Chapter 9
ပိုင်ရဲ့ ကူကယ်ရာမဲ့စွာဖြင့် သူ၏မျက်ခုံးကို နှိပ်နယ်ကာ ပြောလိုက်သည် " ကုမ္ပဏီအရင်ပြန်ပြီး ကားပြောင်းကြတာပေါ့… ပြီးမှလူခွဲလိုက်ကြမယ်… တောင်းပန်ပါတယ် ငါမင်းကို ဒီအထဲ ဆွဲခေါ်မိသွားပြီ…"
ချီရှင်းချန်မှာ လက်သီးတင်းတင်းဆုပ်ကာ တိတ်ဆိတ်နေသည့်အတွက် ပိုင်ရဲ့လည်း သူသဘောတူသည်ဟု ထင်မှတ်သွားသောကြောင့် ဒရိုင်ဘာကို ကုမ္ပဏီသို့သာမောင်းရန် ညွှန်ကြားလိုက်သည်။
" မဟုတ်သေးဘူး… မင်းပြောတာမှန်တယ်…"
ခပ်လှမ်းလှမ်းမျှ မောင်းလာပြီးနောက် ချီရှင်းချန် သူ၏စိတ်ကို ပြင်ဆင်လိုက်ပြီး ရုတ်တရက်ထပြောလာသည် " ဟုတ်တယ် ဒါကစစ်ရှန်းဖန်တွေရဲ့အပြစ်ပဲ…မစ်စတာ ကျေးဇူးပြုပြီး ကားကိုရပ်ပေးပါ…"
ဒရိုင်ဘာမှာ သူ၏စကားကို နားထောင်ရမည်လား နားမထောင်ရမည်လားကို မသိသောကြောင့် ဆက်မောင်းလာကာ ပိုင်ရဲ့ကို မေးခွန်းထုတ်လိုသည့်အကြည့်ဖြင့် ကြည့်နေခဲ့သည်။ပိုင်ရဲ့သည်လည်း ချီရှင်းချန်လုပ်ချင်သည့်အရာကို မသိနေသည့်အတွက် ကားကိုရပ်ရန်သာ အချက်ပြလိုက်လေသည်။
ကားရပ်ကာ တံခါးပွင့်လာချိန်တွင် သူတို့အနောက်မှ SUV လည်းရပ်တန့်သွားပြီး ဆယ့်ရှစ်ဆယ့်ကိုးခန့် ကောင်မလေး လေးယောက်ဆင်းလာကာ ကောင်လေးတစ်ယောက်မှာမူ သူ၏အသက်နှစ်ဆယ်တွင်းသို့ရောက်ရှိနေပြီဖြစ်သည်။ ကားပေါ်မှ လူတစ်ယောက်ဆင်းလာချိန်၌ သူတို့၏မျက်လုံးများမှာ စိတ်လှုပ်ရှားမှုကြောင့် တက်ကြွနေကြသည်။
သူတို့ထင်ထားသည်မှာ ပိုင်ရဲ့ဆင်းလာပြီး သူတို့ကိုမလုပ်ရန် သင်ပြပေးလိမ့်မည်ဟုပင်။ အိုင်ဒေါအများစုမှာ လူထု၏အမြင်ကို ကြောက်ရွံ့ကြသည့်အတွက် ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်းမပြောရဲကြဘဲ သူတို့လွန်စွာစိတ်တိုနေလျှင်ပင် အများဆုံးပြောကြမည်မှာ ထိုသို့လိုက်ကြခြင်းသည် အန္တရာယ်များကြောင်းလောက်ပင်။ အဆုံး၌ သူတို့ကိုချော့မော့ကာ အိမ်စောစောပြန်ရန် နားချလိမ့်မည်သာ ဖြစ်သည်။
သူတို့၏အိုင်ဒေါကို အနီးကပ်မြင်ရမည့်အပြင် သူတို့ထံမှ ချော့မော့ခြင်းကိုခံရမည်မှာ ခဲတစ်လုံးတည်းနှင့် စာနှစ်ကောင်ပစ်ခြင်းဖြစ်သောကြောင့် သူတို့အနေဖြင့် မည်သည့်အရာကိုမှ ကြောက်ရွံ့နေခြင်းမရှိချေ။
YOU ARE READING
အမြောက်စာမိသားစုကို ငါရလိုက်တယ်
Randomပြန်သူမရှိတော့ဘူးဆိုလို့ ယူပြန်လိုက်ပြီ ဟီးဟီး ဖတ်ပေးကြပါဦး
