Fuck, I know I'm in love. II (DUTCH)

2. 37--

Ik ga jullie een opdracht geven en ik wil kijken of het lukt (waarschijnlijk niet, maar hey, het lijkt me grappig om het te proberen)
Gemiddeld krijgen mijn hoofdstukken tussen de 500 en 1000 reads en krijgen ze zo'n, op een goede dag/hoofdstuk, 60 comments. Lang niet iedereen comment, dus, en dat vind ik prima, maar ik wil kijken of we het voor elkaar krijgen om iédereen te laten commenten, dan hebben we straks duizend comments op dit hoofdstuk!!! (En dan denkt iedereen dat het een heeeel interessant hoofdstuk is omdat het veel comments heeft terwijl ie gewoon normaal is). Oké, anyways, ik wijk teveel van mijn verhaal af. Laten we proberen om met zijn allen, écht, állen, ook de inactieven die nooit commenten, een reactie achter te laten. Het maakt me echt geen hol uit wat, ik wil gewoon weten of het lukt om net zoveel reacties als reads te krijgen!
Dus, op een topdag kan ik duizend reads krijgen.
Kan ik dan ook duizend comments krijgen?
Lets try it!!! We gaan voor de duizend comments! Op dit hoofdstuk! En het begint nu!
(Rip to mn mail already)

Ik heb zo'n 20 keer gegild om insecten.

Het kutte was dat we een zaklamp vergeten waren te kopen waardoor we onze mobiel moesten gebruiken. Mijne was leeg, en toen we besloten dat we de tent in gingen durfde ik niet omdat ik bang was dat ik ergens op zou gaan staan.
Dus David had me opgetild tot aan de tent en toen was ik erin gekropen en hij ook en gingen we op het bed liggen nadat David de tent had dichtgeritst.

"Best gezellig toch?" Vroeg David.
Ja, best gezellig. Dicht bij jou.
"Het is heet!" Ik trok mijn broek en shirt uit en ging onder de dekens liggen.

Ik was die avond bang bij elk geluid dat ik hoorde en ik weet niet of ik nog dichter op David had kunnen liggen, maar toch heb ik het voor elkaar gekregen om in slaap te vallen. Hoera.

+

Wakker worden in een tent is nog meer oncomfortabel dan in slaap vallen in een tent. Het was koud, superlicht en waarschijnlijk nog heel vroeg. Gelukkig lag David naast me; aka mijn enige warmtebron, en sliep hij nog.

Ik ging op mijn zij liggen en begon zijn haar om mijn vinger te draaien en de contouren van zijn gezicht te volgen met mijn vinger.
Ik ben echt een creep, hem een beetje aan zitten te staren terwijl hij slaapt.

Ik stopte ermee en kroop wat meer tegen hem aan, hield mijn voorhoofd tegen zijn borst en zuchtte. Ik wilde hem wakker maken voor gezelschap maar ook weer niet, omdat ik het hem gunde om te slapen.

Ik besloot het niet te doen en na een tijdje werd hij wakker.
"Hey," zei ik.
Hij glimlachte.
"Wat?" Ik keek hem onderzoekend aan en hij schudde zijn hoofd, nog steeds met een glimlach.
"Niks, hey," zei hij toen.

Hij kneep zijn ogen samen, trok de dekens omhoog en mompelde dat het koud was, waarop ik antwoordde; "heyhey, ik was niet degene die voorstelde om te gaan slapen in een tént."

Toen we uiteindelijk aangekleed de tent uitkwamen kwam het volgende dilemma.
Eerst een koude tent.
Toen opgegeten eten.

En dan zeg je; goh Rachel, eten moet je toch ook opeten? Juist! Maar het eten dat op de grónd lag was niet door ons opgegeten.

"Dave! Je had het eten toch veilig weggestopt?!"
"Wat? Ja, hoezo?"
Ik wees naar de stapel voedsel (al ons voedsel) wat aangevreten was en David grinnikte.

