- m -
«Μαμα, μπορούμε να δουμε ξανά τη Μαρια;» η μικρή Rosie ρωτά την μαμά της καθώς περιμένουμε για τις αποσκευές μας.
«Μωρο μου δεν ξερω αν μπορούμε. Το Παρίσι είναι μεγαλο και μπορεί να μένει μακριά απο εμας. Μαρια, θα μπορούσαμε όμως να βρεθούμε ξανά» λέει εκείνη χαμογελώντας μου.
«Φυσικα, το ξενοδοχείο μου θα είναι κοντά στον πύργο του Αιφελ» λέω.
Ξέρω, ξέρω...απαγορεύεται να λέω σε ξένους τέτοιες ιδιωτικές πληροφορίες, ειδικα όταν είμαι εκτός πολης και μάλιστα χωρίς ασφάλεια. Αλλά δεν με νοιάζει.
«Ωραια, το δικο μας δεν είναι μακρια. Το τηλέφωνο μου το εχεις, οπότε αν θέλεις μπορούμε να βρεθούμε. Θέλω πραγματικά να σε γνωρίσω περισσότερο»
«Και εγώ το ίδιο Natalie. Υπόσχομαι πως θα τηλεφωνήσω»
«Μα εγώ θέλω σήμερα!» παραπονιέται η Rosie.
«Αγαπη μου, δεν γίνεται σήμερα»
«Τοτε αύριο!» λέει εκείνη και κανει κουταβισια ματια στη μαμά της.
Γιατί απο όλα τα πράγματα και μη που υπαρχουν στον γαλαξια, τα παιδιά είναι οτι θέλω περισσότερο απο κάθε τι άλλο;
Και τι δεν θα έδινα αυτή τη στιγμη για μια κόρη (ή εναν γιο) που θα μου έκανε κουταβίσια μάτια για να πάρει κάτι που θέλει.
«Ενταξει, εντάξει! Τι λες για αύριο σε μια καφετέρια κοντά στον πυργο; Θα σου στείλω την ωρα και το μέρος αργοτερα» προτείνει η Natalie.
«Θα ηταν υπέροχο. Εντάξει, λοιπον» συμφωνώ.
Ναι, παραβιασα ακομη εναν κανόνα. Εδωσα τον αριθμό μου σε μια ξένη. Και παλι, δεν με νοιάζει.
«Τελεια λοιπον! Θα τα πούμε αυριο» με αγκαλιάζει και κάνω το ίδιο.
Βγάζουμε τις αποσκευές μας απο τον διάδρομο.
«Rosie χαιρετα την Μαρια. Ο μπαμπάς θα περιμένει κάπου εδώ γυρω»
«Γεια Μαρια!» με αγκαλιαζει σφιχτά και κάνω το ίδιο.
«Γεια σου Rosie» τις χαιρεταω πριν φυγουν.
Λιγα μετρα μακρια είναι ένας ψηλός άντρας που τις περιμένει. Ο άντρας της Natalie και πατέρας της Rosie.
YOU ARE READING
Not Only A Fan
FanfictionΧαμογελάει και μειώνει ακόμα περισσότερο την απόσταση μεταξύ μας. Βάζει αργά μια τούφα των μαλλιών μου πίσω απο το αυτί μου. «Μωρο μου, είσαι πολλά περισσοτερα απο μια fan» ❗ Τα ονόματα της ιστοριας είναι τυχαία και δεν έχουν καμία σχέση με πρόσωπα...
