ခေတ်ဟောင်းရောက်foodieတစ်ယောက်၏ရှင်သန်ခြင်း

711 69 0
                                    

Chapter 110
ပေကျင်းသို့ အပြန်

ရှဲ့ရွှင်း မင်းသားကို ဘာမှပြန်မပြောရန်ကလွဲပြီး ရွေးစရာမရှိတော့ပေ။ နောက်ပန်းကန်တစ်လုံးယူကာ ဆန်ပြုတ် သူ့အတွက် လောင်းထည့်ပေးလိုက်၏။

"ဟုတ်ပါတယ်"

အိမ်ရှေ့စံက ပန်းကန်လုံးအား လက်နှစ်ဘက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်လိုက်ရာ နွေးထွေးမှုက သူ့လက်ဖဝါးထဲသို့ ရောက်ရှိသွားသည်။ သူစကားပြောသည်က ခါတိုင်းထက်စာလျှင် အတော်လေး နှေးနေသည်။

"ကောင်းတယ်...ပေါယွမ် မင်းက အရမ်းကောင်းတာပဲ"

ရှဲ့ရွှင်း နိုးကြားနေသော မင်းသားနှင့် ခပ်ဝေးဝေးတွင် တိတ်တဆိတ်နေပြီး ဘေးတွင်ဆန်ပြုတ်သောက်နေလိုက်သည်။

အားလုံးက ဆန်ပြုတ် သောက်ကြပြီး အိမ်ရှေ့စံမင်းသားက ရုတ်တရက် သတိရသွားပြီးဆိုသည်။ "ဟေး...ခုနက ကိုယ်တော်ဝင်လာတော့ တံခါးဝမှာ ရပ်နေတဲ့ လူတစ်ယောက်ကို တွေ့လိုက်တယ်ထင်တယ်"

လူတိုင်း ထိတ်လန့်သွားပြီး တံခါးအနီးရှိလူက ထွက် ကြည့်လိုက်ရာ တံခါးအပြင်ဘက်တွင် "စစ်သူကြီးလျန်" ဟူသော အသံကို လူတိုင်းကြားလိုက်ရသည်။

ယဉ်ယဉ်ကျေးကျေး စကားအနည်းငယ်ပြောပြီးနောက် လျန်လျှိုက သူ့နောက်သို့ လိုက်လာသည်။

အားလုံး၏မျက်လုံးတွေကို မြင်လိုက်ရသောအခါ ရှက်ရွံ့ပြီး မျက်နှာကို အောက်စိုက်ထားလိုက်၏။

လင်းချန်က ပန်းကန်ကိုကိုင်ထားပြီး သူလာသည်ကိုမြင်သောအခါ ပေါ့ပေါ့ပါးပါးပြောလိုက်သည်။

"ဒါနဲ့ အဲဒီမိန်းကလေးအကြောင်းပြောရဦးမယ်... မနက်ဖြန် သူနဲ့မသွားပါရစေနဲ့... ဒီရက်တွေမှာ ငါတို့လမ်းမှာ နောက်ကျနေတာကြာပြီ... ငါတို့ နောက်ရက်အနည်းငယ်အတွင်း အမြန်သွားရမယ်"

လျန်လျှို သူကြားလိုက်သည့် ငိုသံကို တွေးပြီး တစ်စုံတစ်ခုကို နားလည်သွားပုံရသည်။

"သခင်လင်း...ခင်ဗျားကို စော်ကားရင်တောင် သူက အားနွဲ့တဲ့ မိန်းမသားမို့လို့ စိတ်ထဲမထားပါနဲ့"

လျန်လျှိုက လူဆိုးမဟုတ်သော်လည်း တစ်သက်လုံးနီးပါး စစ်တန်းလျားတွင် နေခဲ့ပြီး ရက်စက်ယုတ်မာသော နှလုံးသားကို တစ်ခါမျှ မမြင်ဖူးပေ။

ခေတ်ဟောင်းရောက်foodieတစ်ယောက်၏ရှင်သန်ခြင်းWhere stories live. Discover now