ဧကရီမယ်တော်ဖြစ်ရတာက ပိုကောင်းတယ်

Ch-64

အခန်း ၆၄ ပြည့်တန်ဆာ

လေပြင်းက ရုတ်တရတ် လျင်မြန်စွာ တိုက်ခတ်လာသည်။ ထန်ရှီးရှီးက သူမ၏ စကတ်ကို ကိုင်မထားပြီး တတ်နိုင်သမျှ မြန်မြန် ပြေးထွက်သွားသည်။ သူမပြေးနေသည်မှာ မိုးရေထဲတွင် လိပ်ပြာလေးတစ်ကောင် လွှင့်ပျံနေသလိုဖြစ်နေပြီး.. သူမရဲ့ စကတ်ရှည်ထောင့်က လေတိုက်လို့ လေထဲမှာ မကြာခန လွင့်နေသည်။

ထန်ရှီးရှီးက သူမကို ဖုန်းကျင် မြင်တွေ့ရမည် သို့မဟုတ် သံသယဖြစ်မည်ကို ဂရုမစိုက်နိုင်တော့ဘဲ သူမ ဘာဆက်လုပ်ရမယ်ဆိုတာတောင် ဂရုမစိုက်နိုင်တော့ဘူး။ သူမက အိမ်တော်၏ရထားလုံးဖြင့် နဂါးလှေပွဲသို့လာခဲ့ပြီး ယခု လုယိဖေးသည် အပေါ်ထပ်တွင် နဂါးလှေများကို ကြည့်နေဆဲဖြစ်သည်။ သူမက အဆင့်နိမ့်သော အမျိုးသမီးတစ်ဦး ဖြစ်ပြီး သူမကိုယ်တိုင် အိမ်တော်ရှိရာ မြို့ထဲကို ဘယ်လိုပြန်နိုင်မလဲ။

ထန်ရှီးရှီးက ရထားလုံးရပ်နားရာနေရာသို့ သွားလိုက်ပြီး သစ်ပင်တစ်ပင်ပေါ် ခနမှီကာ လေကို ရှူရှိုက်နေလိုက်သည်။ ရှေ့ကလမ်းက အများသူငါလမ်းဖြစ်သည်။ သို့သော် သူမသည် ဤကဲ့သို့ လမ်းလျောက်မသွားနိုင်ရုံမျှမက အိမ်တော်၏ ရထားလုံးကို လိုက်ရှာလို့ မဖြစ်ပေ။ အကြောင်းက ရထားလုံးထိန်းတွေထဲမှာ အဘွားဝူရဲ့လူတစ်ယောက်ရှိနေသည်။

ထန်ရှီးရှီးက တစ်စုံတစ်ဦးကို မတော်တဆ ဝင်တိုက်မိပါက မိမိကိုယ်မိမိ ဘယ်လိုဖုန်းကွယ်နိူင်ပါ့မလဲ။ ထန်ရှီးရှီး အကျပ်အတည်းကြုံနေတုန်း ကျောက်စရစ်လမ်းပေါ်မှ ရထားလုံးတစ်စီးလာနေသည်ကို သူမ တွေ့လိုက်ရသည်။ ယိမ်းနွဲ့နေသော ကန့်လန့်ကာမှတဆင့် အစိမ်းရောင်အဝတ်အစားဝတ်ထားသော အမျိုးသမီးငယ်တစ်ဦးကို ယောင်ဝါးဝါးမြင်နိုင်သည်။

အစိမ်းရောင်အဝတ်အစားတွေနဲ့ အိမ်ပြန်သွားခဲ့တယ်... ထန်ရှီးရှီးက သူမ ဘယ်သူလဲဆိုတာ ရုတ်တရက် သတိရသွားပြီး ရင်ခုန်စိတ်လှုပ်ရှားသွားမိသည်။ ဤသည်မှာ ဝမ်ကျွန်းပွဲကြည့်စင်တွင် ရေပက်ခံရသော အမျိုးသမီးငယ်ဖြစ်သည်။

ထန်ရှီးရှီးက ချက်ချင်းပြေးထွက်ပြီး ရထားလုံးကို လက်ဖြင့်ဝှေ့ယမ်းတားလိုက်ပြီး "သခင်မလေး... ကျေးဇူးပြုပြီး ရပ်ပါ... ကျွန်မ ပြောစရာ ရှိတယ် "