ခေတ်ဟောင်းရောက်foodieတစ်ယောက်၏ရှင်သန်ခြင်း

880 75 2
                                    

Chapter 104

ရှဲ့လန်က ကြောင်တက်တက်နှင့်ထောင့်မှာ ရပ်နေမျသည်။

ဒီလောက်ပြင်းထန်ပြီး တက်ကြွတဲ့ကျိုးရှီကို သူမတွေ့ ဘယ်လောက်ကြာပြီလဲ...တော်တော်ကြာနေပြီ...ဒီအသွင်အပြင်ကို သူ မေ့လုနီးပါးပါပဲ...

သူက လမ်းပေါ်တွင်ရပ်နေပြီး တစ်စုံတစ်ယောက်က ကမန်းကတန်းဖြတ်သွားကာ သူ့ပခုံးကို တိုက်မိလိုက်သည်။

ထိုလူက ပိန်ပြီးပုတုတုဖြစ်၏။သူ ခြေလှမ်းနှစ်လှမ်း ပြန်ဆုတ်သွားသည်။ သူက ရှဲ့လန်

ကို စိုက်ကြည့်ပြီး စကားအနည်းငယ် ကျိန်ဆဲချင်သည်။ သူ့ရုပ်ရည်နှင့် အထင်ကြီးလောက်သော အသွင်အပြင်ကို မြင်လိုက်ရသောအခါ ဒေါသကို ရုတ်တရက် ထိန်းလိုက်မိသည်။

ပုတုတုလူက သူ့ပခုံးကိုပွတ်ကာ စကားအနည်းငယ်ပြောပြီး မနက်စာဆိုင်ဆီသို့ လျှောက်သွားလေသည်။

ဤနားတဝိုက်မှာ နေထိုင်သူတွေက အချင်းချင်း သိကြသည်။ သူ လမ်းလျှောက်လာရင်း ဆိုင်ရှေ့မှာ မနက်စာစားသည့် စားသောက်သူတွေကို နှုတ်ဆက်၏။

"ဘာစားလိုက်တာလဲ ...ဘယ်လိုအရသာရှိလဲ"

လူတိုင်းက ရယ်မောပြီး ဆိုင်ထဲက မနက်စာ ကို ချီးကျူးကြသည်။

"စားလို့ကောင်းတယ်... အားလုံးအဆင်ပြေတယ်"

"မနက်စာက အရမ်းအရသာရှိနေတုန်းပဲ... အနာဂတ်မှာ စောစောထဖို့ စိတ်အနှောက်အယှက်ဖြစ်မှာ မဟုတ်ဘူး"

"ငါ တစ်ခုဝယ်ပြီး ယူသွားဖို့ပြင်လိုက်တယ်...ပြီးတော့ တစ်ကိုက်ကိုက်ပြီး ဒုတိယတစ်ခုဝယ်ဖို့ ပြန်လှည့်လိုက်တယ်... အရသာဘယ်လိုရှိမယ်ထင်လဲ"

"ဟေ့ လောင်တင်း... ပစ္စည်းတွေ ထပ်ကောက်ဖို့ အချိန်ရောက်နေပြီလား...ဒီနေ့ အရမ်း စောနေသလားလို့"

လောင်တင်းက ခေါင်းညိတ်ပြီး သူ့လက်မောင်းတွေကို ပွတ်သပ်ပြီး "ဟုတ်တယ်" ဟုပြောလိုက်သည်။ ကုန်သည်သင်္ဘောက မြို့တော်ကို ဖြတ်သွားကာ သူ၏ပစ္စည်းရောက်ရှိလာသည်။ မသယ်မီ သင်္ဘောကျင်းသို့ သွားရောက်စစ်ဆေးရန် လိုအပ်သည်။ သူက အခြားသူများ၏မျက်လုံးကို မယုံဘဲ အချိန်တိုင်း သူ့ဘာသာသူ သွားခဲ့သည်။ ဆိပ်ခံက နေရောင်အကြောင်းတွေပြီး ခပ်ပါးပါးလေး ၀တ်ထား၏။ မနက်ခင်းက အရမ်းအေးတယ်ဆိုတာ ဘယ်သူသိမှာလဲ...

ခေတ်ဟောင်းရောက်foodieတစ်ယောက်၏ရှင်သန်ခြင်းWhere stories live. Discover now