အမြောက်စာမိသားစုကို ငါရလိုက်တယ်

Chapter 137

Chapter 137

လျန်ကျင်းနှင့်စကားပြောပြီးနောက် ချီရှင်းချန် မပြန်ခင် ထောင်ရွှမ်ထံသွားလည်ရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။

စင်္ကြန်တွင် သွားလာနေကြသည့် လူနာများ၏မိသားစုဝင်များပိုပိုများလာသည်နှင့်အမျှ သူ့ကိုမှတ်မိသွားကြမည်ကိုစိုးသောကြောင့် ချီရှင်းချန် ဆွယ်တာကိုအပေါ်သို့ဆွဲတင်ကာ ကော်လာဖြင့်သူ၏မျက်နှာတစ်ဝက်ခန့်ကို ဖုံးအုပ်လိုက်သည်။ ခေါင်းပေါ်မှာသိုးမွှေးဦးထုပ်ကိုပါ ထပ်ပေါင်းထည့်လိုက်ချိန်တွင် သူ၏နက်ရှိုင်းသောမျက်လုံးတစ်စုံကိုသာ မြင်နိုင်ကြပေလိမ့်မည်။

အခန်းထဲသို့ရောက်ချိန်၌ ဆရာဝန်လှည့်သည့်အချိန်မဟုတ်သေး‌သောကြောင့် ထောင်ရွှမ်းမှာ သူနာပြု၏အကူအညီဖြင့် မနက်စာစားနေပြီး ချီရှင်းချန်ကို မြင်လိုက်ရချိန်တွင် ပျော်ရွှင်စွာ အော်ခေါ်လာခဲ့သည်

" ရှင်းရှင်းကော…"

" ဟင်…" ချီရှင်းချန် အင်္ကျီကော်လာကိုဆွဲချကာ မေးလိုက်သည် " ငါဒီလိုဖုံးထားတာတောင် မင်းမှတ်မိနိုင်သေးတယ်လား…"

" အစ်ကို့ရဲ့မျက်လုံးတွေက တခြားသူတွေနဲ့မတူလို့လေ… သူတို့ကပိုနက်ပြီး ပိုတောက်ပတယ်…" ထောင်ရွှမ်းမှာ ပင်ပန်း‌လာသောကြောင့် ဖြစ်နိုင်ပေမည် စားပွဲပေါ်သို့ တံတောင်ဆစ်ကိုထောက်ကာ လက်ပေါ်တွင်မေးတင်ထားလိုက်ပြီး ပြောလာသည် " ပြီးတော့ အစ်ကိုနဲ့ကျားကျစ်ကလွဲရင် ကျွန်တော့်စီဘယ်သူလာလည်လို့လဲ…"

ထိုစကားကို ကြားရချိန်တိုင်း ချီရှင်းချန် အလွန်သက်တောင့်သက်သာမဖြစ်မှုကို ခံစားလိုက်ရသည်။ အရွယ်ငယ်ငယ်လေးမှာပင် ထောင်ရွှမ်မှာ မိဘနှစ်ပါးကိုဆုံးရှုံးရခြင်း၊ အပြင်းအထန်နာမကျန်းဖြစ်ခြင်း၊ ခွဲခြားဆက်ဆံခံရခြင်းနှင့် ကျောင်းနားရခြင်းတို့ကို ကြုံတွေ့ခဲ့ရကာ ထောင်ကျနေသကဲ့သို့ ဆေးရုံထဲတွင်သာ အချိန်ပြည့်နေရန်လိုပြီး သူ၏လက်များမှာ အပ်များဖြင့်မကြာခဏဆိုသလို ထိုးဖောက်ခံရသည်။

ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပြောရမည်ဆိုလျှင် ထောင်ရွှမ်မှာ ယခုအချိန်ထိ အခြားသောကလေးများထက် ပို၍ပင်ရဲရင့်သူဖြစ်သည်။