στιγμη με είχε βγάλει φωτογραφία.

«Ειναι πολύ όμορφα εδώ» είχα πει.

«Ναι, ειναι»

«Μα δεν κοιτάς καν τη θεα, κοιτάς εμένα!»

«Ακριβως» είχε πει και είχα κοκκινίσει.

«Σταματα να είσαι τόσο γλυκος»

«Σταματα να είσαι τόσο όμορφη» γελασαμε και με φίλησε ξανά...

«Μαρια» ακούω την υπεροχή βελούδινη φωνη του στα αυτιά μου, σαν μουσική.

«Μαρια» ακούστηκε ξανά.

«Σταματα Μαρια» σκέφτηκα. Δεν είναι εδώ.
Σίγουρα μεχρι να γυρίσω στον Καναδα θα εχω τρελαθει τελείως.

«Maria Mendes» η φωνη ακούγεται πιο δυνατά. Η συνείδηση μου δεν θα με φώναζε ποτε έτσι.

______________________________
Σας ευχαριστώ πολύ πολύ πολύ για τις 10Κ προβολές. Σας αγαπώ πολύ❤