Chapter 29
မီတာနှစ်ဆယ်မျှလျှောက်ပြီးသည့်နောက်တွင် အတိအကျပင် သူတို့စမ်းချောင်းငယ်လေးကို တွေ့လိုက်ကြရသည်။ သူတို့ကံကောင်းသည်ဟု မှတ်ယူနိုင်မည်လားကို မသိသော်လည်း လဲကျနေသောသစ်ပင်ကြီးမှာ စမ်းချောင်းလေးကို ပိုင်းဖြတ်ထားပြီး ရေကန်လေးသဖွယ်ဖြစ်နေသောနေရာတစ်ခုလည်း ရှိနေလေသည်။
ရေကန်ငယ်လေးထဲတွင် အမှန်တကယ်ပင် မြင်သူတိုင်းသွားရည်ကျသွားနိုင်မည့် ဆူဖြိုးသောငါးကြင်းတစ်အုပ်မှာ ပျင်းတိပျင်းရွဲ့ဖြင့် ကူးခတ်နေကြသည်။
ပိုင်ရဲ့သစ်ကိုင်းကိုမြောက်ကာ ရေစပ်မှာရပ်ကာ ခဏမျှအကဲခတ်လိုက်ပြီးသည့်နောက် သူ၏ခြေတစ်ဖက်ကိုရေထဲသို့ ချလိုက်လေသည်။
ချီရှင်းချန် ရေဇလုံကိုသုံးကာ ရေခပ်ရန်ပြင်လိုက်သော်လည်း ပိုင်ရဲ့၏အပြုအမူကိုမြင်သွားသည်နှင့် ချက်ချင်းဆိုသလို ရပ်တန့်သွားပြီး မေးလိုက်သည်
" ဟေးးး ဘာတွေလုပ်နေတာလဲ…"
" ဟိုနားသွားပြီး ငါးဖမ်းမလို့လေ…"
" ဒီအတိုင်းလား…"
ပိုင်ရဲ့အံ့ဩသွားရသည် " ဒါဆိုရင် ဘယ်လိုသွားရမှာလဲ…"
ချီရှင်းချန် အနည်းငယ်သီးသွားပြီးနောက် ခဏမျှ ခက်ခက်ခဲခဲရပ်လိုက်ရကာ ဇလုံကိုနေရာတွင်ချ၍ ပိုင်ရဲ့အနီးသို့ လျှောက်သွားလိုက်သည်။
ထို့နောက် သူထိုင်ချကာ ပိုင်ရဲ့၏ခြေထောက်မှဘောင်းဘီကို လိပ်တင်ပေးလိုက်ပြီး " အစ်ကိုသာ ဒီအတိုင်းရေထဲဆင်းသွားရင် ဘောင်းဘီတွေရေစိုကုန်မှာမဟုတ်ဘူးလား…"
ပိုင်ရဲ့မှာ ငယ်ရွယ်စဉ်က နောက်တီးနောက်တောက်နိုင်သောကလေးမျိုးမဟုတ်ခဲ့သောကြောင့် ရေထဲဆင်း၍ ဖားရှာငါးရှာခြင်းမျိုးအကြောင်းကို အနည်းငယ်သာသိပြီး ဘောင်းဘီလိပ်တင်ရမည်ကိုမူ သိမနေခဲ့ပေ။
သူ မည်သို့ချီရှင်းချန်ကို လုပ်ခိုင်းနိုင်ပါမည်နည်း။ ပိုင်ရဲ့ကပျာကယာထရပ်ကာ တစ်ဖက်မှဘောင်းဘီကို လိပ်တင်လိုက်သည်။
ပိုင်ရဲ့၏ကောင်းမွန်သောခန္ဓာကိုယ်အချိုးအစား၏ကျေးဇူးဖြင့် သူ၏ခြေသလုံးမှာ အခြားသူများထက် ပို၍ရှည်ကာ နှစ်ရှည်လများ အက ကလာရခြင်းကြောင့် ကြွက်သားများမှာ အားပြည့်ကာ အချိုးအစားမျှတနေသည်။
YOU ARE READING
အမြောက်စာမိသားစုကို ငါရလိုက်တယ်
Randomပြန်သူမရှိတော့ဘူးဆိုလို့ ယူပြန်လိုက်ပြီ ဟီးဟီး ဖတ်ပေးကြပါဦး
