Not Only A Fan

Chapter 82

- m -

Εχει περάσει ένας μήνας απο την γέννηση του ανιψιού μου και όλα αρχίζουν να επιστρέφουν στο συνηθισμένο.
Επιτέλους ξεκούραση για εμένα!

Προχθες άρχισα να τρώω καρύδια, όπως ηθελα, και δεν ξέρω τι γίνεται...απλα είναι περίεργο. Αισθάνομαι περίεργα. Νομιζω πως ο οργανισμός μου δεν το έχει συνηθίσει ακόμα ή κάτι τέτοιο και προκαλει κάποιους μικρούς στομαχικούς πόνους και διαταραχές.
Αλλά θα το συνηθίσει κάποια στιγμη, σωστα; Θέλω να πω οι διατροφικές μου συνήθειες δεν είναι τόσο ανθυγιεινές, ποτε δεν ηταν.

Εχω φτιαξει πλεξούδες στα μαλλια μου, κάθομαι στον καναπέ και τρώω ξηρούς καρπούς ενω βλέπω μια παιδικη ταινία που ο αδερφός του Αρη κάνει μια φωνη. Η Κατερίνα έχει ξετρελαθει και προσπαθουσε να με πείσει μια εβδομαδα για να το δω.

Ο Shawn είναι πανω και παιζει κιθάρα. Νομιζω ψάχνει μελωδία για κάποιο τραγουδι. Βέβαια μπορεί και να παίζει απλα, έχει έμπνευση αυτές τις μερες.

Οσο η ωρα περνάει τόσο περισσότερο νομιζω δεν αισθάνομαι πολύ καλά...
Αρχίζω και ζαλιζομαι λιγάκι.
Ναι, θέλω να κάνω εμετό.

Τρέχω γρήγορα στις σκάλες και συνεχίζω με τον ίδιο ρυθμο προς στο μπάνιο.
Δεν ξέρω γιατί δεν πήγα στο κάτω μπάνιο, σοβαρά. Θα γλίτωνα κάποια μετρα.

Ο Shawn βγαίνει απο το δωμάτιο, προφανώς ξαφνιασμένος απο την ταχύτητα που πέρασα απο το διάδρομο και μετα με ακολουθεί κι εκείνος τρέχοντας στην τουαλέτα.

Κρατάει τις πλεξούδες πίσω μου ώστε να μην πέφτουν στο πρόσωπο μου και μου χαϊδεύει αργα την πλάτη, μήπως ηρεμησω.

«Ολα καλα» με καθησυχάζει.

Μόλις τελείωσα με τον εμετό μου ακουμπησα την πλάτη μου στα πλακάκια του τοίχου για να ηρεμησω.
Ακόμα ζαλιζομαι λίγο αλλά είμαι κάπως καλύτερα.

«Είσαι εντάξει;» με ρωτά γεμάτος αγωνία. Η φωνη του ακούγεται αρκετά ανήσυχη.

«Ζαλίζομαι λίγο» λέω και κλείνω λίγο τα ματια μου. Ισως αυτό βοηθήσει.

«Θέλεις να πάμε στο νοσοκομειο;» με ρωτάει.

«Οχι, οχι. Είμαι καλύτερα» του λέω. Είμαι καλυτερα απο πριν αλλά οχι τελείως καλά.
Τι παει λάθος με εμένα;

«Ξερεις πως θα σε πάω έτσι κι αλλιως αν συνεχίσεις να μην αισθάνεσαι καλά, έτσι;»

Φ

υσικά και το ξέρω, για τον Shawn μιλάμε.

«Εντάξει, έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχει περιπτωση να κάνω ξανα εμετ-» ναι, έκανα ξανά εμετό.
Σοβαρά τώρα, τι παει λάθος;

Τώρα ζαλιζομαι περισσότερο, νιώθω εξαντλημένη. Θέλω απλως να κλείσω τα ματια μου.

«Πάμε στο νοσοκομειο. Πάω να φέρω τα κλειδιά μου, μην κουνηθείς»

«Μα δεν χρειάζε-» το σκοτάδι κυριάρχησε αμέσως και το τελευταιο πράγμα που άκουσα ηταν τον Shawn να φωνάζει το όνομα μου ανήσυχος.

Οταν επιτέλους ξυπνάω, συνειδητοποιώ πως βρίσκομαι σε ενα άσπρο δωμάτιο.  Ολα είναι πολύ φωτεινά. Κοιτάζω γύρω μου. Βρίσκομαι μονη μου.

Που είμαι;

Τελευταιο πράγμα που μπορώ να θυμηθω είναι να είμαι στο σπίτι με τον Shawn.
Που είναι ο Shawn;

Μια γυναίκα ντυμένη στα άσπρα μπαίνει στο δωμάτιο.
Κάνω να σηκωθω μα ερχεται αμέσως δίπλα μου.

«Μην σηκωθείτε, θα φτιάξουμε καλυτερα το κρεβατι αν δεν σας βολευει» πατάει ενα κουμπί και το πανω μέρος του κρεβατιού ειναι σχεδόν όρθιο.

Δεν ήθελα αυτό άλλα...

Παρατηρω καλυτερα τον χώρο, μηχανήματα που ελέγχουν τους καρδιακους παλμούς, καλωδια και οροι.
Είμαι στο νοσοκομειο.

_______________________________
Ορίστε το δεύτερο κεφάλαιο που υποσχέθηκα για αυτή την εβδομάδα!
Περιμένω τα σχόλια σας!