Chapter 119
ပိုင်ရဲ့၏ခန္ဓာကိုယ်မှာ အချိုးအစားမျှတလှသည်။ သူ၏အသားအရေမှာ ချောမွေ့နေကာ နက်ရှိုင်းသောဗီလိုင်းမှာ အချိုးကျစွာထုဆစ်ထားသည့်ဝမ်းဗိုက်ကြွက်သားများ၏အလယ်တွင်ရှိနေခဲ့ပြီး ခါးမှတဆင့်သူ၏ဘောင်းဘီအထိ ဆင်းသွားခဲ့သည်။
သူ၏ညှပ်ရိုးနှင့်လည်ဇလုတ်တို့မှာ သာမန်လူများထက် ပို၍ထင်ရှားနေပြီး ပိုင်ရဲ့မှာ လေ့ကျင့်ခန်းလုပ်ထားခြင်းကြောင့်ဖြစ်နိုင်ပေမည် သူ့ကိုယ်ပေါ်တွင် ချွေးခပ်ပါးပါးထွက်နေကာ စိုစွတ်နေသည်။
ချီရှင်းချန် တစ်ဖက်လူ၏လည်ဇလုတ်ကို ကိုက်မိခဲ့သည့်နေ့က ထိုကဲ့သို့ရေစက်အနည်းငယ်ရှိခဲ့ဖူးသည်ကို ပြန်လည်သတိရသွားသည်။
ချီရှင်းချန်၏လည်ချောင်းမှာ သိသိသာသာပင် ခြောက်သွေ့လာပြီး တံတွေးအနည်းငယ်မြိုချလိုက်ပြီးမှသာ အဆင်ပြေသွားခဲ့သည်။ ထို့နောက် သူ ဘောင်းဘီကိုကိုင်ထားသည့်ပိုင်ရဲ့၏လက်များကို တွေ့လိုက်ရလေသည်။
ကြည့်ရသည်မှာ… ဆွဲချွတ်တော့မည့်ပုံပင်…
" မလုပ်နဲ့.. ခဏလေး…" ချီရှင်းချန် သူ၏မျက်လုံးများကို ကာလိုက်ရကာ ပိုင်ရဲ့ကိုတားမြစ်လိုက်သည် " ရပ်ရပ် မချွတ်နဲ့ဦး…"
ပိုင်ရဲ့ : " .... "
ပိုင်ရဲ့သည်လည်း ရုတ်တရက်ထွက်ပေါ်လာသောအသံကြောင့် အံ့ဩသွားရကာ ဖုန်းကိုကောက်ကိုင်လိုက်ပြီး မေးလိုက်မိသည် " အမ်းးး မင်းဖုန်းကိုင်လိုက်ပြီလား…"
ချီရှင်းချန်မှာမူ သူ၏မျက်လုံးများကို ကာထားဆဲဖြစ်ပြီး " ဒါ.. ဒါကချိတ်ဆက်သွားပြီလေ…" ဟုသာပြန်ဖြေလိုက်သည်။
သူကိုင်ရုံတင်မကဘူး… စကားတောင်ပြောနေပြီလေ…
" မင်းမကိုင်ရသေးတာမြင်တာနဲ့ ကိုယ်လည်း မင်းဖုန်းနဲ့အတူမရှိဘူးလို့ ထင်လိုက်မိတာ…" ပိုင်ရဲ့ သူ့ဖန်ကလေး၏ရှက်သွေးဖြာနေသောမျက်နှာကို မြင်လိုက်ရချိန်၌ ရှင်းပြလိုက်မိသည်
" ဒါကြောင့် အရင်အဝတ်လဲပြီးတော့မှပဲ ဆက်ခေါ်မလို့လေ…"
ချီရှင်းချန် သူ၏မျက်လုံးများကို ကာဆီးထားဆဲပင် " အာ… အိုးးး…"
YOU ARE READING
အမြောက်စာမိသားစုကို ငါရလိုက်တယ်
Randomပြန်သူမရှိတော့ဘူးဆိုလို့ ယူပြန်လိုက်ပြီ ဟီးဟီး ဖတ်ပေးကြပါဦး
