Fuck, I know I'm in love. II (DUTCH)

--26

O god, het is zover. Een shipnaam. Dachel. Lmao
Wat zijn Andrew en Rachel dan? Andel? Anchel? Randrew? Radrew? What?!!!!

Alles voelde vertrouwd toen ik wakker werd.
Behalve mijn érnstige hoofdpijn en misselijkheid, dat niet.

Toen ik mijn ogen opende, schrok ik me dood.
Letterlijk. Ik had op een haar na een hartverzakking.

Ik lag namelijk niet in mijn eigen bed, of zelfs mijn eigen appartement. Nope.

Dit was David's bed en David's appartement.

En ik schrok nog meer toen ik merkte dat er een arm om me heen geslagen was.
En nog meer toen ik zag dat het David's arm was.

Shit shit shit.
Waarom lagen we samen in één bed?!
In zijn appartement?!
Met zijn arm om me heen?!

Dus mijn eerste impuls was zo snel als ik kon op te staan waardoor David wakker schrok,  zijn ogen opende en naarmate hij zich begon te realiseren dat ik voor zijn bed stond begonnen zijn ogen wijder open te gaan.

"Hebben we iets gedaan?!" Vroeg ik in paniek terwijl ik checkte of ik al mijn kleren nog aan had.
Kleren: check.

Ik probeerde de nacht te herinneren. Niets! Yes! Sarcasme!

David schoot overeind, ging snel naast zijn bed staan en opende zijn mond, maar leek bevroren.

"Hebben we iets gedaan?!" Vroeg ik opnieuw in paniek met mijn hand in mijn haar.
Shit shit shit Andrew gaat me vermoorden.

"Nee! Ik- ik weet het niet!"

"We lagen in één bed, samen! Hebben we--,"
Sex. Hadden we sex gehad?!
Andrew gaat me vermoorden Andrew gaat me vermoorden.

"Uhm, je hebt je kleding nog aan, ik bedoel-,"

"Kun je er niet zo sullig bij staan? Doe iets!"

"Wat wil je dat ik doe? De politie bellen?!"
"Ugh!" Ik liep de slaapkamer uit en de woonkamer in en trok hard aan mijn haar tot het pijn deed.

Ik keek rond om te zien of er enige aanwijzingen waren, toen ik niks zag beet ik in mijn mijn arm. Waarom? Geen idee. Uit frustratie, misschien.

We waren gister uitgegaan.
We hadden gedronken.
We waren dronken geworden.
Verder? Geen idee.

"Ik kan me niets herinneren, kan jij je iets herinneren?" Vroeg David een stuk rustiger dan ik was. Ik keek naar hem en schudde mijn hoofd.

Als ik thuis kom gaat Andrew me vermoorden.
Ik kan niet tegen hem liegen.
Omygod hij gaat me zo haten.
Ik heb het verpest ik heb alles verpest.

"Misschien moeten we even wachten en herinneren we str-"
"David! We lagen samen in bed en kunnen ons niks van gister herinneren! Vind je dat niet wat gek?!"

Hij haalde zijn schouders op. "Ik denk dat als er iets gebeurd was ik het wel zou herinneren." Hij grijnsde en ik draaide me hoofdschuddend om.

"Bovendien ben je erg plakkerig als je dronken bent. Je had ook met een vreemde in dat bed kunnen liggen, dat zou niemand hebben verbaast."
"Ga je me nu proberen wijs te maken dat omdat ik dronken was ik gezellig bij je in bed ben komen liggen?"
"Precies. Ja."

"Staat mijn auto hier?"
"Hoe moet ik dat weten?"

Ik kreunde geïrriteerd en keek uit het raam naar de parkeerplaats en toen ik mijn auto niet zag verborg ik mijn gezicht in mijn handen. "Andrew gaat me haten."