Scar In The Bone (Completed)

Chapter 23

Chapter 23

Different kind of dishes are in front of me. At makikita mong kaluluto lamang ang mga pagkain na nasa hapag, mula sa mga usok na nanggagaling mismo sa pagkaing nakalagay sa bawat plato.

I was sitting beside Verona. Mayroon siyang mga sinasabi sa akin at patungkol ang lahat ng 'yon sa nangyayari ngayon sa hapag. Paminsan-minsan niya rin akong binubulungan.

Hinawakan ko ang tinidor. Mayroon ng inihandang pagkain sa akin at ready to eat na 'yon. Parang bigla tuloy akong nag-crave nang malala dahil sa pagkagutom ko, siguro ay dahil na rin sa pakikipaglaban ko kanina kay Miss Madora. Speaking of her, she's right in front of me, still chewing the gum in her lip, but took it out when the food is ready for her. Nakatingin siya sa akin habang nilalaro ko ang pakaing hawak ko, at paminsan-minsan siyang umiismid sa akin.

It feels like something had missing on me, the reason why she seemed like Miss Madora doesn't like me, or my attitude. Or maybe she don't really like me because of what I have done to her earlier, like what I did to Val's thing he loved.

Isusubo ko na 'yong pagkaing nakatusok mismo sa tinidor nang biglang inagaw 'yon ng isang babaeng nasa gilid ko at siya mismo ang kumain niyon. Hindi ko siya kilala pero kanina pa siya nakatingin sa pagkain ko simula noong umupo ako sa tabi ni Verona. She's here for about an hour, maybe two, ayon na rin sa inaasta niya. At wala siyang pakialam kung pagtinginan siya ng ibang taong nakaupo sa long table.

But the king and queen didn't scold what she was doing. They are continuing eating their breakfast together with the spoon and fork's clanks that making the dining area's ear tingled.

Inagaw ni Verona ang atensyon ko. "It's normal to stole your spoon and fork in front of the dining table, especially if they knew the food wasn't trustable," mahinang bulong niya sa akin. Tumingin siya sa babaeng nasa gilid ko na sarap na sarap sa pagkain ng inagaw niyang isusubo ko na kanina. "Even the cooks in the palace weren't doing anything, a food tester like her was making tests on food if it has poison or nothing."

Napatingin ako sa food tester na nasa gilid ko at tiningala ko pa siya. Napansin ko ang pagsilay ng ngiti sa kanyang labi, while thumbing up at me. "It's safe," sabi niya sa akin. "Puwede mo nang kainin ang pagkain mo, because it's delicious and . . . and lovely." Umupo na siya sa gilid ko, mula sa bakanteng upuan, still facing me.

Ngumiti naman ako sa kanya dahil sa ginawa niya. Kumuha ulit ako ng fork sa long table at sinimulan nang kainin ang pagkain ko nang paunti-unti. "Hindi ka naman natatakot na malason ka sa mga pagkain na natitikman mo, to save a person from poisons?"

Tumango siya sa akin. Kumuha ulit siya ng pagkain sa may plato ko na para bang gustong-gusto niya 'yong ginagawa niya. Hinahayaan ko na lamang din siya dahil hindi rin naman siya pinapansin ng hari, reyna at ang iba pang nakaupo sa long table. Para ngang nakikita ko ang babaeng 'to as me, na noong nasa kampo ako ay ganitong-ganito rin ako. Iyong parang gutom na gutom ako at wala akong pakialam kung ano ang lasa ng kinakain ko. Ang pinagkaibahan nga lamang naming dalawa, siya ay prone sa mga food poisoning and so on that could affect one's life.

"Whether I would agree or not about the thing that had given to me, I can't take any actions about it but to follow the rules," sabi niya sa akin nang mahina lamang. Sinubo niya 'yong pagkain na kinuha niya sa plato ko at ninamnam nito ang pagkain. "My life only depends on the food in front of the dining table. If the food has a poison, it has still no change. I would die happy because I save an important person, and that's you, miss."

Tumingin ako kay Verona matapos kong tumango sa kanya. Parang nahiya ako sa sinabi niya, parang nagkaroon ulit ako ng kung ano, ng kaba sa loob-loob ko after she told me that she would be happy if she died because of me.