Fuck, I know I'm in love. II (DUTCH)

--10

100 duizend reads op mijn vorige boek! Als cadeautje een extra hoofdstuk :)

Doe zo normaal mogelijk als je kan.
Niet enthousiast doen! Dan denkt hij dat je het leuk vind om hier te zijn.
Lach vooral niet om zijn grapjes, dan denkt hij dat je hem nog leuk vind en hem waardeert.

Eerst keek David even rond, en toen hij mij zag glimlachte hij kleintjes en liep hij naar me toe.

Moest ik opstaan?
Moest ik hem een knuffel geven?
Moest ik hem een hand geven?

Ik besloot op te staan, en toen hij voor me stond wilde ik hem een hand geven (wat bezielde me?!) en hij probeerde me te knuffelen, waardoor het een raar buik-steek-knuffel-ongeluk werd. "Oh," was het enige wat onze monden verliet.
Toen David me los liet ging ik beschaamd zitten met een hartslag die waarschijnlijk dodelijk was. Ik durfde hem niet aan te kijken, wist niet wat ik moest zeggen en keek naar mijn handen, draaide mijn ring.

"Uhm, hoi." Zei David toen.
Ik keek naar hem. "Ja, hoi."

Kon het nog ongemakkelijker?!

Mijn koffie werd toen gebracht en ik bedankte de bediende en toen bestelde David ook wat en ik staarde naar mijn koffie en roerde erin en tikte tegen de tafel en sodeju dit was ongemakkelijk.

"Je ziet er goed uit....," begon David.
Goed ding om te zeggen.
Gelukkig zag hij het; ik had onopvallend meer mijn best gedaan om er goed uit te zien puur om hem jaloers te maken.

Ik glimlachte ongemakkelijk en een lange stilte volgde.

"Dus.....," begon David.
Ik keek op en keek naar hem. Het voelde alsof ik gestoken werd. Hey jongen die mijn hart gebroken heeft. Hey jongen waar ik alleen nog maar negatief over kan zijn terwijl er eerlijk gezegd veel meer positieve dingen zijn.

"Right." Mompelde ik terwijl ik wegkeek.

"Dit is echt heel ongemakkelijk." Mompelde David zacht.

Ik keek naar hem en begon toen te grinniken. Puur uit zenuwen.
Fuck ik heb gelachen om hem.

David glimlachte even. "Dus, hoe is het?"

Ik haalde mijn schouders op. "Goed, denk ik."
Spraakzaam was ik ook niet echt vandaag.

"Goed?"
"Uhu!"

"Hoe is werk? Werk je nog steeds bij dat hotel?"

Ik knikte. "Jep, ik ben nu zegmaar, een soort van onder-manager."
David fronste. Hij klonk geïnteresseerd en ik voelde me plotseling ontzettend schuldig. "Echt?"

"Ja, ik praatte mezelf een keer voorbij tegen mijn baas en toen zei ze dat ze me wel een leuke pittige vernieuwing vond voor in de leiding."

David glimlachte. "Cool, dat is...," hij keek een beetje alsof hij zichzelf wel voor zijn kop kon slaan "cool." Zei hij toen wat zachter.

"Dus hoe is jouw werk?"
Ewh. We waren aan het praten over werk. We leken wel volwassenen! Laten we het feit dat ik nu 25 ben er maar even buitenhouden.

"Goed! Uhm, nadat," hij maakte een handgebaar tussen ons en schraapte zijn keel. "Right, ik ben dus, uh,"
Voor als je het niet snapt, hij probeert duidelijk te maken dat nadat hij het úitgemaakt heeft,
"daarna heb ik een jaar in Phoenix gewerkt, door, promotie, en ook nog een jaar in New York, en een half jaar Washington, en toen wilde ik eigenlijk wel weer graag naar huis dus nu ben ik hier."

Ik staarde naar mijn koffie en knikte. "Klinkt..., tof."

"Right, wauw wat saai. Ander onderwerp?"