Ch-99

3.9K 371 10
                                    

အခန်း ၉၉ ရင်းနှီးမှုနှင့် ဝေးကွာမှု

သတ္တမလတွင် ညနေစောင်း၌ နေဝင်နေပြီဖြစ်၍ ကောင်းကင်သည် အုံ့မှိုင်းနေသည်။ အေးမြသောလေနုအေးသည် ပြတင်းပေါက်များမှတဆင့် ဖြတ်သွားသည်၊ ပုတီးစေ့ကုလားကာများသည် အနည်းငယ်ယိမ်းယိုင်သွားကာ ရောင်စုံမှန်ပုတီးများသည် အချင်းချင်း တိုက်မိကာ တီးတိုးအသံများထွက်နေလေသည်။

ထန်ရှီးရှီးက ပြတင်းပေါက်ပေါ်သို့ လက်နှစ်ဖက်ကို ထောက်တင်ထားပြီး ကျောက်ဇီကောင်းကို သူ့အဖေက လူမဆန်စွာလေ့ကျင့်ပေးနေခြင်းကို ကြည့်ရှုနေရင်း ယပ်တောင် ခပ်နေသည်။ ထန်ရှီးရှီးက အဲဒါကို ခဏလောက်ကြည့်ရင်း "သူ ထိုင်ရတာ မလွယ်ဘူး... အမွှေးတိုင်တစ်တိုင်စာ ထိုင်ခိုင်းမှရမှာလား"

ကျောက်ချန်ကျွင်းက ကျောက်ဇီကောင်းကို မှန်ကန်စွာထိုင်နိုင်အောင် ကူညီပေးနေပြီး သူ့လက်တွေကို လွှတ်လိုက်ပြီး သူ့ဘာသာသူ ညောင်စောင်းပေါ်မှာ ထိုင်ခွင့်ပေးလိုက်သည်။ ကျောက်ဇီကောင်းသည် ခဏအကြာတွင် နောက်ပြန်ကျသွားတတ်သည်။ ကျောက်ချန်ကျွင်းက သူ့ကို လမ်းတစ်ဝက်မှာ ဖမ်းပြီး အသစ်တစ်ခါ ပြန်ထိုင်ဖို့ ကူညီပေးခဲ့သည်။

ကျောက်ဇီကောင်းသည် အကြိမ်မည်မျှ လဲကျသည် မသိနိုင်တော့ပေ။ နောက်ပြန်ပြုတ်ကျတိုင်း သူ့အဖေက ဖမ်းမိပြီး ပြန်ထလာမယ်လို့ သူတွေ့ရှိခဲ့သည်။ သူ့အဖေက သူ့ကို လေ့ကျင့်နေမှန်း မသိပေမဲ့ သူ့အဖေက သူနဲ့ ကစားနေတာလို့ ထင်ပြီး ရယ်မောပြီးရင်း ရယ်နေခဲ့သည်။

ထန်ရှီးရှီးက သက်ပြင်းချရင်း "အို မိုက်တဲ့ ကောင်လေး... သူများတွေက မင်းကို အနိုင်ကျင့်တဲ့အခါ မင်း ရယ်နေတုန်းပဲ"

ကျောက်ချန်ကျွင်းက ကျောက်ဇီကောင်း ပျော်နေမှန်း သိလိုက်ရသောအခါတွင် အလွန်အားကိုးရာမဲ့နေခဲ့သည်။ သူ့ကို ကူညီလိုက်တိုင်း ကျောက်ဇီကောင်းကလဲ ပြန်လှဲချနေသည်။ ကျောက်ချန်ကျွင်းက သူ့ကို ဖမ်းမိတဲ့အခါ ဝမ်းသာအားရ လက်ခုပ်တီးနေသည်။ ဒီနည်းနဲ့ ကစားလေ သူ ပိုပျော်လေလေပါပဲ။

ကျောက်ချန်ကျွင်းက သူ့မျက်နှာကို အနည်းငယ် ငုံ့ထားရင်း မနေနိုင်တော့ဘဲ "ငါ မင်းကို ကစားပေးနေတာ မဟုတ်ဘူး... ကျကျနနထိုင်ပါ... နံ့သာတိုင်မကုန်မချင်း မအိပ်ရဘူး "

ဧကရီမယ်တော်ဖြစ်ရတာက ပိုကောင်းတယ်Where stories live. Discover now