ဧကရီမယ်တော်ဖြစ်ရတာက ပိုကောင်းတယ်

Ch-114

အခန်း ၁၁၄ သရုပ်ပြပွဲ

မြို့စားချိုင်စံအိမ်...??? ထန်ရှီးရှီး အံ့သြသွားပြီး နောက်ကို လှည့်မကြည့်ပဲ မနေနိုင်ပေ။ ဤသည်မှာ ကျိုးရွှင်းဟွာ၏အဖွားလီ၊ ချိုင်မှူးမတ်စံအိမ်၏ ကျိုးမိသားစုမှ သခင်မကြီးလီ ဖြစ်သည်။

ကျိုးရွှင်းဟွာက သူမ လိုက်ပါရန် တောင်းဆိုသောအခါတွင် သူမသည် အဖွား၏ရောဂါကို အကြောင်းပြချက်အဖြစ် အသုံးပြုခဲ့သည်။ မမျှော်လင့်ဘဲ ထန်ရှီးရှီးက နန်းတော်တွင် ကျိုးမိသားစုမှ သခင်မကြီးလီ နှင့် တိုက်ဆိုင်စွာ တွေ့ဆုံခဲ့သည်။

ထန်ရှီးရှီးက ပြုံးပြီး ကျိုးမိသားစုမှ သခင်မကြီးလီကို ထခိုင်းပြီး "သခင်မကြီး၊ မြန်မြန်ထပါ... ကျွန်မက သခင်မကြီးမြေးနဲ့ အသက်အရွယ် အတူတူပါပဲ... ကျွန်မက သခင်မကြီးရဲ့ အရိုအသေပေးခြင်းကို ဘယ်လိုခံနိုင်မလဲ"

ကျိုးမိသားစုမှ သခင်မကြီးလီသည် စည်းစနစ်တကျ ရှိနေဆဲဖြစ်ပြီး ကျင့်ဝတ်များ ပြီးသည်အထိ အရိုအသေပေးပြီးမှသာ တည့်တည့် မတ်တပ်ရပ်နေခဲ့သည်။ သူမသည် လေးနက်သော မျက်နှာထားဖြင့် "သာလွန်မှုနဲ့ ငယ်ရွယ်မှုတွေက အစဉ်လိုက်ပါ... ဝမ်ဖေးကို ဂါရဝပြုတာက သဘာဝ ပါပဲ... အသက်အရွယ်နဲ့ ဘယ်လိုဆိုင်မလဲ... ကျွန်မရဲ့ ဒုတိယမြေးမလေးက ကျင့်ဝမ်ရဲ့ အိမ်တော်မှာ ရှိနေတယ်လို့ ကြားတယ်... နှစ်ပေါင်းများစွာ သူ(မ)ကို လမ်းပြပေးခဲ့တဲ့ ဝမ်ဖေးကို ကျေးဇူးတင်ပါတယ်"

"ဒါ ကျွန်မ တာဝန်ပါပဲ" ထန်ရှီးရှီးက ပြုံးပြီး ဘေးချင်းကပ်ရပ်ကာ " စီဖေးကျိုး... မင်းအဖွားရဲ့ရောဂါကို သက်သာအောင် ပြုစုပေးဖို့ စဉ်းစားနေတာ မဟုတ်ဘူးလား... အဘွားက ဒီမှာလေ ဘာကိုစောင့်နေသေးလဲ"

ကျိုးရွှင်းဟွာသည် လူတိုင်းရှေ့သို့ တိုးလာသည်။ သူမ၏မိသားစုသည် သူမရှေ့တွင်ရှိပြီး နောက်ကျောတွင် အေးစက်ကာ ဖြူဖျော့နေသောမျက်နှာအမူများနှင့် အစေခံများရှိနေသည်။ ထန်ရှီးရှီးက ပြုံးနေသော်လည်း တကယ်မပြုံးပါ။ ကျိုးရွှင်းဟွာက သူ့မိသားစုကိုမြင်ရတာ အဆင်မပြေဘူးလို့ ဘယ်တုန်းကမှ မခံစားခဲ့ရဘူး။ သူမက ခေါင်းငုံ့ကာ ရှက်ကိုးရှက်ကန်းဖြင့် လူတိုင်းကို အရိုအသေပေးကာ "အဘွား၊ အမေ၊ အဒေါ်တို့ကို ဂါရဝပြုပါတယ် "