Karanlık Prens

Ölüler Acı Çekmez

Büyüklü küçüklü şelalelerle çevrili As-
tana Vadisi için,gezegenin en güzel va- disi demek yalan olmazdı.Akemilerin
gökyüzünden kopup gelmiş bulutlar,
deli bir rüzgarın onları alıp götürmesi ihtimaline karşın iyice alçalmış,vadi-
nin derinliklerinde hayalet bulutlar halinde geziniyordu.Akıl almaz renk ve çeşitlilikte çiçeklerle donanmış va-
dinin,sadece kendisine aitmiş gibi gö-
rünen gökyüzünde,pembe polen bu-
lutları arasında kuşlar uçuşuyordu.
Türlerine has,değişik sesler çıkararak uçan kuşlar,Miyuki'nin içini mutlu-
lukla doldurdu.Vadi,cennetten bir kö-
şe gibiydi..

Sabahtan beri özenle topladığı pembe Kalinda çiçeklerine baktı.Yeteri kadar toplamıştı.Artık yola koyulma vaktiy-
di.Derin bir nefes aldı.Bugün Terraya,
anneannenin mezarını ziyaret etmeye gidecekti.Herkesten ve her şeyden ka-
çıp buraya geldiği ilk günden beri dik-
katli davranmış,Asahi'nin onu ilk ara-
yacağı yer olduğunu bildiği,annean-
nenin mezarına gitmemişti.Gökyüzü-
ne baktı!Daha fazla gecikemezdi.

Akemili ve Terralı muhafızlardan sak-
lanarak üç saat süren uzun bir yürü-
yüşün ardından,nihayet Terraya ulaş-
tı.Mezarın hemen yakınında olduğu-
nu hatırladığı derenin,gürül gürül a-
kan sesini duyabiliyordu artık.Dereye
yaklaştıkça,çok daha dikkatli olması gerektiğini biliyordu.Nitekim sık bir çalılığın arkasına saklanarak,uzun sü-
re etrafı kolaçan ederek bekledi..Dü-
şündüğü gibi gökyüzünde sürekli dev-
riyeler halinde gezinen Akemili mu-
hafızlar vardı.Ayrıca kalın Daga ağacı-
na tünemiş,gözlerini anneannenin mezarından ayırmayan,sabırla ve hiç konuşmadan bekleyen iki Akemi mu-
hafızı da gözünden kaçmamıştı.Nere-
deyse üç ay geçmiş olmasına rağmen,
demek hala aynı kararlılıkla arıyor-
lardı onu.İnatçı Yarasa!diye düşündü.
Bir süre ne yapacağını bilemeden bek-
ledi.Ağlamak üzereydi.Oysa buraya gelirken ne kadar da mutluydu.Kuca-
ğında sımsıkı tuttuğu Kalinda çiçekle-
rine bakakaldı.Anlaşılan anneannenin mezarını dahi okşayamadan,onları da yanına alıp,mağaraya geri dönecekti.
Komik!diye düşündü.Buna tam anla-
mıyla Eve Eli Boş Dönmek denilemez-
di değil mi!?

Aylarca Asahi'ye yakalanırım diyerek konuşamamaktan,geceleri sayıkla-
maktan korktuğu için yeterince uyu-
yamamaktan,doğru düzgün beslene-
memekten,soğuktan,sıcaktan,yalnız-
lıktan,böceklerden,yılanlardan,yırtıcı
hayvanlardan,içine akıttığı sessiz göz-
yaşlarından..!İyice bunalmıştı artık.
Böyle ne kadar devam edebilirdi ki!Boğulduğunu hissetti.Adeta nefes ala-
mıyordu.Bunca zaman sonra bile an-
neannenin mezarına da mı sarılama-
yacaktı!Oysa yaşama tutunabilmek, bunca zorluğa dayanabilmek için baş-
ka kimden güç alabilirdi ki!Ayak par-
maklarından başlayarak bütün vücu-
dunu saran garip bir uyuşukluk his-
setti.Korkunç derecede zayıflamış ol-
masından dolayı güçten düşmüş ba-
cakları titriyor,gözlerinin etrafını sar-
mış mor halkalarla,bir hayaleti andı-
rıyordu.Konuşamıyor,uyuyamıyor,
yemek yiyemiyor,iki ay sonra bile an-
neannesinin mezarını ziyaret edemi-
yordu.Asahi pes etmiyor,Miyuki her
geçen gün huzursuzluk denizinde
kaybolup gidiyordu.

HAYIR!Böyle devam edemezdi.Bura-
larda öylece ölüp gidecekti!Kararını
verdi.Onu ayakta tutan,hala az biraz
onuru ve gücü varken,onunla yüzleş-
meliydi.Ne olacaksa olsundu artık.

"BURADAYIM!"

"Bekliyorum gel!"dedi.

Arkasında kanat sesleri duyduğunda,
henüz ikinci soluğunu dahi almamış-
tı.Başı dik,koşulsuz yüzleşmeye hazır
yiğit bir savaşçı gibi döndü.Göz göze
geldi.Gelmez olaydı.Siyah gözlerin sa-
bit karanlığı,alnındaki lekelerin alev- si kırmızılığı..!Buna hazırdı,daha azı-
nı beklemiyordu.Ancak sanki her an
onu kullanacakmış gibi,elini kılıcının kabzasında tutmasını beklemiyordu..