Fuck, I know I'm in love. II (DUTCH)

2. 3--

"Hey, woah,, wat is er gebeurd?" David liep achter me aan toen ik voorbij hem liep. Ik liep richting zijn auto, ik wilde weg hier. Ruw veegde ik de tranen die over mijn wangen liepen weg. Ik was woedend.
Zwijgend deed ik de autodeur open en ging ik zitten. Ik hijgde van de woede en haalde diep adem.
David ging aan de andere kant zitten. "Wat heb je gezegd?"
Ik keek naar hem en zei; "dat ik hoop dat hij een hartaanval krijgt terwijl zijn fuckgirl in zijn lul stikt." Zei ik bloedserieus.

David fronste, begon breed te grijnzen en lachte toen. Ik keek weg met een klein glimlachje en beet zacht op mijn lip. "Kunnen we nu weg hier?
"Ik ben echt benieuwd naar wat je hem allemaal verteld hebt."

"Rijden, alsjeblieft." Mijn woede-adrenaline was weer weg en nam plaats voor verdriet en bedrog. David zag het, knikte zacht en begon te rijden.

"Wil je terug naar mijn appartement? Je kunt daar wel blijven, als je wilt..," zei David na een tijdje.
Ik keek naar hem, stilletjes, en keek weer voor me uit. "Wil je dat?"
"Ik wil wat het beste voor jou is."
Ik beet hard op de binnenkant van mijn wang en keek uit het zijraam. "Prima, maar geen medelijden tonen."

"Deal."

+

Toen we zijn appartement weer binnenliepen deed ik mijn schoenen uit en ging ik op de bank zitten.
Ik wist niet hoe ik me moest voelen en al helemaal niet hoe ik me moest gedragen.
Ik voelde me namelijk bedrogen, verdrietig en boos, maar tegelijkertijd was ik ook opgelucht, omdat ik nu eindelijk wist waarom Andrew zo deed, ik was ook opgelucht dat ik mezelf niet voor paal had gezet op de bruiloft. Ook was ik blij, voor mezelf, dat ik eindelijk weer iets gekozen had wat ik écht wilde.

Daarom wist ik niet hoe ik me moest gedragen.
Moest ik boos zijn? Moest ik huilen? Moest ik blij zijn? Moest ik doen alsof er niks gebeurd was? Het laatste leek me het beste, maar als ik dat zou doen zou dat waarschijnlijk te verdacht zijn. Maar als ik blij was, ook. En als ik huilde, ik wist gewoon niet wat ik moest doen.

"Wil je drinken?"
"Ik snap gewoon niet hoe iemand vreemd kan gaan."
David zweeg weer en liep naar de keuken. Op zijn minst hield hij zich aan zijn geen medelijden belofte.
"Als je met een ander neukt, waarom zou je de ander dan willen overtuigen dat je van diegene houdt en bruiloftsplannen plannen?!"
"Thee?"
"En dan zegt hij nog dat ik hetzelfde doe ook! Ik ga niet vreemd! Waarom zou ik vreemd gaan? Dat is triest!"
David maakte thee.
"Is het raar als ik opgelucht ben? Waarom ben ik niet verdrietig?"
"Ik denk dat ik hier geen antwoord op kan geven zonder als een klootzak te klinken." Zei David.
"Zeg het."
Hij trok een wenkbrauw op.
"Er bestaan geen grotere klootzakken dan Andrew." Zei ik.
"Oh, echt wel, hoor."
"Klopt, vertel het alsnog maar."

Hij keek weg. "Oké, nou," hij keek weer terug en zei; "ik denk dat je opgelucht bent omdat je nu eindelijk van hem af bent."

Ik keek weg. "Ik weet niet meer of ik de laatste paar maanden echt of nep van hem hield."

"De laatste drie maanden? Nep. Daarvoor? Echt." Zei David.
Ik keek naar hem en slikte. Waarom had hij gelijk? Ik wilde hem het tegendeel bewijzen.

