ခေတ်ဟောင်းရောက်foodieတစ်ယောက်၏ရှင်သန်ခြင်း

Chapter 101

ဇီးသီးခြောက်မုန့်ပြားကြော်

ကျန်းရှုယောင်သည် ရှဲ့ရွှင်းက သူမကို နန်းတော်တံခါးမှာ စောင့်နေတုန်းပဲဟု ထင်ပြီး ဦးညွှတ်ကာ ထွက်သွားခဲ့၏။

သူမထွက်သွားပြီး သိပ်မကြာခင်မှာပဲ ကိုယ်လုပ်တော်လင်းက သူမ၏ပျင်းရိငြီးငွေ့ဟန် ပုံစံကို ဖယ်ရှားလိုက်ပြီး ခရုတွေကို ပြန်စုပ်ပါတော့သည်။ဤတစ်ကြိမ်မှာ သူမက သူမ၏ခရုတွေကို ခံစားရန် ချုပ်တည်းထားဖို့ရာ မလိုအပ်တော့ပါချေ။ ကျယ်လောင်သော တရှုပ်ရှုပ်အသံနှင့် အင်အားကြီးမားစွာဖြင့် သူမ ခရုများကို ပါးစပ်ထဲသို့ တိုက်ရိုက်စုပ်ပြီး အသားကို ဝါးရင်း ဟင်းရည်ကိုပါမြည်းစမ်းလိုက်သည်။

ကျန်းရှုယောင် နန်းတော်တံခါးမှ ထွက်လာသောအခါ ရှဲ့ရွှင်းက ထိုနေရာတွင် အချိန်အတော်ကြာ စောင့်ဆိုင်းနေခဲ့သည်။

နေမင်းကြီးသည် တဖြည်းဖြည်း အနောက်ကျွန်းဆီ သက်ဆင်းနေပြီဖြစ်ကာ ကောင်းကင်ကြီးက အနီရောင်ဆိုးပြီး အောက်ခြေတွင် ရွှေကြိုးတစ်ကွင်းသာ ကျန်တော့သည်။ နေ၏ရွှေရောင်တောက်ပမှုကြောင့် လူတို့ မျက်လုံးမဖွင့်နိုင်ဖြစ်ခဲ့ရသည်။

ရှဲ့ရွှင်းက အရပ်ရှည် ခမ်းညားထည်ဝါပြီး တောက်ပသော အရာရှိအဝတ်အစားကို ဝတ်ဆင်ကာ နန်းတော်တံခါးနှင့် မနီးမဝေးတွင် ရပ်နေသည်။ သူက အလွန်ကို ပေါ်လွင်သလိုပါပင်။

ကျန်းရှုယောင်၏ နှလုံးသားသည် ပျော်ရွှင်မှုများဖြင့် ပြည့်နှက်နေပြီး သူမ၏ စကတ်ကို မရင်း သူ့ထံသို့ ပြေးသွားခဲ့သည်။

ရှဲ့ရွှင်း တစ်ခုခုခံစားလိုက်ရသလိုဖြစ်ပြီး သူလှည့်ကြည့်လိုက်ရာ ကျန်းရှုယောင် သူ့ဆီပြေးလာသည်ကိုတွေ့လိုက်ရ၏။

သူမ သူ့ဆီ ပြေးလာမည်ဟု သူ မမျှော်လင့်ထားပေ။လဲကျမှာကို စိုးရိမ်းပြီး ဖမ်းထားရန် သူ့လက်မောင်းကို မသိစိတ်က ဆန့်ထုတ်လိုက်ပေမဲ့ ဤက နန်းတော်တံခါးရှေ့မှာဖြစ်ကြောင်း သူတွေးမိသောအခါ သူ့လက်ကို အမြန်ပြန်ချလိုက်သည်။

ကျန်းရှုယောင်က သူ့ဆီ ပြေးလာပြီး ရပ်လိုက်၏။ သူမ  အနည်းငယ် ဟောဟဲလိုက်ရင်းဆိုသည်။