Fuck, I know I'm in love. II (DUTCH)

--21

Zaterdag. Dat betekend David.
Ik had geen zin in David vandaag, ik wilde gewoon in bed blijven liggen met Andrew's armen om me heen.
Nope, David was er om het te verpesten.

Dus om half 2 rolde ik het bed uit, aangezien ik om 2 uur afgesproken had, en kleedde ik me om en deed ik de dingen die je s'ochtends doet totdat het 5 voor 2 was en ik constateerde dat dat wel een goede tijd was om weg te gaan.
Op zijn minst was ik niet zo zenuwachtig als de vorige keer.

Ik liep nog even naar boven en liet me naast Andrew op bed vallen. "Ik moet gaan," zei ik.
Andrew draaide zijn hoofd naar me toe en grijnsde. "O ja?"

"Uhu," ik glimlachte even en haalde mijn hand door zijn haar. "En dit keer ga ik niet lang blijven."

"We zullen zien."
"Haha," zei ik sarcastisch. Ik gaf hem een kus en stond weer op uit bed. "Dag, mijn liefde!" Zei ik dramatisch. Andrew lachte even. "Doei."

+

Ik kwam om 10 over 2 aan bij het café.
Er was file.
Nee dat is geen grapje, dit keer.

Ik liep naar binnen, keek rond, zag David en liep naar hem toe. "Hey," zei ik zuchtend terwijl ik ging zitten.
"Ik dacht even dat je het vergeten was." Zei hij.
"Ik ben er toch!" Ik had geen zin om hem mijn fileverhaal te vertellen.

Hij glimlachte even. "Ja, dat kan ik zien."

"Fijn." Mompelde ik terwijl ik opzij keek. Kan ik hier nu weer weg?

"Is er iets?"

Ik keek op en schudde mijn hoofd. "Nee," ik wil alleen terug naar Andrew en niet hier zijn om mijn tijd te zitten verspillen aan mijn ex.

"Cool, wil je iets drinken?"
Ik schudde mijn hoofd. "Nee, ik-, nee." Geen drinken is eerder weg.

David keek naar me en wist duidelijk zelf ook wel op te merken dat ik hier niet wilde zijn en keek toen weer weg. "Dus Andrew is Brits?"

Ik fronste. "Waarom wil je dat weten?"

"Hij nam de telefoon op. Hij had een Brits accent."

"Ja, hij is Brits. Waarom begin je over Andrew?"

"Omdat ik je alleen maar aan het praten krijg als ik over hem begin."
Goed bedacht. Echt waar. Tactisch.

Ik rolde mijn ogen en keek weg. "Er zijn vast wel meer dingen waarover ik wil praten."
"Zoals wat?"
"Maar niet met jou." Maakte ik mijn zin af.
David lachte even, iets tussen een snuif en grinnik in, en keek naar me. "Ik ben blij dat je niks veranderd bent."
"Dat is anders wel de reden waarom we niet meer samen zijn."
"Klopt, maar ik heb nooit gezegd dat ik je karakter niet ontzettend aansprakelijk vind."

Ik keek hem met een niet-onder-de-indruk-blik aan en schudde mijn hoofd. "Ik snap jou echt niet."
Hij glimlachte. "Gelukkig maar. Ik was al bang dat ik de enige was. Ik snap jou ook niet, trouwens."

"Leuk, misschien moet ik dan maar gaan." Mompelde ik.
Hij keek naar me en ik voelde me plotseling weer schuldig.
"Prima, ik blijf wel." Mompelde ik terwijl ik weer een stukje onderuit zakte.
Hij grinnikte.

"Wat is er zo grappig?"
"Niets, hoor." Hij leunde naar achter en keek me geamuseerd aan.
"Hey, ik ben hier niet om je te amuseren door irritant te zijn, hoor."
Hij glimlachte even en schudde zijn hoofd. "Dat ben je niet, hoor."
"Mooi zo."
Stilte.

Kon ik nu weg?

"Hoe is werk?"
"Prima."
"Hoe is Andrew?"
Ik rolde mijn ogen. "Andrew is ook prima."
"Hoe is leven?"
"Jezus, mijn leven is prima."
"Waarom scheld je dan?"
Oké Rachel, keep calm, hij probeert je alleen maar uit te lokken.
"Omdat ik hier niet wil zijn."
"We kunnen wel ergens anders heen gaan, als je wilt."

