Scar In The Bone (Completed)

Chapter 47

Chapter 47

We stopped behind the condemned wall. Ferns had grown through the cemented wall made of red bricks that seemed like a vintage place. Tahimik ang paligid nang bumaba kaming dalawa ni Morgan mula sa likuran ni Leo, until Leo turned into his real him. Hingal na hingal siyang sumandal sa pader at wala sa sariling napaupo ito habang nakalagay sa ibabaw ng kanyang tuhod ang mga kamay.

"Tired of running within seven hours," aniya saka siya humugot ng malalim na hininga. "You think no one did the follow?"

Tumingin ako sa kanya at tumango. "Yeah, I think so."

"Magpahinga na muna tayo rito," sabi ni Leo sa amin. Itinuro niya sa akin ang tubig na itinali ko sa paligid ng aking baywang. Ibinigay ko naman 'yon sa kanya, then he drunk water too much. Matapos ng ilang saglit ay iniabot niya 'yon kay Morgan. But Morgan tried to deny the water at sinabing hindi siya nauuhaw.

Naglakbay kami patungo rito ng pitong oras dahil noong papalis kami kanina mula sa ilog ay mayroong sumusunod sa amin, na kailangan pa naming iwala ang mga ito para lamang hindi kami masundan. Mabuti nga lang at hindi na nila kami naabutan pa. Medyo matulin din kasi ang takbo ni Leo, kaya't hindi na rin ako magtataka kung bakit pagod na pagod niya mula sa paglalakbay namin.

And we ended up here, at the front of the condemned wall that mixed in a bit of horror. Mukhang umabot na rin siya ng halos isang daang taon o higit pa dahil mukhang masisira na ito kapag sisipain iyon ng kung sino. Mabuti nga lamang at hindi 'yon bumagsak noong sumandal si Leo, but I guess, if we lean against that wall-the three of us, ay magigiba na 'yon.

Napahawak ako sa aking balikat nang maramdaman ko ang pagsakit na naman ng aking sugat. Mayroong tumutulong medyo malapot na dugo mula mismo sa bukanan ng sugat. Mabilis ko naman 'yong hinawi bago ako umupo sa tabi ni Morgan, 'di kalayuan sa kinaroroonan ni Leo. I bit the bottom of my lip as I watch how my wound slowly burning my touching sense. Panaka-naka ang sakit niyon.

Morgan walked through my side. Mayroon itong kinuha sa ilalim ng kanyang kasuotan. Isang dahon na gaya ng dinikdik niya kanina. She just crumpled it like a peace of paper and she let the leave's juice be out of it before placing it through my wound, and wrapped it using my scarf that she handled since earlier. Natuyo na rin 'yon mula sa biyahe namin patungo rito, sa kung saang lupalop man ng East Astrea.

"Sabihin niyo lang po kung masakit 'yong sugat niyo, ate," Morgan says after wrapping my wound.

Tumango naman ako sa kanya. Pero saglit akong natigilan nang makarinig kami ng mahinang tunog ng kabayo mula sa likod ng pader na kinaroroonan namin. And out of curiosity, I stood up and walked through the side of the wall and peek at it upang makita kung sino ang naroroon.

No one was there, but the three wagon cars and the three horses who were eating wild grasses. A breeze of air had blown on the grass surface, causing the horses stopped from eating it. I withdrew myself from peering on the side of the wall and looked at my two companions who were now standing in front of me.

"Sino ang naririyan?" bulong sa akin ni Leo.

I just shrugged my shoulder before peeking again to check the horses again. "No one was there. And I guess, we can ride with the wagon cars and drive the horses para hindi ka mahirapan mula sa pagtakbo."

Naglakad si Leo sa gilid ko at sumilip din siya roon. Nang mapagtanto niyang wala talagang tao ay in-expose niya ang sarili niya sa tatlong kabayo bago tumingin sa akin. "We're lucky-"

"Not at all," putol kong sabi sa kanya nang makita ko ang tatlong kataong naglalakad mula sa likuran namin. Medyo malayo pa ang mga ito at mukhang busy sila sa pakikipag-usap sa isa't isa kaya't hindi nila kami napansin mula sa kinatatayuan namin. I held Morgan's hand and gripped it with such a force before walking through where Leo was. "Kailangan nating magtago."