Fuck, I know I'm in love. II (DUTCH)

--3

Meet: Andrew^

Ik weet niet wat ik met de gevoelens moest doen die ik voelde toen David tegenover me stond.

Ten eerste wilde ik hem een klap verkopen, omdat hij me zo depressief gemaakt heeft.
Ten tweede wilde ik hem bedanken, omdat ik door hem verder ben gegaan met mijn leven en Andrew heb ontmoet.
Ten derde wilde ik hem zoenen, omdat ik hem gemist had en merkte dat lang niet al mijn gevoelens voor hem verdwenen waren.

"Dus.., hoe gaat het met je?" Vroeg David.
Hij was niks veranderd. Hij zag er goed uit. Het maakte me jaloers. Waarom? Geen fucking idee.

"Goed! Nouja, ik voel me nu niet zo goed, ik denk dat ik maar eens naar huis ga."

Jep, dat was mijn smoes; ik voel me niet lekker. Sure.

"Oh, wil je dat ik je thuisbreng?"

Ik tilde mijn wenkbrauwen op. "Sorry?" Ik schudde mijn hoofd. "Je praat drie jaar geen woord tegen me, en nu bied je aan om me naar huis te brengen?"

Hij perste zijn lippen op elkaar. "Juist, je hebt gelijk."

"Ik moet gaan." Zei ik afstandelijk terwijl ik me omdraaide en weg begon te lopen.

"Hey, Rachel?"
Ik draaide me om. "Wat?"
"Laten we een keer een drankje doen, bijpraten."

Ik wist niet zo goed wat ik moest zeggen en zei; "hm, andere keer.", draaide me snel om en liep snel naar Andrew die ik aan tafel zag zitten. Hij was aan het praten met Nathan (met wie hij goed kon opschieten, thank god) en lachte om weetikveel wat. Hij keek op toen ik op de stoel naast hem kwam zitten en glimlachte. "Hey,"

Ik keek even naar Nathan, die nu alweer met iemand anders praatte, en keek weer naar Andrew.
"Kunnen we naar huis? Ik voel me niet zo lekker." Loog ik.

"We zijn er pas net,"
Ik keek weg en knikte. "Klopt, en nu voel ik me niet lekker meer."

"Kun je niet nog heel even blijven? Het is onbeleefd om weg te gaan binnen een uur."
We waren er al bijna anderhalf uur. Kortom; Andrew wilde nog niet naar huis.

Tijd voor optie twee.

Ik legde mijn hand op zijn bovenbeen, wat niemand kon zien aangezien het onder de tafel was, en schoof het langzaam omhoog, richting zijn, dat weet je zelf ook wel.
"Alsjeblieft?" Vroeg ik.

Andrew keek even naar me en knikte toen toegeeflijk. "Ja, oké."

Het werkt altijd, na bijna twee jaar nog steeds.

Ik glimlachte en trok mijn hand weg. "Mooi."

We stonden op, ik pakte expres zijn hand in de hoop dat David het zou zien en misschien wilde ik dat hij jaloers zou worden, en deden ons Rachel-voelt-zich-niet-lekker-dus-we-gaan-maar-weer-eens-verhaal tegenover Addison en Nathan.

Niet te geloven dat ik dit doe om niet in dezelfde ruimte als David te zijn. Ik zou boven hem moeten staan. Ik ben blij met Andrew, waarom zou ik David jaloers maken?
Ja, hij heeft me pijn gedaan, maar moet ik dat er nou echt inwrijven bij hem om hem iets te bewijzen?

Andrew is degene met wie ik oud wil worden, niet David, stop dat ontwijken van je, met dezelfde vrienden kun je het onmogelijk voorkomen hem te zien.

Andrew en ik liepen naar buiten en zuchtend klemde ik me aan zijn arm vast. "Sorry dat ik je daar weggesleept heb," zei ik terwijl ik naar hem keek.

"Het is oké," zei hij.

"Ben je boos?"

Hij schudde zijn hoofd. "Nee, maar je moet echt eens stoppen met je hand op plekken leggen waar het niet hoort als we in openbare ruimtes zijn." Zei hij grijnzend wat me aan het lachen maakte. "Right, toch blijft het werken."

"Je hebt misschien iets teveel macht over me," zei hij.
Ik grijnsde. "Daar heb ik totaal geen moeite mee."

Toen we in de auto gestapt waren draaide Andrew zich naar me toe. "Dus wat is de echte reden dat we hier weggaan?"

Ik haalde mijn schouders op. "Ik wilde gewoon weg."

Hij trok een wenkbrauw op.

"Echt," zei ik.

"Je vind Chloe geweldig. Ik geloof je niet."

Ik keek weg. "Oké, ik voelde me niet lekker." Mompelde ik terwijl ik zijn blik weer ontmoette.

Hij trok zijn wenkbrauwen op. Hij geloofde me niet. Great.

Ik zuchtte diep en keek voor me uit. "Oké, die gozer die mijn hart heeft gebroken?"

"Die lul? Wat is daarmee?"

Ik keek naar hem met een noem-hem-alsjeblieft-geen-lul-blik en hij klemde met een klein zuchtje zijn kaken op elkaar.

"Hij was hier." Zei ik.

"Hij was..., hier?"

Ik knikte. "Ik was hem aan het ontwijken en wilde jou zoeken om weg te gaan maar toen begon hij tegen me te praten en-" "Rachel..,"
Ik keek afwachtend naar hem. "Ik ga je niet straffen voor het feit dat je met je ex gepraat hebt, hoor."

Ik keek weg en perste mijn lippen op elkaar.

"Wat zei hij?"
"Hij vroeg of het goed met me ging, en daarna stelde hij voor om een keer samen iets te gaan drinken om bij te praten."
"En wat zei jij?"
"Ik zei; andere keer."
Andrew grinnikte en ik keek weg. "Misschien moet je een keer bijpraten." Zei hij toen.
"Ja daaaag!"
Hij keek naar me en ik rolde mijn ogen. "Oké, ooit. Misschien over twee jaar."
Andrew begon te glimlachen en gaf me een kus. "Prima, deal."

V & C& follow.