Not Only A Fan

Chapter 27

                        - m -

Βγαίνοντας εξω, βλέπω και αλλά γνωστά πρόσωπα.

Εκτός απο φιλους της Μαργαρίτας ήρθε και ο Βαγγέλης με τον Τζιμμυ.

Οχι που θα έχαναν την γέννηση του παιδιού του Αρη! Αν και το συγκρότημα χωρίστηκε εκείνοι κρατούν πολύ καλες σχέσεις.

«Μαρια!» λένε μόλις με βλέπουν και αγκαλιαζομαστε.

Είχα καιρό να δω τον Τζίμμυ.

«Πως πήγε μέσα; Μάθαμε πως ήσουν η εκλεκτή!» λέει ο Βαγγέλης όλο χαρά.

Είναι να μην του δώσετε παιδάκια!

«Ολα πηγαν πολύ καλα! Επρεπε να δείτε τα πρόσωπα τους όταν την κράτησαν για πρωτη φορά στα χέρια τους» λέω και χαμογελάω.

«Πως ηταν; Πόνεσε πολύ η Μαργαρίτα;» ρωτάει ο Τζίμμυ.

«Σιγουρα ναι! Οι γέννα είναι η διαδικασία που έχει τον πιο πολύ πόνο. Αλλά πιστεύω πως άξιζε» χαμογελαμε.

«Μια φωτογραφία παιδιά!» λέω και βγάζω μια με όλους μαζί.

«Ελα και εσύ!» λένε κάποιοι.

Δίνω την κάμερα σε μια μαια και πάω μαζί τους.

Το μονο κενό είναι δίπλα στον Shawn οποτε στέκομαι δίπλα του.

Η μαία χαμογελάει και μας βγάζει την φωτογραφία.

«Φέραμε και αυτα» λένε ταυτόχρονα και δείχνουν κάτι μπαλόνια και αρκουδακια.

«Ειναι εντάξει εδώ εξω;»

«Ναι, απλα θα παω τα αρκουδάκια μεσα» λεω και τα παίρνω.

Είναι αρκετά καθως ολοι οι συγγενείς τα άφησαν έξω.

«Θα σε βοηθήσω εγώ!» λέει γρήγορα ο Shawn και παιρνει καποια.

Μπαίνουμε στο δωμάτιο. Τα βάζουμε εκεί που δεν εμποδίζουν και βγαζω αλλη μια φωτογραφία.

Οτάν τελειωσω βγαίνουμε εξω.

«Ευχαριστώ»

«Δεν κάνει τίποτα»

Μετα απο λιγακι φέρνουν την Μαργαρίτα στο δωμάτιο. Είναι πολύ κουρασμένη οποτε θα την αφήσουμε να κοιμηθεί.

Ο Αρης όμως θα καθήσει μαζί μας εξω.

«Ο πατερας την χρονιάς!» λένε τα αγόρια και κάνουν μια ομαδική αγκαλιά.

Με το "τα αγόρια" εννοώ τον Βαγγέλη, τον Τζίμμυ και τον Shawn.

Μετα χαιρετά και τους υπόλοιπους επισκέπτες.

«Μια φωτογραφία με φίλους!» λέω στον Αρη όταν έχει τελειώσει και τον βγάζω μια φωτογραφία με τα αγόρια.

Μετα απο μισή ωρα ο Αρης πήγε να πάρει καφέδες.

Βολευτηκαμε στις καρέκλες. Καθώς οι αλλοι καθονται κοντά στο δωμάτιο οι μονές ελεύθερες θέσεις είναι κοντά στον θάλαμο με τα μωρακια.

Και με τον πληθυντικό εννοώ εμένα και τον Shawn.

Καθόμαστε αμιλητοι. Ναι...είναι αμηχανο.

Κοιτάζω την ωρα στο κινητό μου. Είναι 18:00.

«Πόσες μέρες θα καθίσεις;» τον ρωταω τελικά.

«Εμμ..3 εβδομαδες. Οι γονεις μου πρότειναν να φύγουμε όλοι μαζί. Και πρεπει να μπορεί να ταξιδεψει και το μωρακι» λέει.

Γνεφω καταφατικά.

«Και που θα μείνεις αν επιτρέπεται;»

«Εγώ επέμενα να μείνω σε ξενοδοχείο αλλά οι γονείς σου μου το απαγόρευσαν αυστηρά. Οποτε θα μείνω σπίτι σου. Οχι σε αυτό που μένεις τώρα, στο πατρικό σου» λέει.

Θα μείνει με τους γονεις μου;!

Οι γονεις μου δεν ξέρουν πως χωρίσαμε ακριβως.

Το ξέρουν ως απλα μια απόφαση που πήραμε απο κοινού και νομίζουν πως οι σχέσεις μας είναι οι ίδιες.

«Ξέρω πως δεν είναι της στιγμής αλλά Μαρια, δεν μπορω μακρια σου. Πραγματικά δεν ήθελα να χωρίσουμε, με ανάγκασαν! Για αυτό μετα σε πήρα αμέτρητες φορές τηλέφωνο!»

«Η δικαιολογία που έδωσες τοτε, ηταν πολύ λογική οποτε δεν χρειάζεται να λες κάτι αλλο» λέω κοιτάζοντας τα ματια του.

Αχ αυτά τα μάτια του.

Νόμιζα πως τον είχα ξεπεράσει αλλά όταν τον είδα...δεν ξέρω.

«Σου λέω αλήθεια! Τι θέλεις να κάνω για να σου το αποδείξω;»

«Shawn, δεν θέλω να κανεις κάτι» λέω κάπως ψυχρά.

«Ναι, αλλα δεν αντεχω να είμαστε έτσι! Είναι η πρωτη φορά που νιώθω έτσι για κάποια και δεν θα το αφήσω απλα να φύγει. Μέχρι και στους γονείς μας μίλησα. Σε αγαπάω» λέει λίγο πιο δυνατά.

Κοιτάζω γύρω μου και ευτυχώς δεν ακούστηκε πιο μακριά.

Στους γονεις μας;

«Ξερω οτι δεν χαρηκες που ηρθα» λέει λυπημένος.

Δεν μου αρέσει να τον βλέπω έτσι, ειδικα τέτοια μέρα.

Παραδέχομαι πως το γεγονος να μιλάει στους γονεις του, ποσο μάλλον στους δικούς μου για εμένα σημαίνει πως με αγαπάει πολύ. Και τα παιδιά, αυτό μου ειπαν. Και είναι τοσο όμορφος σήμερα για να είναι λυπημένος...

«Φυσικά και χαρηκα!» λέω.

«Δηλαδη μου ηταν κάπως ξαφνικό που σε ειδα αλλά χάρηκα πολύ που ήρθες!» του λέω και αμέσως ενα χαμόγελο φωτίζει το πρόσωπο του και το μισό δωμάτιο.

«Και...μπορείς να μείνεις στο σπίτι μου αν θέλεις. Θα βολευτεις σίγουρα καλυτερα» του λέω.

Κυρίως όμως, δεν θέλω να μείνει με τους γονεις μου.

Δέχεται, με ευχαριστεί και με αγκαλιάζει. Τον αγκαλιάζω και εγώ.

Μου έλειψε το άρωμα του και...εκείνος.