Chapter 1
"ဥက္ကဋ္ဌချီ မအိပ်တာနှစ်ရက်ရှိပြီ...ခဏလှဲလိုက်ပါဦး..."
"ရှင်းရှင်းမှ မနိုးသေးတာ...ငါ အနားမယူနိုင်ဘူး...အဖေနဲ့ အမေရော ဘယ်မှာလဲ..."
"သူတို့က ဘေးက နားနေခန်းမှာပါ...သူတို့လည်း အခုထိ မအိပ်ကြသေးပါဘူး..."
ဘယ်သူစကားပြောနေတာလဲ...
ချီရှင်းချန်က လူနှစ်ယောက်၏ စကားဝိုင်းကြောင့် နိုးလာလေသည်။ သူက စကားပြောနေသည့် သူများကို မြင်ချင်သော်လည်း မျက်လုံးမဖွင့်နိုင်ခဲ့ပေ။
အမျိုးသားတစ်ယောက်က "ဥက္ကဋ္ဌချီ"ဟုခေါ်ကာ ဆက်ပြောလာလေသည်။
"စားဖိုမှူးချုပ်ကို ခေါ်ပြီး သခင်ကြီးချီတို့အတွက် ဆန်ပြုတ်ပို့ခိုင်းလိုက်ရမလား..."
"အဲ့လိုလုပ်လိုက်...ဒါနဲ့ ရှင်းရှင်း ဘာလို့ခေါင်းထိသွားလဲ ရှာတွေ့ပြီလား..."
တစ်ဖက်လူက တစ်ခဏမျှ တိတ်ဆိတ်သွားလေသည်။ အခြေအနေက တိုးတက်မှု မရှိပုံပေါ်၏။
"နှစ်ရက်တောင်ရှိပြီ...အတွင်းရေးမှူးရုံးက မင်းတို့ဆယ့်နှစ်ယောက် ဘာလုပ်နေကြတာလဲ...ဒါလေးတစ်ခုကိုတောင် မရှာနိုင်ဘူးလား..."
"ဒုတိယသခင်လေး ခေါင်းထိသွားတဲ့နေရာက နော်ရာအင်တာတိန်းမန့်ရဲ့ ကင်မရာတွေ ကွယ်ရာမှာပါ...ရှာတာနောက်ကျသွားလို့ သက်သေတွေလည်း မတွေ့ဘူး...ဒါကြောင့်..."
ဥက္ကဋ္ဌချီဆိုသူ၏ ဒေါသတကြီးပြောဆိုနေသံကြောင့် ချီရှင်းရှန်က နောက်ဆုံးတွင် မျက်လုံးဖွင့်လိုက်နိုင်လေသည်။
သူ ပတ်ပတ်လည်ကို ဝေ့ကြည့်လိုက်သောအခါ သူက ဆေးရုံခန်းထဲတွင် ရှိနေကြောင်း သိလိုက်ရသည်။ ကုတင်၏ဘေးတွင် ကြီးမားသော ထောက်လှမ်းရေးကိရိယာနှစ်ခုရှိလေသည်။ သူ့၏နာမည်နှင့် "ကျင်းအန်ဆေးရုံ"ဟူသော နာမည်ကို ကုတင်ထောင့်ရှိ ကတ်တွင် ရေးထားလေသည်။ သူက ဆေးရုံအ၀တ်အစားကိုလည်း ၀တ်ဆင်ထားခဲ့၏။
သို့သော် လက်ရှိနေရာက ဆေးရုံခန်းနှင့်ပင် မတူချေ။ သာမာန်ဆေးရုံခန်းထက် ကြီးမားပြီး ရေချိုးခန်းနှင့် အခန်းငယ်တစ်ခန်း ထပ်မံ ပါရှိနေလေသည်။ လိုက်ကာများကို ရွှေချည်မျှင်များဖြင့် ပြုလုပ်ထားပြီး ပြတင်းပေါက်များတွင် ကျည်ကာမှန်နှစ်ထပ် တပ်ဆင်ထားလေသည်။ အိပ်ရာခင်းနှင့် ဆေးရုံအ၀တ်အစားကိုပင်လျှင် နူးညံ့သော ပိုးချည်မျှင်များဖြင့် ရက်လုပ်ထား၏။
YOU ARE READING
အမြောက်စာမိသားစုကို ငါရလိုက်တယ်
Randomပြန်သူမရှိတော့ဘူးဆိုလို့ ယူပြန်လိုက်ပြီ ဟီးဟီး ဖတ်ပေးကြပါဦး