Ik beet op mijn lip om niks te zeggen en keek weg. Ik wil niet bij jóú zijn, dat is de juiste verwoording.
"Hier is prima." Zei ik.
Hij glimlachte weer.

"Ben ik echt zo grappig?"
"Uhu," hij knikte met een brede grijns.
Toen moest ik glimlachen, en ik dacht kut, en ik keek weg en perste mijn lippen op elkaar om het te stoppen. "Goed om dat te horen." Zei ik toen terwijl ik weer naar hem keek.

"Mag ik je ring zien?"
"Wat?"
"Je ring."
Ik keek naar mijn hand waar hij naar keek en toen weer naar hem. "Waarom?"
"Gewoon..,"
Ik zuchtte en reek mijn hand naar hem uit, legde het op de tafel zodat hij het niet zou vasthouden of whatever.
Hij bekeek het. "Wat is het, diamant?"

"I don't know." Mompelde ik.

"Duur?"
"Wat kan mij dat nou weer schelen?!" Ik trok mijn hand terug en keek hem onbegrijpelijk aan.
Hij keek gekwetst en ik vroeg me af waarom, totdat hij zei; "vind je dat ik je niet genoeg gaf?"

"Wat?"
"Eerlijk,"
"Eerlijk wat?!"
"Had ik je een ring moeten geven? Of cadeau's? Of meer?"

Ik schudde mijn hoofd. "Je bedoelt geld?"
Hij keek weg door naar de tafel te kijken en ik zuchtte. "Geld kan me niks schelen. Echt niet. Al was deze ring van plastic gemaakt en uit een snoepmachine gehaald was ik er nog blij mee geweest."
"En ik? Heb ik je genoeg gegeven?"
"Waar maak je je druk over? Jij hebt het uitgemaakt met mij, weet je nog?"
Hij keek weg. "Je bent nooit teruggekomen."
"Je hebt me nooit opgezocht."
Hij zweeg.
"Wist je dat ik een half jaar in de psychiatrische inrichting heb gelopen? Door jou? Omdat ik depressief was? Sorry Dave, maar ik kan echt niet zomaar vrienden met je worden alsof er niks is gebeurd."
Hij slikte.
"En ja, je hebt me genoeg gegeven. Liefde. Dat was alles wat ik nodig had, geef jezelf vooral niet de schuld." Ik keek weg en beet op mijn lip.

"Depressief?"
"Ik ben vandaag precies drie maanden van mijn depressiva af."
En nu wil ik het graag weer omdat ik hierover moet praten met degene die ervoor gezorgd heeft dat ik het in eerste instantie heb moeten slikken.

"Gefeliciteerd." Zei hij zacht.
"Dankje." We keken naar elkaar en ik schudde mijn hoofd. "Ik hou van Andrew, oké? Het spijt me. Het word niks meer tussen ons."

"Het spijt me," zei hij zacht. "Voor het ruïneren van een deel van je leven."

"Dat heb je niet."
"Echt wel. Als je mij niet ontmoet had was je leven een stuk beter geweest."
"Als ik jou niet ontmoet had had ik nooit geweten wat liefde is en had ik nooit deze baan gekregen en had ik nooit promotie gekregen en had ik nooit al deze ervaringen gehad en had ik nooit Andrew gehad."
Gek dat dit gesprek ineens zo diep was.

Hij keek naar me, slikte en keek weg. "Je hebt een half jaar in een ziekenhuis rondgelopen, zei je net, daar heb ik voor gezorgd."
"Ik heb er dingen van geleerd."
"Je hebt je teen gebroken door mij."
Ik glimlachte. "Dat was mijn eigen schuld."
Hij glimlachte even triest en keek toen naar de tafel. "Door mij heb je geprobeerd zelfmoord te plegen. Rachel, doe nou niet alsof ik een heilig boontje ben."
"Dat ben je ook niet. Ik leef nog. Daar heb jij voor gezorgd. Zie het wat positiever."

Hij slikte en keek weg. "Right."

"Dave," zei ik om zijn aandacht te trekken. Toen hij naar me keek zuchtte ik. "Geef jezelf niet de schuld, oké?"

Hij mompelde iets en keek weer weg.
"Hey, ik meen het."

Hij keek weer terug en knikte zacht. "Sure," mompelde hij.

David en ik praatten die middag. Serieus, dit keer. Het was niet erg, het was meer als een opluchting.

V & C & follow.