Fuck, I know I'm in love. II (DUTCH)

--35

Toen we die avond thuiskwamen, begon ik Andrew te zoenen. Als afleiding van David. Jezus wat was ik toch weer erg.

Hij zoende me terug en ik trok zijn shirt uit en toen hij verbaasd keek zoende ik hem weer.
Afleiding afleiding afleiding.

Was ik Andrew op dat moment aan het gebruiken om mezelf van andere dingen af te halen?
Misschien.
Ja.

Was ik een hele slechte vriendin?
Misschien.
Ja.

Had ik sex met Andrew met David in de achtergrond van mijn gedachte?
Omg, wat was ik aan het doen?!

Andrew was degene op wie ik verliefd was, niet Dávid!

+

Bruiloften plannen.
Niks voor mij.

Vandaag ging ik de jurk uitzoeken. Addison was er bij, mijn moeders konden niet komen maar wilden facetimen. Tja, dat kan natuurlijk ook.

Ik wist echt niet hoe ik me moest gedragen terwijl Addison en ik naar de winkel reden.
Moest ik zeuren over het feit dat ik een jurk moest dragen?
Moest ik blij zijn omdat trouwen met Andrew in zicht kwam?
Help help help.

Eenmaal in de winkel pakte ik mijn laptop en zette ik FaceTime aan met mijn ouders. Dat was namelijk één ding waar ik niet aan kon ontkomen.

"Heb je je jurk al aan?" -Tammy.
"Oooooh wat leuk," -Anne.

Ik rolde mijn ogen. "Dit is mijn kleding. Nee, ik heb geen jurk aan."

"Trek er dan snel een aan!" -Tammy.

Addison grinnikte toen ik mijn ogen rolde en toen de vrouw uit de winkel ons kwam helpen negeerde ik mijn ouders zoveel ik kon.

Toen ik mijn eerste jurk aanhad, trouwjurken zijn kut; ze zitten niet en zijn onmogelijk aan en uit te trekken, liep ik het pashokje uit en voelde ik me net een worst in een worstenbroodje. De worst was een barbie.

"Wat moooooi," -Tammy.
"Wauw.-"-Anne.
"Wat is onze dochter toch prachtig!" -Tammy.

Ik keek naar de spiegel en schudde mijn hoofd meteen. "Nope, dit word hem niet."
Addison glimlachte alleen een beetje en ik wist niet precies wat er door haar hoofd ging, maar het was vast niet iets positiefs.

Twee jurken. Vier jurken. Negen jurken. Hoelang stond ik hier al? Drie uur? Vier uur? Hoelang waren mijn ouders al aan het vertellen dat ze de jurken zo mooi vonden? Hoelang had Addison al zitten glimlachen en kleine dingen gezegd?

"Misschien moeten we naar een andere winkel gaan, dit word niks." Mompelde ik toen ik eindelijk een van de vreselijke jurken uitgetrokken had.

Addison knikte. "Als jij dat wilt,"

Ik fronste even en keek toen naar mijn ouders die nog steeds op FaceTime waren, besloot dat het geen goed idee was om een gesprek met Addison te zitten voeren met hun erbij en kleedde me snel om. Vervolgens liep ik naar mijn laptop en zei; "ik heb niks kunnen vinden, ik moet nu gaan, oké?"

En toen kwam het gekibbel van mijn ouders; over hoe mooi de jurken waren en dat ik snel iets moest kiezen omdat de bruiloft al snel was en dat het toch niet zoveel uitmaakte en dat ze weer wilden FaceTimen als ik jurken ging passen en hoeveel ze me misten.

Ik wachtte af tot wanneer ze uitgepraat waren en zei toen; "right, ik mis jullie ook, doeeei." En zette het snel uit. Addison grinnikte.

Toen we in de auto zaten, keek ik naar Addison.
"Serieus, wat is er?"

Ze keek op. "Wat? Niks!"

"Je zegt bijna niks, glimlacht geforceerd en... Je bent stil! Waarom?"
Ik tikte op het stuur wachtend voor antwoord en luisterde naar haar zucht.
"Ik heb zo mijn twijfels." Mompelde ze toen.

"Over wat? Tróuwjurken?!"

Ze schudde haar hoofd. "Nee! Dat is het niet. Ik denk gewoon dat je de bruiloft moet uitstellen."

