Chapter 18
မေးခိုင်ကာကွယ်ဆေးထိုးပြီးနောက် အိုဒန်စ်သို့ရောက်ချိန်တွင် ညနေစောင်းနေဝင်နေပြီဖြစ်သည်။
အချိန်မှာ လူတိုင်းအလုပ်ဆင်းချိန်ဖြစ်နေသောကြောင့် တိုင်းတစ်ပါး၏ပျားပန်းခတ်မတတ် လှုပ်ရှားသွားလာနေသောလမ်းမပေါ်တွင် ကောင်းမွန်စွာဝတ်စားထားပြီး ကင်မရာပစ္စည်းများဖြင့် ရုပ်ရည်ချောမောသောတရုတ်လူမျိုးတစ်စုမှာ တစ်ယောက်မျက်နှာကို တစ်ယောက်ကြည့်နေကြသည်။
" ကျွန်မတို့ ဘာလုပ်ကြမလဲ…" လျိုကျီယုမှ မေးလာသည် " နေလုံးဝမဝင်သွားခင်အထိ လေးနာရီ ငါးနာရီလောက်ပဲလိုတော့တာဆိုတော့… ဒီနေ့ည ဘယ်သွားနေကြမှာလဲ…"
ယမန်နေ့ညမှ ထိတ်လန့်နေခြင်းကြောင့် ဖြစ်နိုင်ပေမည် ယနေ့တစ်နေ့လုံး လျိုကျီယုကောင်းစွာ စကားမပြောသေးချေ။ ဤသည်မှာ ပထမဆုံးအဖြစ် သူမသေသေချာချာစကားပြောလာခြင်းဖြစ်ပေသည်။
ကျန်းယွင်ဖေးမှာမူ ထောင်ထောင်၏လက်ထဲမှ နှစ်ဆယ်ကျော်မျှသာကျန်သည့်ခရိုနာကိုကြည့်၍ " ငါတို့ပိုက်ဆံရဖို့ နည်းလမ်းတချို့စဉ်းစားရမယ်ထင်တယ်… မဟုတ်ရင်တော့ ဘူတာရုံမှာအိပ်ရင်အိပ် မအိပ်ရင် လမ်းဘေးပလက်ဖောင်းမှာ အိပ်သွားရလိမ့်မယ်…"
လူတိုင်းမှာ သူ၏ဆိုလိုရင်းကို နားလည်နေကြသည်။
" ဒါဆိုရင် ပိုက်ဆံဘယ်လိုရှာကြမလဲ…"
" ကိုယ်ပိုင်ပစ္စည်းတွေရောင်းရင်ကော…" ချီရှင်းချန် ဒါရိုက်တာကျောက်ထံသို့ လက်ယမ်းပြလိုက်ပြီး " ဒါကခွင့်ပြုထားတယ်မလား…"
" ခွင့်ပြုပါတယ်…"
ဧည့်သည်တိုင်းမှာ စိတ်သက်သာရာရသွားသောကြောင့် သက်ပြင်းတစ်ချက်စီ ချလိုက်ကြသည်။ သူတို့သာ ပစ္စည်းတွေရောင်းနိုင်သည်ကို ကြိုသိခဲ့ပါက ယခုလောက်ထိ ခံစားနေရန် လိုမည်မဟုတ်ချေ။ အနုပညာလောကပိရမစ်၏ထိပ်သီးမှ ပုဂ္ဂိုလ်များအနေဖြင့် မည်သူ့ထံတွင် တန်ဖိုးကြီးပစ္စည်းမရှိဘဲ နေမည်နည်း…
" ဒါပေမယ့်…" ဒါရိုက်တာမှ ခဏမျှရပ်တန့်လိုက်ပြီးနောက် ဆက်ပြောလိုက်သည် " မင်းတို့ရဲ့ဖန်တွေကိုပဲ ရောင်းလို့ရမယ်…"
YOU ARE READING
အမြောက်စာမိသားစုကို ငါရလိုက်တယ်
Randomပြန်သူမရှိတော့ဘူးဆိုလို့ ယူပြန်လိုက်ပြီ ဟီးဟီး ဖတ်ပေးကြပါဦး
