Chapter 20
ဈေးဝယ်လို့ပြီးကြချိန်တွင် လူတိုင်းနောက်ထပ်သွားရမည့်ခရီးစဉ်အတွက် စုမှတ်တွင် လူစုလိုက်ကြသည်။
လေဆိပ်သို့သွားသည့်လမ်းတွင် ဒါရိုက်တာကျောက်မှ ပြုံးလျက်ပြောလာသည်
" မင်းတို့ကို သတင်းကောင်းလေးနည်းနည်းပြောရဦးမယ်… ငါတို့ရဲ့နောက်ထပ်ခရီးစဉ်ကတော့ ပြည်တွင်းမှာပဲဖြစ်လိမ့်မယ်…"
" နောက်ဆုံးတော့ ပြန်နိုင်ခဲ့ပြီပဲ… နိုင်ငံခြားသွားရတာ ဘာသာစကားအခက်အခဲတွေနဲ့ တကယ်ကိုအဆင်မပြေလှဘူး…ဒါဆို ကျွန်တော်တို့ ဘယ်ကိုသွားကြမှာလဲ…."
" အံ့ဩစရာကောင်းလောက်တဲ့ရှုခင်းတွေရှိတဲ့တောင်တန်းနဲ့မြစ်ပြင်တွေစီကိုလေ…" ဒါရိုက်တာမှ ပြောလိုက်သည် " ချမ်ကျိုးကိုသွားကြမှာ…"
ဧည့်သည်အများစုမှာ ချမ်ကျိုးတွင် ရုပ်ရှင်ရိုက်ဖူးကြခြင်း သို့မဟုတ် ပွဲတက်ဖူးကြခြင်းကြောင့် စိတ်သက်သာရာရသွားကြသည်။ တကယ့်ကို သူတို့၏အမိမြေမှာရိုက်ကူးရခြင်းမှာ နိုင်ငံရပ်ခြားတိုင်းတပါးသို့သွားရခြင်းထက် ပို၍လုံခြုံသောခံစားချက်ကို ပေးစွမ်းနိုင်သည်ပင်။ အဆုံး၌ သူတို့နိုင်ငံ၏ကျန်းမာရေးနှင့်လုံခြုံရေးမှာ နိုင်ငံခြားထက်စာလျှင် ချီးကျူးစရာကောင်းနေသည်လေ…
ထောင်ထောင် ပျော်သွားပြီးနောက် အရေးအကြီးဆုံးမေးခွန်းကို မေးလိုက်လေသည် " ဒါရိုက်တာကျောက် ကျွန်မတို့ရဲ့နောက်ခရီးအတွက် ခရီးစရိတ်ကိုကော ဘယ်လောက်ပေးမှာလဲ…"
ဒါရိုက်တာမှ လက်ငါးချောင်းထောင်ပြလာသည်။
ချီရှင်းချန်၏နှလုံးသားလေးမှာ လည်ချောင်းထဲမှခုန်ထွက်လာမလိုပင်ဖြစ်နေခဲ့သည် " ငါးထောင်တော့မဟုတ်ဘူးမလား…"
ပရိုဂရမ်အဖွဲ့၏အထူးသဘာဝအရဆိုလျှင် ခရီးစရိတ်ကို ငါးထောင်အထိလျော့ချခြင်းမှာ အတော်လေးဖြစ်နိုင်သောကိစ္စဖြစ်သည်။
" မဟုတ်ဘူး…" ဒါရိုက်တာကြီးမှာ ယခင်ကဲ့သို့ ပြုံးနေဆဲပင် " ငါးသောင်းပါ…"
ငါးသောင်းလား…
ဧည့်သည်များမှာ ထိုခဏအတွင်းမယုံနိုင်ဖြစ်သွားရသည်။ အကယ်၍သာ ခရီးစရိတ်ယွမ်ငါးသောင်းရမည်ဆိုပါက သူတို့ခုနစ်ရက်တာလုံး သက်တောင့်သက်သာနေနိုင်ကြပြီဖြစ်သည်။
YOU ARE READING
အမြောက်စာမိသားစုကို ငါရလိုက်တယ်
Randomပြန်သူမရှိတော့ဘူးဆိုလို့ ယူပြန်လိုက်ပြီ ဟီးဟီး ဖတ်ပေးကြပါဦး
