Not Only A Fan

Chapter 66

- m -

Προσγειωθηκαμε στο αεροδρόμιο της Θεσσαλονίκης.
Το ταξίδι ηταν μεγαλο αλλά όχι πολύ κουραστικό.

Αφησαμε τις βαλίτσες στο δωμάτιο του ξενοδοχείου οπου θα μείνουμε τις επόμενες μέρες και βγαίνουμε εξω για βόλτα.

Ο καιρός είναι πολύ ωραίος.
Ο ουρανός είναι γαλάζιος και καθαρός απο σύννεφα, ο ήλιος λάμπει και ενα δροσερό αεράκι φυσά πανω μας.

Στον δρόμο, τυχαίοι άγνωστοι μας αναγνώρισαν οποτε αφιερωσαμε λίγο χρονο τραβώντας φωτογραφίες μαζί τους και τα σχετικα.

«Γεια σου Μαρία!» με χαιρετά ενα κορίτσι του δημοτικού. Τυλίγει τα χέρια της γύρω μου και χαμηλωνω ώστε να μπορω να την αγκαλιάζω κι εγώ.

«Γεια σου καρδιά μου! Τι κάνεις;» την ρωταω γλυκά.

«Είμαι πολύ καλά! Μπορούμε να βγούμε μια φωτογραφία;» με ρωτάει γλυκά και δεν υπήρχε περιπτωση να της αρνηθώ.
Αγαπάω πολύ τους θαυμαστές μου.

Επαναλαμβάνω μερικές φορες ακόμη τη διαδικασία με τις αγκαλιες, τις φωτογραφίες και τα αυτόγραφα.

Πήγαμε για φαγητο και αργότερα επιστρεψαμε στο ξενοδοχείο για να ξεκουραστούμε.

Οτάν ξυπνήσαμε το απόγευμα, αποφασίσαμε να βγούμε ξανά εξω.

Εκανα μπάνιο, ισιωσα τα μαλλια μου και διαλεξα αυτά που θα φορεσω: ενα μπλε σκισμένο τζιν με ενα μπεζ πουλόβερ, το μπουφάν μου και τα μαύρα vans μου.

Αφού ετοιμάστηκε και ο Shawn, βγήκαμε στους δρόμους της Θεσσαλονίκης.

«Θυμαμαι που είχαμε ερθει εδώ ξανά τοτε που μόλις ειχαμε γίνει ζευγαρι» κρατά το χερι μου και συνεχίζουμε να προχωράμε.

«Ναι, το θυμαμαι κι εγώ. Ησουν πολύ περίεργος για το πως ολοι οι δρόμοι οδηγούν στο λιμανι» γελάω προς ανάμνηση της στιγμής.

«Ειναι συναρπαστικό! Εγώ εχω χαθεί μέχρι και στο σουπερ μάρκετ!» λέει και ξεσπάμε σε γέλια.

«Τι έκανες λέει;»

«Ημουν 10!» συνεχίζει.

Περιμενε...ο Αλέξης είναι αυτός;!

«Μαρια;»
Ναι, αυτός είναι.

«Αλεξη;»

Δεν το πιστεύω οτι τον βλέπω ξανα!
Εχει αλλάξει βέβαια...
Είναι πιο όμορφος απο την τελευταια φορά που τον είδα.
Αναρωτιέμαι αν μένει ακόμα στην Αθήνα.

Αγκαλιαζομαστε γρήγορα και μιλάμε τον συστηνω στο Shawn.

Ο οποίος δεν ξέρει ποιος είναι ο Αλέξης οποτε...καλύτερα γιατί θα έκανε παράσταση με συμπρωταγωνίστριά του τη ζήλεια.

Μιλάμε στα ελληνικά, οποτε είναι αρκετά δύσκολο για τον Shawn να καταλάβει για τι συζητάμε.

«Συγχαρητηρια και για τον γαμο σου»

«Ω, σε ευχαριστώ» λέω λίγο αμήχανα.

Είναι λίγο άβολο να μιλάς για αυτά με τον πρωιν σου, δε νομιζεις;

«Χαιρομαι για εσένα. Αν και...ποτέ δεν μου έδωσες δεύτερη ευκαιρία»

«Οτι έγινε, έγινε. Αυτά ανήκουν στο παρελθον» λέω και δείχνει να συμφωνεί.

«Τα λέμε κάποια αλλη φορά. Χαρηκα που σε ειδα»

«Ναι, και εγω»
Πραγματικά χαίρομαι που δεν είπε τίποτα στα αγγλικά γιατί αλλιως...

«Α Μαρια! Ξέχασα να σου πω...I know I can treat you better» είπε στα αγγλικα και έκλεισε το μάτι του πριν φύγει.
Βιάστηκα να μιλήσω.

Γιατιιι;

«Ποιος ηταν αυτός, τι λεγατε στα ελληνικά και γιατί είπε οτι μπορεί να σου φερθεί καλυτερα από εμένα;» με ρωτά ο Shawn μολις μπαίνουμε σε μια καφετέρια.

«Ενας παλιός συμμαθητής μου» του λέω την μισή αλήθεια.

«Το υπολοιπο ηταν ένας στίχος απο Treat You Better, το είπε για να σε πειραξει»

Ο Αλέξης ηταν ο πρώτος μου ενθουσιασμός. Εαν το έλεγα στον Shawn σίγουρα θα έλεγε διάφορες βλακειες του τύπου 'θα σε παρει απο εμένα' και θα αρχίσει να ζηλεύει.

Εγώ, δεν είμαι ερωτευμένη όμως με τον Αλέξη αλλά με τον Shawn!
Ηταν λίγο ξαφνικό να ξαναδώ το πρώτο crush μετα απο χρόνια. Αυτό ηταν όλο.

Παραγγελνουμε καφέ καθώς δείχνει να με πιστεύει.

—————
Γεια σας αγγελάκια!

Ερώτηση:  πως θα αντιδρουσατε αν βλεπατε το πρωτο crush μετα απο χρόνια μαζί με τον ερωτα της ζωής σας;

Ελπίζω να σας άρεσε το κεφάλαιο, αν και μικρο.

Τα λέμε στο επομενο!