"Dat is niet grappig! Dat is ons enige eten!"
"Relax, we gaan toch naar huis."
"Dat is toch zonde! Waarom heb je het niet goed verstopt?"
"Niet goed genoeg," verbeterde mij me.

Geërgerd rolde ik mijn ogen. Als het om voedsel ging kon ik heel boos worden, zeker de laatste paar weken. Zwangerschapshormonen doen rare dingen met me.

David lachte nog eens en liep naar me toe, legde zijn handen op mijn bovenarmen. "We ruimen de tent op en dan gaan we weg en ergens eten, oké?"

Ik keek hem boos aan en zei; "daar gaat het niet om, je had het gewoon beter moeten verstoppen."
David leek de laatste tijd nergens meer van op of om te kijken van wat uit mijn mond kwam. Hij trapte nergens in, ruzies hadden we nog maar weinig.
En dat was misschien ook beter, trouwens.

"Rachel,"
"Wat?"
"Adem. Het zijn hormonen. Relax."
"Stop mijn hormonen steeds de schuld te geven! Ugh!" Ik kreunde geïrriteerd en liep weg naar een eindje verderop waar ik op de grond tegen een boom ging zitten.
Oké, dan was ik maar een moddermonster. Jammer dan.

Het ergerde me nog meer dat David me niet achtervolgde, puur omdat hij wist dat hij me alleen moest laten en dat ook deed.
Toen ik misselijk werd stond ik op, kots, en zuchtte ik.

Ochtendmisselijkheid. Nog zo'n leuk zwangerschapsding.

Ik liep daarna terug, boos zijn opgegeven, en zag dat David al bezig was alles op te ruimen.

"Rachel! Wat leuk dat je er bent! Kom je helpen de tent af te breken?"
Ja graag, niets liever dan die tent hier weghalen.

+

Geef me eten en ik ben blij. Vooral als ik honger heb. Ik wordt altijd chagrijnig als ik honger heb.

"Weet je, met de baby enzo, denk je dat we het Nathan en Addison moeten vertellen?"
Ik kauwde op mijn toast met roerei, wat klinkt dat toch uitgebreid, en keek hem moeilijk aan.
"Weet ik niet, wat als-,"
Right, wat als het weer een miskraam is en wat als ze het dan al weten en ze weer medelijden gingen tonen en-,

"Of we stellen het uit tot je een buikje krijgt. Dat is toch een ding? Iets pas vertellen als je het begint te zien?" Zei David.
Ik knikte. "Lijkt me een beter plan. Wanneer denk je dat ik dikker word?"
"Rachel, ik weet niets van zwangerschappen af,"
"Ik ook niet."

We begonnen beide te grinniken. Wauw wat hadden we stomme humor.

"En je ouders? Wanneer vertellen we het aan hun?"
Ik stopte met kauwen op mijn nieuwe hap en begon pijnlijk te fronsen. Toen kauwde ik verder, slikte ik mijn eten door en zei; "misschien als ik bevallen ben."

David lachte en ik grijnsde. Toen hij weer serieus keek zei hij; "nee, maar, ik weet het niet, als we het vertellen gaan ze waarschijnlijk uit hun dak en zullen ze ons niet meer uit het oog verliezen tot je bevallen bent."

Ik glimlachte even. "Dat is waar, maar, hoelang kunnen we het verzwijgen?"

David tikte met de achterkant van zijn vork tegen de hand waarmee hij het vasthad terwijl hij nadacht. "Of we gaan langs, vertellen het, en gaan weer."

"Je wilt langsgaan?"
David knikte. "Ja, waarom niet?"

Omdat ik het de laatste keer vreselijk vond. Omdat het vreselijk wás.

"Ik bedoel, zolang we geen ruzie krijgen, wil ik langsgaan."

Ik glimlachte nog eens kleintjes en keek naar mijn bord. "Oké, als ik een buikje krijg vertellen we het aan Nathan en Addison en gaan we langs bij mijn ouders."

"Deal."
"Deal."

V & C & follow.