အမြောက်စာမိသားစုကို ငါရလိုက်တယ်

Chapter 2

Chapter 2

နောက်တစ်နေ့တွင် ချီရှင်းချန် မနက်ခင်းဆယ်နာရီခန့်တွင်နိုးလာခဲ့သည်။

မည်သည့်နေရာတွင် ထားရမည်မသိသောလက်ဆောင်‌သေတ္တာများကို မျက်နှာသေဖြင့်ကြည့်လိုက်ပြီးနောက် သွားကိုတိုက်၍ ရိုးရှင်းသောတီရှပ်တစ်ထည်ကိုလဲလှယ်လိုက်သည်။

တံခါးကိုဖွင့်လိုက်ချိန်၌ အန်တီကျန်းမှာ လျှောက်လမ်းကို သတိထား၍သုတ်နေခဲ့သည်။ ပထမဦးဆုံးအနေနှင့် သူမဤတန်ဖိုးကြီးကြမ်းခင်းများကို အခြစ်ရာထင်အောင်လုပ်၍မရသလို ဒုတိယအချက်အဖြင့် သခင်လေးအနားယူခြင်းကို ‌အနှောင့်အယှက်ပေးမိမည်အား ထိတ်လန့်နေခဲ့သည်။

" ဒုတိယသခင်လေး…"

သူထွက်လာသည်ကိုမြင်လိုက်ချိန်တွင် အန်တီကျန်းမှ ဘေးသို့ဖယ်ပေးလိုက်ပြီး သူ့အတွက်လျှောက်လမ်းထားပေးလိုက်သည်။ ချီရှင်းချန်မှာ ဤသို့အခေါ်ခံရခြင်းကို အသားမကျသေးသည့်အတွက် အသံတိုးတိုးဖြင့်ပြောလိုက်လေသည် " အခုကစပြီး ကျွန်တော့်ကို ရှင်းရှင်းလို့ပဲခေါ်ပါနော်…"

" ဒါကစည်းမျဉ်းတွေနဲ့သွေဖယ်…"

" ရပါတယ်…" ချီရှင်းချန်လက်ကိုဝှေ့ယမ်းလိုက်ပြီး မဟော်ဂနီရောင်လက်ရန်းမှကျော်၍ ပထမထပ်ရှိထမင်းစားခန်းသို့ လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။

ချီမိသားစုဗီလာမှာ တရုတ်စတိုင်အဆောက်အအုံမျိုးဖြစ်ပြီး ပရိဘောဂအများစုမှာ လက်ဖြင့်ပြုလုပ်ထားကြသည်များဖြစ်ကြသည်။ ထမင်းစားပွဲမှာလည်း ထိုကဲ့သို့ပင်။ စားပွဲတစ်ခုလုံးကို တောက်ပသောကျန်းနန်သစ်သားဖြင့် ပြုလုပ်ထားပြီး ဖီးနစ်ငှက်မြီးအကွက်ပုံဖော်ထားကာ လူခုနစ်ဦးမှဆယ်ဦးအထိ တပြိုက်နက်တည်းထိုင်နိုင်လောက်အောင် ကြီးမားလှသည်။

စားပွဲပေါ်တွင် ကြွေပန်းကန်ပြားများကို အစီအရင်ချခင်းထားပြီး အပူခံအဖုံးများဖြင့် ဖုံးအုပ်ထားသောကြောင့် အထဲတွင်ရှိနေသည့်အရာကို မမြင်ရပေ။ မူလကိုယ်၏အစ်မဖြစ်သူချီယွီကျီးမှာ စားပွဲတွင်ထိုင်ကာ ဖုန်းသုံးနေပြီး အခြားသူများမှာမူ စားသောက်ပြီးပြီဖြစ်သောကြောင့် ထွက်သွားကြလေပြီ။