Not Only A Fan

Chapter 100

MARIA'S POV:

Νόμιζα πως το άγχος μου ήταν ήδη μεγάλο, πώς δεν γινόταν να γίνει χειρότερα. Κι όμως, καθώς χτυπώ το κουδούνι του σπιτιού της Ανθής αισθάνομαι ταχυπαλμία, τα χέρια μου να τρέμουν ελαφρά, το λαιμό μου πιο ξηρό και...δυσκολία στην αναπνοή.
Όλα θα πάνε καλά, όλα θα πάνε καλά...επαναλαμβάνω για να με καθησυχάσω. Ότι είναι να γίνει, θα γίνει.

Η Ανθή ανοίγει την πόρτα λίγα δευτερόλεπτα αργότερα κι το χαμόγελο της είναι μικρό και...αγνώριστο.

"Γεια, περνά μέσα!" μιλάει γρήγορα και προσπαθεί να φανει όσο πιο ευδιαθετη μπορεί. Αφού κάνει λίγο στην άκρη, περνάω το κατώφλι της πόρτας ξέροντας πως όταν το περάσω ξανά θα έχουν αλλάξει πολλά πράγματα μεταξύ μας. Η ίδια με καθοδηγεί στο σαλόνι, όπου η Στέλλα κάθεται ήδη σε έναν από τους καναπέδες και απολαμβάνει το ρόφημα της.

"Χαίρομαι που ήρθες. Πιστεύω έχουμε αναβάλλει αρκετά αυτή τη συζήτηση και θα ήθελα να τελειώνουμε με αυτό όσο πιο γρήγορα γίνεται. Θα ήθελες να πιεις κατι; Έναν καφέ, ένα τσάι, έναν χυμο ισως;" προτείνει και αρνούμαι την πρόταση της ευγενικά. Το μόνο που θέλω είναι να μάθω τι συμβαίνει. Το χρειάζομαι.

"Τα μωρα είναι καλα; Ο Βαγγέλης; Ο Κυριάκος;" προσπαθώ να ανοίξω συζήτηση μαζί τους ρωτώντας από ενδιαφέρον.

"Ναι, όλα καλα" λέει απλώς η Στέλλα και η Ανθή συμφωνεί μαζί της.

"Ο Βαγγέλης έχει βγει έξω για κάτι δουλειές" προσθέτει μόνο και μας καλύπτει μια άβολη σιωπή για τα επόμενα δύο λεπτά.

"Λοιπόν, θα μπω κατευθείαν στο θέμα. Νιώθω πως έχουμε χάσει την επαφή που είχαμε και θα ήθελα να μιλήσουμε για αυτό καθώς η παρέα μας αποτελούσε ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου" παραδέχεται η Ανθή και ομολογώ πως ήξερα ότι αυτά τα λόγια θα έρχονταν σύντομα. Η αλήθεια είναι ότι κι εμενα μου έλειψαν.

"Το ξέρω, κι εμενα μου λείψατε" απαντώ δυνατά τις σκέψεις μου και αφήνω το πρόσωπο μου να σχηματίσει ένα χαμόγελο. Ένα χαμόγελο που περίμενα να ανταποδωσουν, ενα χαμόγελο που ποτέ δεν ανταπέδωσαν.

"Σου λειψαμε, αληθεια; Έλα τώρα Μαρία, μπορείς και καλύτερα από αυτο" Η Στέλλα μου στριφογυρίζει τα μάτια της. Ειμαι μπερδεμένη.

"Τι εννοεις; Είναι αλήθεια και λυπάμαι που δεν πρότεινα νωρίτερα να βγούμε. Δεν είχα χρόνο και όταν ειχα κάποια κενά εσείς πάντα είχατε κάτι αλλο" υπερασπίζομαι τον εαυτό μου.