Het bleef stil, de waterkoker ging uit en David schonk een kop water in. Daarna deed hij er een theezakje in en zette hij het op de tafel voor me, ging aan de andere kant van de bank zitten en keek naar me.

"Denk je dat ik mijn ouders moet bellen?" Vroeg ik.

David haalde zijn schouders op. "Weet ik niet, staat je mobiel uit?"
Ik knikte.
"Wil je dat ik hem aanzet?"
"Ik ben niet gehandicapt, ik doe het zelf wel." Mompelde ik terwijl ik opstond, mijn mobiel pakte en weer op de bank ging zitten. David zweeg, verstandig van hem, en ik zette mijn mobiel aan.

Het was 6 uur. Waarom duurde deze dag zo lang?

Ik staarde naar het scherm van mijn mobiel en wachtte tot het opgestart was. Daarna ging ik naar mijn contactenlijst en beet ik op mijn lip.
"Anne of Tammy?"

Ik dacht even, en David grijnsde kleintjes, en tegelijkertijd zeiden we; "Anne."

Dus ik keek eerst heel lang naar de naam, drukte er toen op en drukte mijn trillende hand tegen mijn oor.
Ik was bang dat ze boos zou zijn. Waarom? Geen idee. Waren mijn moeders ooit boos op me geweest voor mijn keuzes? Nope. Stop met bang zijn, lafaard.

Binnen 3 seconden nam Anne op. "Rachel! Je moeder en ik hebben je al tientallen keren proberen te bellen!"
Je moeder en ik. Jij bent ook een moeder, mam.

"Hey, sorry, mijn mobiel stond uit." Zei ik terwijl ik mijn hoofd op mijn hand steunde. Ik beet op mijn pink. Geen idee waarom.

"Waar ben je? Gaat het goed? Je bent toch niet in het ziekenhuis hè?"
"Nee mam, alles gaat goed." Mijn hart is misschien niet meer zo heel als een dag geleden.

"Waar ben je?" Vroeg Anne opnieuw.
Ik keek naar David. "Een vriend."

"Kunnen we langskomen? Wat is er gebeurd? Waarom waren jij en Andrew niet op de bruiloft? Hebben jullie ruzie gehad?"
"Uhm, een andere keer langskomen is misschien beter." Zei ik.
"Laat ze langskomen," zei David.
Ik schudde mijn hoofd naar hem en maakte gebaren dat hij zijn mond moest houden.

"Wie was dat?"
"Een vriend."
"Zie je wel dat we langs moeten komen! Wil je anders dat alleen Tammy komt? Of ik? Of allebei?"
Ik beet op mijn lip en keek naar de grond. "Mam, het gaat prima,"

"Lieverd, zal ik langskomen? Ik kan Tammy hier achterlaten, dan kan ze alle zeepjes inslaan."

Ik glimlachte en haalde mijn neus op. Ik huilde niet, stond wel op het punt dat te gaan doen.

"Het hoeft echt niet," zei ik.
David zuchtte en stak zijn hand uit als teken dat ik hem mijn mobiel moest geven en ik schudde mijn hoofd.

"Kom op," zei hij.
"Nee!" Fluisterde ik.
"Alsof je mijn steun nu wilt. Kom op, geef me je mobiel."
Ik zweeg, en toen hij me bleef aankijken zuchtte ik geïrriteerd en zei ik; "mam, hier heb je David."
Alsjeblieft, zeg niks over hem. Vraag niks over hem.

Snel gaf ik mijn mobiel aan David en hij stond op en liep naar zijn slaapkamer. Great, ik mocht niet eens meeluisteren ook.

Ik kroop in het hoekje van de bank, ging onderuitgezakt zitten, bijna liggen op mijn zij en trok mijn knieën naar mijn borst.
Ik herinner me nog hoe verbaast Anne en Tammy reageerden toen ik vertelde dat het uit was. Ze werden zelfs een beetje boos. Toen kwam ik met Andrew, en sindsdien heb ik nooit meer een woord gesproken over David met mijn ouders.

Toen David terugkwam legde hij de mobiel op mijn tafel en ging hij zitten.

Mama is onderweg.

V & C & follow.