"Waarom dat?"
"Het is nog vroeg, Rachel."
"We zijn al bijna een jaar verloofd,"
"Juist, jullie kenner elkaar amper drie jaar. Hoe weet je zo zeker dat je met hem wilt trouwen?"

"Omdat ik van hem hóu!"
Ze keek me doorzoekend aan en ik trok mijn wenkbrauwen op. "Wat? Bevalt dat je niet?"

"Jawel, tuurlijk gun ik je liefde en al die dingen, ik weet alleen niet of ik dat Andrew wel gun. Of ik Andrew jóu wel gun."
Ik keek haar verward aan. "Wat probeer je te zeggen? Dat Andrew slecht voor me is? Andrew is goed voor me en ik hou van hem, ik denk niet dat je daar veel aan kan veranderen."
"Hij mishandelt je."
"Dat was een keer."
Ze trok haar wenkbrauwen op.
Drie keer.
"Serieus." Zei ik.

"Alsnog,"
"Alsnog wat?!"
"Het had 0 moeten zijn."
Ik keek weg. "Heeft Nathan je dan nooit iets aangedaan uit boosheid?"
Addison fronste. "Heeft David je wel eens iets aangedaan?"
Hij heeft mijn teen gebroken.
Wacht, dat kwam door mezelf.

"Ik vroeg iets aan jou."
"En ik iets aan jou."
Ik zuchtte. "Nee, David heeft me niets aangedaan."
"Mooi, Nathan mij ook niet."

Ik zuchtte en keek weg. "Iedereen heeft zijn problemen. Ik hou alsnog van Andrew."

"Ik zeg niet dat je niet van hem mag houden, ik zeg alleen dat je de bruiloft misschien moet uitstellen."

"Dat wil ik niet."
"Waarom niet?"
Waarom niet?
Ik keek weg en zuchtte. "I don't know. Dan ben ik tenminste van al het gezeik af."

Ga je trouwen? Wanneer? Met wie? Moet je dat wel doen? Is het niet te snel? Wat als je iemand anders vind? Etc. Etc. Etc.

"Je gaat trouwen zodat je van het gezeik af bent?"
Ik keek naar haar en zweeg.
"Je zou het juist leuk moeten vinden, Rachel."

Ik keek weer weg. "Kun je me niet gewoon een keuze zelf laten maken? Ik ben 25, ik ben oud genoeg om zelf mijn beslissingen te nemen."

Addison zuchtte en keek me aan, alsof ze mijn ziel aan het doorboren was.
"Ik weet het niet..."

"Wat wil je dan? Wat bereik ik met uitstellen?"
"Realisatie."
"Over wat? Dat Andrew soms een klootzak is? Dat was David ook, hoor."
"David is anders."
"David is niks anders." Zei ik.
"Met David had je gezond ruzie, met Andrew heb je negeer ruzie."
"Met Andrew heb ik nooit ruzie. Met David bijna elke dag."
"En toch denk ik niet dat Andrew je waard is."

"Wat wil je doen? Me overhalen om niét met hem te trouwen?!"
"Nee, ik wil alleen dat je goed nadenkt over wat je gaat doen."
"Ik heb nagedacht."
Ze trok een van haar wenkbrauwen op.
"Ik ga het doen."

"Maar wat als Dav-"
"Wat heeft David hiermee te maken?! Als jij met Nathan gaat trouwen ga ik je ex er toch ook niet bij betrekken?!"
"David is anders."
"David is inderdaad anders, maar dat betekend alsnog niet dat je hem erbij moet betrekken."
"Hij vind je leuk."

Ik zuchtte en keek weg.

"Als in heel erg."

Ik keek naar haar. "Weet ik."

Ze fronste. "Sinds wanneer?"

"Nathan's verjaardag."
Addison keek weg.

"Wacht, sinds wanneer weet jij het?"
"Weet ik niet. Eerder."

"Heb je geprobeerd me aan hem te koppelen?!"
"Nee! Natuurlijk niet!"

Toen was ik boos, keek ik vooruit en begon te rijden.
Ik kon het namelijk echt niet hebben dat Addison wist dat hij me leuk vond, ook al had ze het waarschijnlijk van Nathan gehoord.

Ik negeerde Addison, zette haar thuis af en reed zo snel ik kon weg.

Hij vind me leuk hij vind me leuk hij vind me leuk.

V & C & follow.