Chapter 128
J Cityမှ မထွက်ခွာမီတွင် ချီမိသားစု၏ ယာဉ်မောင်းအား လေဆိပ်သို့ ခေါ်ဆောင်ရန် အကြောင်းကြားခဲ့သည်။ ကားရပ်နားရာသို့ ဆင်းသောအခါ ယာဉ်မောင်းက စောင့်နေပြီဖြစ်သည်။ ဆေးရုံလိပ်စာကိုပြောပြပြီး သူလောဆောလိုက်သည်။
"မြန်မြန်မောင်းပါ...ကျွန်တော် အရမ်းစိတ်တွေပူနေလို့"
ချီမိသားစု၏ရင်နှစ်သည်းချာလေးက ထိုစကားတွေပြောလာပြီဆိုကတည်းက ယာဉ်မောင်းက ချက်ချင်းသတိကပ်လိုက်သည်။
"ကောင်းပါပြီ... ယာဉ်ကြောပိတ်ဆို့မှုမရှိသရွေ့...ကျွန်တော်တို့အဲဒီကို မိနစ်နှစ်ဆယ်အတွင်း ရောက်မှာပါ"
ထိုသို့ဖြင့် သူက အရှိန်မြှင့်လိုက်ပြီး ကားက တစ်မိနစ် မီတာအနည်းငယ် အရှိန် ရောက်နေပြီဖြစ်သည်။ချီရှင်းချန် ထိုင်ခုံလက်တင်ကို ကိုင်လိုက်ပြီး ချီကျားကျစ် နှင့် လျန်ကျင်းကို ဆက်ခေါ်သည်။
ကံမကောင်းစွာပဲ၊ သူတို့က မကိုင်ပေ။ချီရှင်းချန် စိုးရိမ်စိတ်ဖြင့် ပူလောင်နေသည်။ အံကြိတ်ကာ ယာဉ်မောင်းကို ထပ်မံတိုက်တွန်းခဲ့သည်။ယာဉ်မောင်းသည် ကားကို တင့်ကကဲ့သို့ မောင်းနှင်ပြီး ဆယ့်သုံးမိနစ်အတွင်း ကျင်းအန်ဆေးရုံသို့ ရောက်ရှိခဲ့သည်။
ဤဆယ့်သုံးမိနစ် ဆယ့်လေးမိနစ်ခန့်က သူ့ဘဝ၏ စိတ်ဖိစီးမှုအရှိဆုံးကာလ ဖြစ်သည်။ နောက်ဆုံး ကားရပ်လိုက်သည်နှင့် ယာဥ်မောင်းကို ကျေးဇူးတင်ရန် အချိန်ပင် မရှိတော့ပေ။ တံခါးကို ဝုန်းခနဲ့ဖွင့်ပြီး ဆေးရုံကို ပြေးသွားခဲ့သည်။
အရေးပေါ်ခန်းက စတုတ္ထထပ်မှာဖြစ်၏။ချီရှင်းချန် ဓာတ်လှေကားကို မစောင့်နိုင်ဘဲ အရေးပေါ်လှေကားကနေ တက်ခဲ့သည်။
စတုတ္ထထပ်ကို နီးကပ်လာလေလေ စိုးရိမ်စိတ်များလေလေဖြစ်သည်။ယင်းက လှေကား၏ နောက်ဆုံးအထစ်ကို ခြေလှမ်းချသည့်အချိန်အထိပါပင်။
အရေးပေါ်လှေကား၏ ပလက်ဖောင်းပေါ်တွင် ချီကျားကျစ်တစ်ယောက် ဆံပင်များက ဖရိုဖရဲဖြစ်နေလျက်ရှိနေပြီ သူ့အင်္ကျီက ဖုန်တွေလူးနေသည်။ ကြမ်းပြင်ပေါ် ပစ်ချထားသလော မတော်တဆ ပြုတ်ကျထားသလောမသိရပေ။
YOU ARE READING
အမြောက်စာမိသားစုကို ငါရလိုက်တယ်
Randomပြန်သူမရှိတော့ဘူးဆိုလို့ ယူပြန်လိုက်ပြီ ဟီးဟီး ဖတ်ပေးကြပါဦး
