Fuck, I know I'm in love. II (DUTCH)

2. 40--

David p.o.v.

Rachel was altijd zenuwachtig wanneer ze haar ouders iets moest vertellen.
Al was het dat ze haar haar geknipt had.
Ook al werden ze nooit boos en waren ze altijd enthousiast.
Altijd was ze zenuwachtig.

Het verbaasde me dat Rachel in de afgelopen weken geen een keer een breakdown had gehad waarin ze zou zeggen dat ze het zat was.
Ze kotste namelijk nog steeds veel, minder dan eerst, maar veel, had rugpijn, voetpijn, vreetbuien, ik bedoel; zwangerschapskwaaltjes. Rachel had ze allemaal tegelijk.

"Omg, relax,"
"Sorry!" Rachel haalde nog eens een hand door haar haar.
"In het ergste geval plet Tammy de baby als ze je omhelst."
Rachel grinnikte en keek naar me. "Sorry, ik zal niet meer stressen."
"Leugenaar."
"Dat klopt. Ik zal niet meer laten merken dat ik stress heb."
Ik glimlachte even en pakte haar hand vast.

Eigenlijk hielden we nooit echt handen vast. Soms deed ik het om haar steun te geven en soms hielden we ze vast als we elkaar niet kwijt wilden raken op een drukke straat, maar verder, nee, niet veel.

Rachel gaf me een kneepje en ik legde mijn hoofd op haar schouder. We zaten in de taxi en ik herkende de weg waar we op reden.

Toen we aankwamen stapten we uit en ik tilde de tassen. Rachel mocht niks van me tillen, slecht voor de baby.

Morgen zouden we alweer naar huis gaan, het was een kort tripje, maar Rachel wilde echt niet langer dan een dag gaan en ik wilde niet tegen haar ingaan.

Al voordat we aangebeld hadden zwaaide de deur open en boem Tammy omhelsde Rachel die terugdeinsde voor haar buik.

Tammy fronste, keek wat er mis was.
"Oooooooooooooooooh ben je zwanger?" Niemand kon zo enthousiast als Tammy klinken.
Anne kwam ook aanlopen en zag toen Rachels buik en; "krijgen we een kleinkind? Wat leuk!"
"Wat fantastisch!" -Tammy.
"Ik heb altijd al een kleinkind gewild!" -Anne.
"Word het een meisje? Of een jongetje?" -Tammy.
"Weten jullie al een naam?" -Anne.
"Ach schatjes! Kom snel naar binnen! Jullie hebben het vast koud!" Tammy trok ons naar binnen en begon me te omhelzen en te feliciteren en te vertellen hoe leuk ze het wel niet vond om een kleinkind te krijgen en dat ik vader werd.

Goed, toen dat achter de rug was en we eindelijk aan de tafel zaten met een normaal gesprek was alles beter.

"Jullie hebben helemaal geen antwoord gegeven! Word het een jongen of een meisje?"

Rachel at een van de koekjes die Tammy op tafel had gezet en even glimlachte ik. Toen antwoordde ik; "een jongen. 21 weken."

"Wat leuk! Dus we krijgen een kleinkind?"
"Het zou raar zijn als het jullie kleinkind niet zal zijn, toch? Ik ben jullie dochter." Mompelde Rachel terwijl ze nog een koekje pakte. Anne schoof het bordje met koekjes wat meer naar Rachel toe en ik grinnikte onopmerkelijk.

"Wat leuk! Rachel en David krijgen een kind!"
"Haha," Rachel glimlachte ongemakkelijk terwijl ze nog een hap van haar koekje nam en ik glimlachte nog eens.
Ging ik ooit stoppen met glimlachen? Ik was zo blij. Ik werd een vader. Ik ging een kind opvoeden met Rachel.

"Weten jullie al een naam?" Vroeg Anne.
Rachel keek naar mij, en daarna naar haar ouders, en zei; "dat is geheim. Jullie wachten nog maar een paar maanden."

"Spannend!" -Tammy.

"Wij hebben ook iets te vertellen! Toch Tammy?"
Tammy knikte en Rachel trok haar wenkbrauwen op.
"O nee toch, wat is het? Zijn jullie ook zwanger?"
Tammy lachte en schudde haar hoofd; "nee, alhoewel dat leuk zou zijn, maar misschien zijn we er wat te oud voor. We zouden kunnen adopteren, is dat niet iets Anne? Nog een kindje! Dan kunnen de twee vrienden worden! O ja, ik zal vertellen wat ik moet vertellen. We denken eraan om naar LA te verhuizen! Dan zijn we dichter bij jullie, en met de baby is het allemaal nog handiger!"

Rachel stikte half in haar koekje, begon te hoesten. "Wat?"

"Leuk hè!"
"Zijn jullie serieus?"

Verbaasd knikte Tammy. "Wat? Vind je dat niet leuk?"

"Ik bedoel, je gaat speciaal voor mij verhuizen? Mam, ik ben niet voor niets zo vroeg uit huis gegaan. Ik kan mezelf prima redden."

"We kunnen toch niet blíjven overvliegen? Bovendien willen wij jullie kind ook zien opgroeien!" Zei Anne.
Rachel zuchtte. "Juist, we kunnen foto's sturen. En met kerst of zo komen we wel langs, en het komt wel goed. Maar ga alsjebliéft niet verhuizen voor mij."

Rachel ging nog een tijdje door over wat voor een slecht idee verhuizen naar LA wel niet was en of ze het uit hun hoofd had gepraat was me een raadsel, maar wat ik wel weet is dat ze daarna nieuwsgierig waren naar alles en nog wat en het onderwerp wegwaaide.

V & C & follow.