Not Only A Fan

Chapter 22

Αθήνα, 4 Ιανουαρίου.
   
                        - m -

Ναι, γυρισαμε στην Αθήνα.

Τα πραγματα μου, είναι τριπλάσια απο εκείνα που είχα όταν πηγαιναμε στιν Καναδά.

Απο τα ταξιδια μου όμως, εχω μαθει πως ειναι καλύτερα να κουραστείς για να βολεψεις παρα να τα παρατήσεις τη βαλίτσα έτσι.

Ετσι λοιπον, αρχιζω να βάζω τα ρούχα στην ντουλάπα, τα καλλυντικά με τα καλλυντικά, τα κοσμήματα με τα κοσμήματα και τα γενικότερα τα πράγματα στις θέσεις τους.

Πήγα στην κουζίνα και έφτιαξα μακαρόνια.

Αφού εφαγα, καθάρισα το σπίτι.

Μόλις τελείωσα, ξάπλωσα στο κρεβάτι και έβλεπα τις φωτογραφίες στην κάμερα.
Τις πέρασα στο λάπτοπ.

Εβαλα τις καλύτερες σε εναν φάκελο και μετα πήγα στο γραφείο.

Τις εκτυπωνω και τις βάζω σε κορνίζες, της οποίες τοποθετώ πανω σε ράφια και σε έπιπλα.

Στο ενα κομοδινο μου, εχω την ομαδική φωτογραφία στο κάστρο της Disneyland.

Στο άλλο ειναι εκείνη η υπεροχή φωτογραφία μου με τον Shawn στο κάστρο της Disneyland που χαμογελαμε και λίγο πιο δίπλα η επίσης τελεια με τον Αρη.

Ξέρετε, εκείνη την αυθόρμητη που έπρεπε να με γαργαλισει για να βγάλω εκείνο το αυθόρμητο γέλιο ευτυχίας το οποίο εβγαλε και εκείνος.

Στο ράφι με τις φωτογραφικές μηχανές εχω εκείνη που βγαλαμε με τον Shawn στα χιόνια.

Στο γραφείο εχω εκείνη των γενεθλίων μου. Ειναι η στιγμη που σβηνω τα κερακια της τουρτας.

Λίγο πιο δίπλα ακόμη μια φωτογραφία μου με τον Shawn.

Εβαλα ενα απο τα κεριά στο κομοδινο μου. Επέλεξα εκείνο με την βανίλια.
Μετα έπεσα για ύπνο.

Το επόμενο πρωί, θα γινόταν το παρτυ που μου είχαν ετοιμάσει τα κορίτσια.
Πέρασα τη μισή μου μέρα χαλαρά και προσπαθώντας να λύσω το αιώνιο πρόβλημα: υι θα φορέσω.

Μετα απο 3 ώρες, κατέληξα σε ενα μαυρο δερμάτινο φόρεμα και τις μαύρες ψηλές μπότες μου.
Εφτιαξα τα μαλλια μου, το μακιγιαζ μου και ημουν έτοιμη.

Φεύγοντας εβαλα το δερμάτινο jacket μου και τωρα περιμένω τα παιδιά να έρθουν.

Οτάν ερχονται γίνεται ένας μικρός χαμός απο αγκαλιες, φιλια και γέλια.

Τους δίνω γλυκακια και μου δίνουν τα δώρα τους.

Αν και ξέρουν πως το καλύτερο δώρο για εμένα είναι η παρουσια τους.

Ειδικα ο Κυριάκος! Δεν το πιστεύω πως ήρθε μέχρι εδώ μονο για το πάρτυ!

Μετα απο λίγο φευγουμε.

Πάμε στο κεντρο που έκλεισε η Ανθή.

Μιας και εχει καλό φωτισμό και αφού και οι τρεις μας είμαστε σε μεγάλη αγάπη με την φωτογραφία, βγάζουμε αρκετές απο αυτές.

Τα φωτα σβηνουν και ολοι τραγουδουν το τραγουδακι των γενεθλιων.

Δεν περιμενα να ειχαν και τουρτα!

Κάνω γρήγορα την ευχή μου και σβηνω τα κεράκια.

«Παιδια, είστε απίστευτοι» λέω και τους αγκαλιάζω.

«Εχασα την τουρτα;»

Δεν το πιστευω πως ειπαν και στον Βαγγελη να ερθει!

«Τουλαχιστον δεν εχασες το πάρτυ» γελάει ο Κυριάκος.

«Χρονια πολλά πριγκίπισσα» με αγκαλιάζει και αφήνει ενα φιλί στα μαλλια μου.

«19 ε; Μεγαλώνεις. Δεν είσαι πια 15»

Στα 15 μου γνώρισα τον Βαγγέλη. Εκείνος ηταν 16 και μόλις είχαν ξεκινήσει το συγκρότημα.

Η Στέλλα ηταν η πρώτη που τους ανακάλυψε απο τις 3 μας και ολες τον ξεχωρισαμε απο την πρώτη στιγμη.

Ημασταν απο τις πρώτες φαν, οποτε μας ξερει καλά.

Τις υπολοιπες ωρες χορεύουμε και περνάμε καλά.

Οτάν είναι πλέον αργά, φευγουμε.

Ο Κυριάκος θα μεινει με την Στέλλα, της το είχε υποσχεθεί!
Ηταν η σειρα της να το φιλοξενήσει εξάλλου.

Αφου εχω φτασει σπιτι, βλέπω τα δώρα.
Καλλυντικά, αρώματα, μπιζου...

Ωραία ειναι, δεν λέω! Αλλά πιο πολύ με ενθουσίασε ενα μενταγιόν με ενα μικρόφωνο.

Μόλις βλέπω οτι είναι το δώρο του Βαγγέλη, έμεινα!

Το βάζω κατευθείαν στον λαιμό μου. Ετοιμαζομαι για ύπνο.